Ἑλλάδα εἶμαι δημιούργημά σου
τῆς Χαράς Νικοπούλου
Ἑλλάδα εἶμαι δημιούργημά σου. Μοῦ εἶπες πὼς εἶμαι τυχερή, γιατί δὲν γνώρισα τὴ Xούντα… Μὰ μὲ ὑποχρέωσες νὰ ζῶ σὲ μία δημοκρατία ποὺ τὴ χούντα τῆς κρατοῦσαν καλὰ οἱ δημοκράτες πολιτικοί της. Μοῦ ἔμαθες τὰ πρῶτα Ἑλληνικά, με ..δασεῖες-περισπωμένες,… μὰ πρὶν καλὰ-καλὰ τὰ μάθω τὰ κατήργησες. Ενῶ ἤμουν Δευτέρα δημοτικοῦ… Μὲ ἕντυσες μὲ μπλὲ ποδιά… αὐτὴ γιὰ τὸ σχολεῖο μὲ τ’ ἄσπρο γιακαδάκι… κι ὅταν ἄρχισε νὰ μοῦ ἀρέσει τὴν κατήργησες. Πάντα γιὰ τὸ καλό μου, χωρὶς νὰ μὲ ρωτήσεις… Μὲ ἔμαθες νὰ λέω τὸν ἐθνικὸ ὕμνο καὶ πλήρωνες δασκάλους γιὰ νὰ μὲ μάθουν πὼς τιμιότερον ἁπάντων ἐστι ἡ πατρίς. Μὰ σὰν μεγάλωσα….
….ἄφησες τὴ σημαία νὰ χαθεῖ στὸν βράχο τῶν Ἰμίων…
Μὲ ἔβαλες νὰ μάθω ἱστορία γιὰ νὰ μπῶ στὸ πανεπιστήμιο καὶ ἀρχαία ἑλληνικά. Μὰ σήμερά μου λὲς πὼς ἡ Μακεδονία εἶναι τὰ Σκόπια καὶ ἡ Θράκη μᾶς Τουρκία… Σὰν ἔγινα ἔφηβη μὲ ἔβαλες νὰ δῶ τὸν Λάλα ἁλυσοδεμένο νὰ χάνει τὴ ζωή του γιὰ ἐσένα… Καὶ σήμερα ἐσὺ δίνεις ἰθαγένεια στὸν κάθε ἀλλοδαπὸ μὰ ὄχι στὸν Ἕλληνα τὸν σταυρό… γιὰ φαντάσου…
Μοῦ δίδαξες σὰν ἥρωα καὶ ἐθνάρχη τὸν Βενιζέλο… μὰ σὰν ἔγινα δασκάλα τὸν βρῆκα νὰ προδίδει ἐσένα Ἕλληνα …θυμᾶσαι τὸν Γενάρη τοῦ 34…ἐκεῖ στὴ Σουηδία… προτείνει γιὰ τὸ Νόμπελ τῆς Εἰρήνης τὸν σφαγέα τῶν προγονῶν μου Κεμάλ…!!!
Μοῦ ζήτησες νὰ ἔχω κριτικὴ σκέψη… μὰ ἔκοψες τὴν ἔκθεση ὡς μάθημα καὶ λογοκρίνεις τὴ σκέψη μου… Βλέπεις ἐγὼ γιὰ ἐσένα εἶμαι ἀκραία…
Μοῦ ἔμαθες στὸ σχολεῖο πὼς πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀξιοκρατία κι ὅταν σου ζήτησα νὰ μὲ ἀφήσεις στοῦ χάρτη τὴν πινέζα… ἐκεῖ στὸ Δέρειο… κι ὄχι στὸ Κολωνάκι… μὲ ἀνάγκασες νὰ βάλω μέσο τὸν πατέρα μου γιὰ νὰ μὴ μὲ διώξεις ἀπὸ ἐκεῖ…
Μοῦ ἔμαθες προσευχή… μὰ τώρα πιὰ μόνο γιὰ Χριστὸ δὲ θὲς νὰ μοῦ μιλήσεις..
[…]
Μὰ χθὲς βρέθηκα κάτω στὸ ὑπόγειο τοῦ σχολείου… σὲ εἶδα ἐκεῖ κάτω Ἑλλάδα… ἤσουν ἐκεῖ… πίσω ἀπ’ τὶς κουτές. σκονισμένη… κοιτῶ τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀλέξανδρου ἀραχνιασμένο… μόνο ἐγὼ καὶ ἐσύ…ἡ προτομὴ τοῦ μέγα Ἀλέξανδρου…
[…]
Γιὰ σκέψου ἐσὺ δασκάλα… μὲ ξαναρωτᾶ… ἂν τώρα ἐδῶ μέσα, ἀπὸ τὴν πόρτα ἔμπαινε καὶ ἐρχόταν κι ὁ Κολοκοτρώνης… καὶ μᾶς ρωτοῦσες καὶ τοὺς δύο ποιὸ μέρος τῆς Ἑλλάδας θὰ θυσιάζαμε στὸ χθὲς γιὰ χάρη τῆς εἰρήνης… Μακεδονία ἢ Ἤπειρο… Θράκη ἢ τὸ Αἰγαῖο…
Ἀναλογίσου ἐσὺ δασκάλα… θὰ τὸ σκεφτόμασταν πολύ; Τί νὰ διαπραγματευτῶ… τὴ γῆ μου ἢ τὸ νερό μου;… μὰ ἐσὺ δασκάλα δίδαξες ἐκεῖνον ὡς ἐθνάρχη… καὶ ὄχι ἐμᾶς …ἐμᾶς κλειδώνεις στὰ »μπουντρούμια»…
Ἑλλάδα μὲς στὶς ἀντιφάσεις σου… ξεχνᾶς τὰ σύνορά σου καὶ τὸν ἐχθρὸ ποτίζεις ἐδῶ μέσα… προδότες ἑλληνόφωνοι… διαλέξτε ἐπιτέλους τὸν Λεωνίδα ἀρχηγό…ἢ μήπως ἐφιάλτη;… κι ἱστορία θὰ φερθεῖ ἀνάλογα εἰς τὸν καθένα…
[…]
Πλῆρες κείμενο: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό
Ευχαριστίες στον Σπύρο Γκ.
Όλα καλά, όλα ωραία… το πολυτονικό τι το ήθελε;
Ε, όχι κιόλα καλά κι όλα ωραία. Σηκώνει μεγάλη συζήτηση όλο τούτο κι όχι μόνο.
Η Ελλάδα δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι πρώτιστα οι άνθρωποι που ζουν και κινούνται στο χώρο. Αυτοί αποφάσιζαν για όλα τσιμπώντας τα δολώματα που τους πέταγαν. Δε φταίνε πάντα οι άλλοι. Κι έλεος δε θέλουμε, όχι όλοι, άλλους να μας σώσουν και να μας επιβάλλουν τη γνώμη τους χτυπώντας το συναίσθημα. Φοβού τους Δαναούς..αυτό με δίδαξε η εμπειρία της ζωής.
Ναι Ίριδα, δε διαφωνώ μαζί σου. Αλλά έχει και αυτή το δικαίωμα να πει πώς το ζει. Συμφωνώ με πολλά που λέει. Πώς να το κάνουμε, είμαστε χώρα αντιφάσεων, λόγων και ελάχιστων έργων. Ουδείς αναμάρτητος όμως.
Αυτό που λέγεται παρόλ’ αυτά με τα λόγια, αντιμετωπίζεται. Αυτό που υπονοείται με το πολυτονικό με ενοχλεί… κυρίως γιατί βασίζεται στην άγνοια. Κατά τη γνώμη μου πάντα. Καλημέρα 🙂
τι υπονοείται με το πολυτονικο;
Στην απλούστερη των περιπτώσεων είναι θέμα αισθητικής του γράφοντος. Του/της αρέσει να γράφει έτσι.
Αλλιώς πρόκειται για ιδεολογική τοποθέτηση τύπου » οι αρχαίοι ημών πρόγονοι σε αυτή τη γλώσσα έγραψαν τα αριστουργήματά τους», » η γλώσσα αλλοιώθηκε, εξέπεσε», » επιτίθενται στη γλώσσα μας για να μας αφανίσουν, γι’ αυτό και το μονοτονικό» κτλ κτλ. Πολλοί πιστοί πάλι επειδή στο πολυτονικό είναι γραμμένη η Καινή Διαθήκη συνηθίζουν να γράφουν και να μιλάνε καθαρευουσιάνικα ως πιο σωστά.
Έτσι νομίζω τουλάχιστον. 🙂
Παναγιώτα, θα τοποθετηθώ εκ νέου αύριο…δεν απέχουμε πολύ.. 😉
Δε γνωρίζω την κυρία Νικοπούλου παρότι τυχαίνει να μαι συνάδελφός της και να εργαζόμαστε και στην ίδια περιοχή. Παρακολουθώντας όμως το λόγο της μέσα από τα δημόσια μέσα ενημέρωσης κάτι δεν μ άρεσε. Δε διαφωνώ σε πολλά από όσα λέει. Ίσως στον τρόπο που τα διατυπώνει και σε αυτό που εκπέμπεται ως υπόγειο μήνυμα. Σεις δε νοιάζεστε, εγώ νοιάζομαι, εγώ ξέρω, εγώ παλεύω, εγώ αγαπώ την πατρίδα μου,τα παιδιά κλπ.
Αυτή, λοιπόν, η άρνηση της σκέψης ή κι αδιαφορίας των άλλων για κάποια θέματα με ενοχλεί. Από τέτοιες πρακτικές και τοποθετήσεις οδηγούμαστε αρκετά πίσω.
Δε νομίζω ικανό πχ. το δικό μου ώμο να σηκώσει την εξωτερική πολιτική μιας χώρας!!!! Αν είναι ποτέ δυνατόν!! Ο λαός εκλέγει, ψηφίζει και έχει ό,τι θεωρεί πως του αρμόζει. Ας το λουστεί, επομένως.
Να μη μιλήσω και για την εκμετάλλευση τέτοιων φωνών σε καιρούς χαλεπούς για όλους μας, για την πατριδοκαπηλεία κλπ. Πολλά μπορεί κάποιος να πει. Πάντα στο πλαίσιο του σεβασμού της ελευθερίας του άλλου να διατυπώνει και να έχει όποια άποψη θέλει, χωρίς να σημαίνει αυτό πως καθ ολοκληρίαν είναι πάντα η σωστότερη έναντι όλων των υπολοίπων.
Δίκιο έχεις κι εσύ που σωστά λες ότι δεν μπορείς να σηκώσεις στους ώμους σου την εξωτερική πολιτική μιας χώρας.
Δίκιο έχει κι αυτή που προσπαθεί να το κάνει. Έχει κακοπάθει και απειληθεί, νομίζω, για τη δράση της. Για τα κότσια της της βγάζω το καπέλο.
Τώρα η έπαρση είναι παγίδα που σε περιμένει στη στροφή. Άτρωτος δεν είναι κανείς. Το αν θα σε τραβήξει μέσα της έχει σχέση με το ποια είναι η αναφορά σου. Η θυσία για την πατρίδα είναι ισχυρή αναφορά αλλά δεν εξουδετερώνει την παγίδα. Το έχουμε δει στην Ιστορία. Η αγάπη στον άνθρωπο ως εικόνα του Θεού σου με τα έργα που αυτή συνεπάγεται καθώς και η ταπείνωση ότι απλά δίνεις ψίχουλα σε σχέση με το άμετρο έλεος που δέχεσαι … με αυτή την αναφορά, ναι, έχεις ελπίδες να την αποφύγεις.
Και το αν θα αφήσεις να σε εκμεταλλευτούν πολιτικάντηδες επίσης έχει να κάνει με το ποιος είσαι. Δεν είναι δύσκολο γενικά να πάρουν αέρα τα μυαλά του ανθρώπου.
Το πολυτονικό είναι η ιστορική ορθρογραφία. Κανένα κόλλημα με προγονοπληψίες. Όπως πρέπει να διατηρηθεί η ορθρογραφία για να φαίνεται η καταγωγή, οι ρίζες, η ετυμολογία και η συνέχεια της γλώσσας μας, έτσι πρέπει να διατηρηθεί και το πολυτονικό. Αν τα κάναμε όλα «ι» ή όλα «ο» πώς καταλαβαίνουμε ότι π.χ. το «παράλιψι» και το «κατάλιψι» προέρχονται από δύο διαφορετικά ρήματα; δηλ. παραλείπω και καταλαμβάνω=>παράλειψη, κατάληψη. Ή το «κενός» κ το «καινός»; Έτσι χωρίς τη δασεία πώς εξηγούνται τα αφοπλίζω, καθορίζω, καθαγιάζω, υφέρπω; Επειδή κατὰ+ἁγιάζω=καθαγιάζω, ὑπὸ+ἕρπω=υφέρπω. Η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός. Η ίδια λογική μας οδήγησε και στα greeklish. Δε λέω.. άνθρωποι είμαστε θα κάνουμε και κανένα λάθος. Αλλά όπως λέει και ο μητροπολίτης Συσσανίου στην τελευταία ανάρτηση του ιστολογίου «ό, τι είναι ωραίο κοστίζει»(σε κόπο, χρόνο, κτλ). Δεν είμαι παππούς, 29 χρονών είμαι, αλλά ψάχνοντας βλέπω ότι έτσι κάπως είναι τα πράγματα- και κακώς δεν έγραψα σε πολυτονικό..
Η ιστορική ορθογραφία, Βασίλη, έχει νόημα ύπαρξης αλλά καλό είναι να συμφωνήσουμε ότι είναι μάλλον πολιτικοί παρά ετυμολογικοί οι λόγοι που την επέβαλαν.
Το πολυτονικό από την άλλη δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης. Και εξηγώ: ο λόγος που εφευρέθηκαν οι τόνοι και τα πνεύματα ήταν για να μάθουν, εκτός απ’ το να γράφουν, να διαβάζουν τα ελληνικά Έλληνες και εξελληνισμένοι στην ελληνιστική εποχή. Η προφορά της αττικής διαλέκτου είχε αρχίσει να «χάνεται» και ήθελαν να μιλάνε όπως οι αρχαίοι. Το πολυτονικό επικράτησε πλήρως τον 9ο αι μχ, αν δεν κάνω λάθος. Επομένως η λέξη πχ παραλείπω γραφόταν πάντα έτσι κι καλό είναι να παραμείνει έτσι. Δεν τονίστηκε όμως, παρά μόνο αργότερα.
Από τη στιγμή, επίσης, που έχουμε δυναμικό τονισμό δε βρίσκω λογική στο να χρησιμοποιούμε πάνω από ένα σημαδάκια για να το δείξουμε.
Τέλος το αν είναι ωραίο το πολυτονικό είναι προσωπικό γούστο.
Το μονοτονικό πάντως πρέπει να βρεί άλλους κανόνες. Οι μονοσύλλαβες λέξεις πολύ συχνά τονίζονται όταν γράφουμε και μιλάμε. π.χ Γράφουμε από δω (απόδω) και διαβάζουμε απο δώ.
Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά στο παράδειγμα που έβαλες γράφουμε » από ‘δω», πάντως σε αυτό που λες έχεις δίκιο, κάποιοι κανόνες πρέπει να αναθεωρηθούν. Παρολ’ αυτά οι μαθητές πλέον τείνουν να εξαφανίσουν τους τόνους. Όχι πολυτονικό, ούτε μια κουκκίδα πάνω απ’ τη λέξη αρνούνται να βάλουν. Κατά τ’ αγγλικά, φαντάζομαι.
Κατ΄ἀρχὰς θέλω νὰ πῶ ὅτι συμφωνῶ μὲ τὴ Χαρὰ Νικοπούλου, μόνο ποὺ γέμισε τὸ κείμενο μὲ ποιητικὲς κορῶνες.
Παναγιώτα, δὲ διάβασες προσεκτικὰ τὸ παράδειγμα ποὺ ἔφερα. Πατάω σ’ αυτὸ ποὺ λὲς: ὅτι πρέπει να διατηρηθεῖ ἡ ὀρθογραφία, ἐπειδὴ πάντοτε γράφονταν οἱ λέξεις ἔτσι (παραλείπω). Ἔτσι ὅμως αὐτόματα παραδέχεσαι ὄτι πρέπει νὰ διατηρηθεῖ καὶ ἡ δασεία, ἡ ὁποία ἦταν γράμμα- καὶ ὄχι πνεῦμα ποὺ ὅπως λὲς σωστὰ ἐπινοήθηκαν ἀργότερα. Ἀρχικὰ συμβολιζόταν μὲ το Η. Ἐπειδὴ εἴμαστε ἐκπαιδευτικοὶ σου ξαναλέω ὅτι δὲν μποροῦν να διδαχθοῦν μέσω τοῦ μονοτονικοῦ τὰ: «υφ-έρπω, καθ-αγιάζω, εφ-ιππεύω, » καὶ τόσα ἄλλα. Γιατὶ; Τὶ λείπει; Λείπει ἡ δασεία. Ἐπίσης, θέλοντας νά δείξεις τὰ ἑλληνικὰ δάνεια σὲ ξένες γλῶσσες δὲν μπορεῖς νὰ ἐξηγήσεις τα: helicopter, Hercules, hymnology, hydropathia κτλ μέσω τοῦ μονοτονικοῦ. Πρέπει να πᾶς στὰ ἀρχαῖα κατευθείαν. Ἐκεῖ καταλήγει καὶ ὁ Μπαμπινιώτης ὑποστηρίζοντας ὅτι ἄν δὲν ἐπαναφέρουμε τὸ πολυτονικὸ τουλάχιστον νὰ ἐπαναφέρουμε τὴ δασεία.
Ἔπειτα ἡ ψιλὴ: εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς δασείας. Mένουν λοιπόν ἡ περισπωμένη καὶ ἡ βαρεία. Εἶναι δυναμικός ὁ τονισμός μας, σύμφωνοι. Γιατί ὅμως μέσω τοῦ πολυτονικοῦ νὰ μὴ φαίνεται ἀνάγλυφα καὶ ὁ μουσικός τονισμὸς τῆς ἀ.ἑ., ὅπως καὶ ἡ (ερασμιακή) προφορά μέσω τῆς ὀρθογραφίας; Γιατί νὰ συρρικνώνεται τὸ εὖρος τῆς γλώσσας μας; Τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ ὑπάρχουν ἔρευνες ποὺ λένε ὄτι ἀκονίζεται τὸ μυαλὸ μὲ τὴ χρήση πολυτονικοῦ.
Τέλος, το θέμα τοῦ γούστου. Οἱ μεγάλες μορφές τοῦ πνεύματος τῆς χώρας-Ἐλύτης, Σεφέρης, Ρίτσος, βραβευμένοι- ἔγραφαν καὶ ὑποστήριζαν τὸ πολυτονικὸ. Ἀλλά καὶ σημερινοὶ: Γιανναρᾶς, Καργάκος κ.ά. Μιὰ σοβαρὴ ἐφημερίδα(σε σύγκριση μὲ ἄλλες) ἡ ΕΣΤΙΑ, στὸ πολυτονικὸ γράφει. Ἡ κυριακάτικη «Φωνὴ Κυρίου» ἐπίσης. Ὁσων ἀγίων γερόντων ἔχω δεὶ γραπτὰ( π. Παΐσιος, π. Εὐσέβιος Γιανν/κης, π. Ἐπιφάνιος Θεοδ/λος) εἶναι γραμμένα σὲ πολυτονικό. Ὁλοι αὐτοί νομίζω καὶ ὅτι κάτι ξέραν/ουν καὶ ὅτι εἴχαν/ἔχουν καὶ αἰσθητική.
Αὐτὰ τὰ ἀπλὰ καὶ καλόπιστα. Γιὰ περισσότερα παραπέμπω στο http://www.polytoniko.org
Ξαναδιάβασα αυτά που έγραψες. Νομίζω ότι κατάλαβα τι ήθελες να πεις. Ο λόγος που δεν εξάντλησα το επιχείρημά μου σε παραδείγματα είναι γιατί απλά δε θέλησα να κάνω πολύ εξειδικευμένη την κουβέντα, κοινώς πολύ «φιλολογική» (με το σκεπτικό ότι προσωπικά βαριέμαι όταν οι άλλοι μιλάνε με ορολογία που δε γνωρίζω). Αλλά αφού με προκαλείς να το πάω κι εκεί. :;
Ξεκινώ απ’το τελευταίο με τους πνευματικούς ανθρώπους που χρησιμοποιούν πολυτονικό. Οι μεν πρώτοι το διδάχτηκαν στο σχολείο και έζησαν σε μια εποχή που όλοι -εκτός εξαιρέσεων- έγραφαν έτσι. Οι δε δεύτεροι είναι από το χώρο της Εκκλησίας και συνηθίζουν/συνήθιζαν να γράφουν «με τα γράμματα της Καινής Διαθήκης». Δεν το κρίνω απλά αναφέρω το γεγονός. Επίσης εμένα προσωπικά δε μου λέει κάτι το ότι έγραφαν έτσι γιατί δεν είμαι σίγουρη για το συνειδητό της επιλογής και ας μην ξεχνάμε και το θέμα του «αττικισμού» – διγλωσσίας κτλ κτλ.
Έγραψα ότι για τη χρήση της ιστορικής ορθογραφίας βρίσκω λογική – ετυμολογικούς λόγους κυρίως. Δεν γράφουμε όπως μιλάμε γιατί πολύ απλά γράφουμε όπως μίλαγαν χιλιετίες πριν (η γλώσσα μας είναι από τις παλιότερες, πώς να το κάνουμε) και οι λέξεις που διατηρήθηκαν, συνεχίζουν να ορθογραφούνται το ίδιο.
Για τον τονισμό πάλι όχι. Δεν αλλάζει κάτι αν τονίσεις με περισπωμένη τη λέξη «κήποι» ενώ αλλάζουν όλα αν γράψεις «κιπι». Έχουμε κλιτική γλώσσα και η ορθογραφία κάνει τη διαφορά.
Τώρα για τη δασεία. Δεν καταλαβαίνω πού βρίσκεται η δυσκολία στο να διδάξεις λέξεις με δάσυνση (καθαγιάζω, υφυπουργός κτλ). Τα έχεις δει γραμμένα λάθος και ο τρόπος να διορθωθεί το λάθος είναι να ξέρει το παιδί ότι πριν υπήρχε δασεία; Εγώ δεν έχω συναντήσει τέτοια περίπτωση. Τα λάθη που βλέπω συνήθως δεν έχουν σχέση τόσο με ετυμολογία όσο με έλλειψη γνώσεων κανόνων της ορθογραφίας.
Είπες πολύ σωστά ότι η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός. Και σαν τέτοιος εξελίσσεται, δε μένει στάσιμος σε ένα επίπεδο «αρτιότητας» συνήθως περασμένων εποχών, όπως πίστευαν και πιστεύουν πολλοί ακόμη. Γιατί να επανέλθει η ερασμιακή προφορά αφού οι φυσικοί ομιλητές την εγκατέλειψαν αιώνες πριν; Και αν υποθέσουμε ότι ξαναυιοθετούμε προφορές και τονισμούς αρχαίους, πού θα σταματήσει αυτό; Τι θα μας εμποδίσει να μην αναγνωρίζουμε την ομορφιά της ομιλουμένης αποθεώνοντας την παλαιότερη μορφή; Αυτό δεν ήταν ο αττικισμός; Προς τι αυτός ο γλωσσικός διχασμός; Μην ξεχνάμε ότι τον 4ο αι πΧ (ναι, οι γνωστοί αρχαίοι του χρυσού αιώνα) θεωρούσαν πιο σωστή τη γλώσσα του 8ου αι πΧ και τη δική τους παρηκμασμένη!!!!
Κι όσο για τις έρευνες, δεν τις γνωρίζω. Ξέρω γι’ αυτές που απέδειξαν ότι η γνώση της αρχαίας ελληνικής (και κυρίως του συντακτικού) βοηθάνε στη λογική σκέψη. Το πολυτονικό, αφού δεν προφέρουμε τις λέξεις όπως παλιά, είναι απλά σημαδάκια στο χαρτί. ίσως εννοούσες ότι η ερασμιακή προφορά ακονίζει το μυαλό. Άλλα απ’ την άλλη δεν πιστεύω ότι η βλακεία που μας βασανίζει ως έθνος, έχει τη βάση του σε αυτό.
Ωχ! Πολλές μωρολογίες έγραψα για μία μέρα …:(
ΥΓ: Έχεις ειδικό πρόγραμμα για να γράφεις σε πολυτονικό; Αν ναι, πού το βρήκες; Θα το ήθελα για τις ασκήσεις που γράφω, αν δεν σου είναι κόπος 🙂
Μαζί σου στὸ ὅτι δὲν εἶναι τὸ μεῖζον αὐτὸ. Δὲ μας σώζουν αὐτά..
Ὡστόσο νομίζω ὅτι μερικὰ θέματα ποὺ θεωροῦνται τυπικὰ καὶ ἴσως ξεπερασμένα ἔχουν κι αὐτὰ τὴ σημασία τους. Ἀκόμη πιστεύω ὅτι ἀπάντησα ὁλοκληρωμένα.
Γιὰ τὴν ἐγκατάσταση: http://www.enoriaka.gr/fonts/enoriaka.gr_Hellenic_Politonic_Haracters.pdf Γιὰ τὴ χρήση στὸ πληκτρολόγιο: http://www.enoriaka.gr/fonts/enoriaka.gr_Egkatastash_polytonikoy.pdf Νομίζω μὲ τὶς ὁδηγίες αὐτὲς δὲ θα ἔχεις πρόβλημα.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Παναγιώτα στα έγραψα ανάποδα εγκατάσταση και πληκτρολόγιο. Θα τα βρεις εσύ.
Ευχαριστώ για την άμεση απάντηση! Με σώζεις!!
Ναι νομίζω θα τα βρω … και πάλι ευχαριστώ!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ! 🙂