Η Αγία Κομμώτρια – Μια σύγχρονη απατημένη ορθόδοξη σύζυγος
Η νίκη της καλοσύνης και της υπομονής
Μια πολύ γλυκιά κυρία, μου διηγήθηκε τα παρακάτω:
-Τον άνδρα μου τον παντρεύτηκα με προξενιό. Όμως χωρίς να το ξέρω, εκείνος αγαπούσε και είχε χρόνια δεσμό με μια κοπέλα, που οι δικοί του δεν την ήθελαν, αλλά αυτός δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά.
Παντρευτήκαμε. Η μέρα του γάμου ήταν πολύ όμορφη.
Όμως οι όμορφες μέρες ήταν μόνο τρεις. Από την τέταρτη μέρα και επί δέκα επτά χρόνια η ζωή μου δίπλα του ήταν μια κόλαση. Όταν τον ρώτησα γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα, μου αποκάλυψε πως αγαπούσε άλλη γυναίκα κι όχι εμένα. Έπεσα από τα σύννεφα!
-Τότε γιατί με παντρεύτηκες;
-Γιατί με πίεσαν οι γονείς μου. Εκείνη, βλέπεις, δεν την ήθελαν.
-Και εγώ τι φταίω να μου φέρεσαι έτσι;
-Σήκω και φύγε, άμα δεν σου αρέσει.
-Που να πάω; Ντρέπομαι τα αδέλφια μου και τον κόσμο.
-Ε! Τότε κάτσε εδώ και βούλωστο.
Αυτή ήταν η απάντησή του. Μαζί κοιμόμασταν, όταν τσακωνόταν με την άλλη. Ωστόσο έμεινα έγκυος!
Μόλις του το είπα, έγινε θηρίο έτοιμο να με κατασπαράξει! Μου ζήτησε να το ρίξω. Εγώ όμως, δεν το κάνα. Για κανέναν και για τίποτε δεν θα σκότωνα το παιδί μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο γέννησα τρία κορίτσια.
-Εργάζεστε;
-Ναι! Έχω δικό μου κομμωτήριο. Ποτέ όμως οι πελάτισσές μου δεν με είδαν κλαμένη ή πικραμένη. Ούτε και τα παιδιά μου. Την πίκρα μου την έκρυβα βαθιά μες’ στην ψυχή μου, τη μοιραζόμουν μόνο με τον Θεό. Ξέρεις τι σημαίνει να κοιμάσαι με τον άνδρα σου, όποτε τσακώνεται με τη φιλενάδα του;
-Δεν το έχω ζήσει, όμως μπορώ να σε καταλάβω. Καλά, αυτή δεν βρήκε κάποιον να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια;
-Παντρεύτηκε, έχει και δύο παιδιά. Αλλά με τον άνδρα μου δεν χώρισαν ποτέ.
-Ο άνδρας της δεν το έχει καταλάβει;
-Δεν ξέρω.
-Τα παιδιά σας δεν έχουν καταλάβει τίποτε;
-Όχι! Πάντα τον δικαιολογούσα, τον κάλυπτα. Αλλά και ποτέ δεν μαλώσαμε. Γιατί ποτέ δεν τον ρώτησα ούτε πού ήταν ούτε γιατί άργησε ούτε αν ήταν με αυτήν. Τίποτα! Όποια ώρα κι αν ερχόταν, αν ήταν μπροστά τα παιδιά, του έλεγα: Καλώς τον Δημητράκη! Και ετοίμαζα το τραπέζι για να φάει.
-Πώς το άντεχες αυτό;
-Δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Έπρεπε να δώσω το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου. Ήθελα να μάθουν την αξία του σεβασμού, την αξία της αγάπης, την αξία της υπομονής.
-Και, δόξα τω Θεώ, εσύ διαθέτεις πολλή υπομονή.
Εδώ χαμογέλασε. Συνέχισα:
-Τα παιδιά σου, ποιος σου τα κρατούσε, τις ώρες που εσύ εργαζόσουν;
-Η μητέρα μου. Και ξέρεις πώς τους περνούσα τα μηνύματα για οτιδήποτε ήθελα να αποφύγουν;
-Πώς;
-Τους τα έγραφα σε κασέτα. Από τον καιρό που ήταν μωρά, έγραφα κάθε μέρα κάτι στην κασέτα, την έδινα στη μητέρα μου και της έλεγα να τους βάζει να την ακούνε. Έτσι δεν ένιωθαν πολύ την απουσία μου.
Αυτό γινόταν επί δεκαεπτά χρόνια. Ό,τι μήνυμα ήθελα να τους περάσω, το παρουσίαζα πως το είχα ακούσει στο κομμωτήριο. Για τα ναρκωτικά, ας πούμε, τους έλεγα πως είχε έρθει μία πελάτισσα στο μαγαζί, που ήταν πολύ πικραμένη, γιατί το παιδί της είχε μπλέξει με κάποιους φίλους, που τον παρέσυραν στα ναρκωτικά… ή άλλοτε πως γνώρισα κάποιο κορίτσι, που έμπλεξε με κάποιο αγόρι και έμεινε έγκυος και από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη τής προέκυψαν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα.
Όταν μεγάλωσαν, δεν πήγαιναν στη γιαγιά τους, αλλά προτιμούσαν να καθίσουν σπίτι να διαβάσουν. Τους έλεγα πως, όταν έρθει ο πατερούλης, έπρεπε να του σερβίρουν το φαγητό, να τον περιποιούνται, αφού εκείνος αγωνίζεται για μας, γιατί μας αγαπάει πολύ. Έτσι, κάθε μέρα γυρίζοντας από το σχολείο, θα έβαζαν πρώτα να ακούσουν το μήνυμα της μαμάς.
-Συγγνώμη. Όλα αυτά πώς τα άντεχες;
-Σου είπα: Την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι’ αυτό και άντεχα. Αν συζητούσα με κάποια φίλη τα προβλήματά μου, σίγουρα θα είχα χωρίσει. Άκου τη συνέχεια, για να δεις την κατάληξη.
-Είμαι όλη αφτιά! Ακούω.
-Γιατί γελάτε; τη ρώτησα περίεργα.
-Γιατί η κασέτα ήταν γραμμένη από τον άνδρα μου για μένα!
-Τι έλεγε η κασέτα;
-Πριν σου πω τι έλεγε η κασέτα, θα σου πω τι έκανε πριν.
-Τι έκανε;
-Είχε μαλώσει άσχημα με τη φιλενάδα του και χώρισαν. Πήγε σπίτι και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο των παιδιών. Γνώριζε πως τους γράφω κασέτες, πήρε μια στην τύχη και την άκουσε. Κι ύστερα κι άλλες… Έτσι άκουσε τι έλεγα στα παιδιά και συγκινήθηκε. Πήρε λοιπόν και αυτός μια κασέτα και μου έγραψε:
«Συγχώρεσε με για ότι σου έχω κάνει. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ σ’ έχω πληγώσει, πόσο πολύ σ’ έχω ταπεινώσει. Και εσύ ούτε μία άσχημη κουβέντα δεν είπες ποτέ, πάντα τρυφερή και γλυκιά μαζί μου. Άκουσα μερικές κασέτες σου, που μιλάς στα παιδιά μας. Δεν με κατηγόρησες ποτέ. Μόνο καλά λόγια έβγαιναν από τα χείλη σου. Τώρα κατάλαβα γιατί μ’ αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά μας. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με, και σου υπόσχομαι, ότι σου στέρησα όλα αυτά τα χρόνια, να σου τα δώσω απλόχερα από εδώ και πέρα. Θα είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με. Αυτή την ώρα που σου μιλάω, πίστεψέ με πως αισθάνομαι πολλή αγάπη για σένα, μου λείπεις. Σ’ αγαπώ».
Ακούγοντάς τα όλα αυτά, ένιωσα όμορφα, δυσκολευόμουν όμως να τα πιστέψω. Στη σκέψη μου ήρθαν, σαν κινηματογραφική ταινία, όσα μου έκανε και όσα μου έλεγε. Έτσι με πήρε ο ύπνος.
Όταν γύρισε το βράδυ, τον άκουσα, μα δεν σηκώθηκα, όπως έκανα πάντα, για να του βάλω φαγητό. Έκανα πως κοιμόμουν. Εκείνος ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, σιγά-σιγά, για να μη με ξυπνήσει και με πήρε αγκαλιά, για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μας χρόνια. Και όχι μια απλή αγκαλιά, αλλά πολύ τρυφερή… Με φίλησε απαλά στην πλάτη και ψιθύρισε: «Συγχώρεσε με, σ’ αγαπώ!»
Από εκείνη την βραδιά η ζωή μου άλλαξε τελείως. Ο Δημήτρης έγινε άλλος άνθρωπος… Τρυφερός, στοργικός, δεν μου χάλασε ποτέ χατίρι. Με λίγα λόγια γίναμε οικογένεια.
Να ξέρεις πως στη ζωή, όταν αγωνίζεσαι, θα χάνεις μάχες, μα στο τέλος τον πόλεμο εσύ θα τον κερδίσεις.
Και κάτι άλλο: Χωρίς πίστη στον Θεό, δεν έχεις όπλα να παλέψεις!
από το βιβλίο Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης, μοναχής Πορφυρίας
Πηγή: Ο Νεκρός | φωτογραφία: .sudesh.
Θερμές Ευχαριστίες στην Παναγιώτα
Δεν ξέρω αν είναι αληθινή ιστορία, τόσο εξωπραγματική ακούγεται. Η γυναίκα έζησε τη φαντασίωσή της και την εκανε πραγματικότητα..
Φοβερός ο διαλογος:»-Που να πάω; Ντρέπομαι τα αδέλφια μου και τον κόσμο.
-Ε! Τότε κάτσε εδώ και βούλωστο».
……και μετά λίγο παρακάτω
«Μαζί κοιμόμασταν, όταν τσακωνόταν με την άλλη. Ωστόσο έμεινα έγκυος! »
αξιοθρήνητη και εδώ η ατάκα.
Φαίνεται σαν η εγκυμοσύνη να προέκυψε από την υπνοθεραπεία!
………………….
Αμα η άλλη καθόταν κοντά του γιατί ΝΤΡΕΠΟΤΑΝ τον κόσμο, καλά έκανε και αυτός και της έλεγε να το βουλώνει, και αν έμενε έγκυος έτσι σαν ζώο, έλεος!
Δεν πιστεύω ότι τα συναισθήματα ήταν τόσο πεζά και άθλια όπως περιγράφονται.
Η ιστορία της υπομονής, ΑΝ είναι αληθινη, πράγματι φαίνεται θαυμαστή αλλά το όλο ζήτημα χάνει στην ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ του παρουσίαση.
Είναι κατάλληλα γραμμένο για αναγνώστες πριν πενήντα χρόνια…
Γι αυτό πρέπει να υπάρχει κάποιος που να «χτενίζει»μια στάλα τέτοια προσφερόμενα κείμενα. Ετσι που αν τα διαβάσει και ένας αντίχριστος, να σταθεί, να μην τα προσπεράσει λόγω χαμηλού γλωσσικού οπλισμού τους…
Αν δεις στην πηγή η ιστορία μάλλον είναι του περασμένου αιώνα (20ου) και η γυναίκα είναι κομμώτρια. Οπότε αν λάβεις υπόψη σου ότι είμαστε γύρω στις δεκαετίες 80 με 90 και το μορφωτικό επίπεδο τότε ρεαλιστικός ακούγεται ο διάλογος.
Σκέψου ότι τότε ήταν ήδη 17 χρόνια παντρεμένη δηλαδή πάμε πίσω στα 60s-70s, τότε εξηγείται και το προξενιό (εμένα αυτό μου ξίνισε) και η ντροπή να χωρίσει.
;-0
Παναγιώτα δεν είμαι ενάντια στο προξενιό.
Συχνά ένας φίλος μπορεί να μας γνωρίσει ένα πρόσωπο, για μάς κατάλληλο, που από μόνοι μας, επάνω του δεν θα σκοντάφταμε.
Προξενιό το λες αυτό;
Δεν νομίζω.
Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μοίρα και τη δική του πορεία (με βάση τα μυαλά που κουμαντάρει και επομένως τη Φώτιση που διαθέτει ή δεν διαθέτει) και σίγουρα, η συγκεκριμένη είναι του περασμένου αιώνα ιστορία συζυγικής πιστότητας, απλά πέρα από τους διαλόγους που μπορεί να τους εδωσε
α κ ρ ι β ώ ς έτσι η παθούσα, θα επιμεινω ότι τα αφηγηματικά μέρη ανάμεσα στους διαλόγους, ήθελαν μια πιο σύγχρονη παρουσίαση , ώστε να μπορεί να τους διαβάσει και ένας σημερινός τριαντάρης κουλτουριάρης , χωρίς να χλευάσει -όπως χλεύασε μια μέρα συλλήβδην όλα τα χριστιανικά βιβλιαράκια με τις ιστορίες του είδους- μια γνωστή ελληνίδα, κοσμική συγγραφέας, καλοπροαίρετη και πολύ καλλιεργημένη κυρία.
Επειδή δεν δίνει λεπτομέρειες, κατάλαβα ως προξενιό αυτό που γινόταν (ή γίνεται;), όχι τη γνωριμία μέσω φίλου που στην τελική μπορείς και να μη συνεχίσεις.
Να σου πω την αλήθεια δεν με παραξένεψε κάτι ιδιαίτερο αλλά περί ορέξεως … 🙂
Ποια είναι η συγγραφέας και τι είπε; Θα μ’ ενδιέφερε πολύ γιατί γενικά αγαπάω τα βιβλία.
O γάμος του Καραχμέτη, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, θίγει το ίδιο θέμα, είναι ένα συγκλονιστικό διήγημα. «Την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι’ αυτό και άντεχα» η πεμπτουσία της συγχωρητικότητας και της εκ Θεού δύναμης. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδάκια της μεγάλωσαν ευτυχισμένα, έμαθαν να αγαπούν. Ελάτε να δείτε στα σχολεία τα παιδιά των χωρισμένων οικογενειών, πόσο δυστυχισμένα είναι… γιατί τους λείπει η αγάπη, τα πάντα καταρρέουν γύρω τους και νιώθουν σα χαμένα. ΚΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Είναι απίστευτα αυτά τα πράγματα που τα διδάσκετε ως ηθικά! Δηλαδή οι γυναίκες είναι αντικείμενα, άβουλα όντα που είτε ο άντρας τους τους φέρετε καλά είτε όχι, αυτές θα τον αγαπούν γιατί … είναι θέλημα θεού; Ο μισογυνισμός αυτής της ιστορίας είναι εμετικός. Η κατακλείδα επίσης βλακώδης. Χωρίς πίστη σε νεράιδες, θεούς και άλλα ανθρωπογενή εφευρήματα ίσα ίσα που στέκεσαι στα πόδια σου και διεκδικείς το καλύτερο για την ζωή σου. Εκτός και αν θες να είσαι δούλα ενός άντρα που δεν σε αγαπά, κάτι το οποίο προφανώς στα πλαίσια της θρησκείας θεωρείται κάτι ηθικό και αξιομίμητο.
Εχω δει κάμποσα παιδάκια χωρισμένων οικογενειών στα σχολεία και ΔΕΝ θα συμφωνήσω, ΟΤΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
Τα προβληματα τα πολλά μπορεί να τα είχαν περασμένες δεκαετίες. Τωρα που σχεδόν όλοι ειναι χωρισμένοι , θεωρείται φυσικό , κοινωνικά αποδεκτό και τα παιδάκια δεν το κάνουν τόσο θέμα με τη συνείδησή τους.
Αντιθέτως έχω δει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ παιδιά με χωρισμένους γονείς που ξέρουν και εκτιμούν το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ που τους προσφέρεται διότι κατάλαβαν νωρίς ότι ΤΙΠΟΤΕ δεν είναι ούτε δεδομένο, ουτε αυτονόητο.
Δυστυχώς πολλά παιδιά μη χωρισμένων και αγαπημένων γονέων, κλίνουν προς τη …μουλαροποίηση και την αναισθησία, άσε που ΖΗΛΕΥΟΥΝ και από πάνω την καλή σχέση των γονέων τους και προτρέπουν τους γονείς να χ να χωρίσουν για να χαρούν λέει με πολλούς και πολλές τη ζωή τους!!!! χαχα…νΑΙ ΝΑΙ…άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων και το πάθος της ζήλιας ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΤΑΤΟ…φίλη μου, τη ζήλευε η μητέρα της π.χ. της έλεγε ότι ΑΥΤΗ θα έπρεπε να έχει παντρευτεί τον άντρα που παντρεύτηκε εκείνη επειδή ηταν τοσο αξιόλογος…εντάξει…δεν βρισκουμε άκρη με τους παράδρομους της ψυχής
Η περίπτωση του Καραχμέτη απηχεί ΒΙΩΜΑ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΣΗΜΕΡΑ…
ΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΧΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ;
ΜΟΝΟ ΟΠΟΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ -ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ.
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ.
Θα μου πεις τώρα με την κρίση θα αυξηθούν οι οικονομικοεξαρτώμενες οπότε θα …λάμψει πάλι η …συζυγική υπομονή και αρετή…χαχα…
ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΒΥΣΣΟΥΣ ΤΩΝ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΩΝ ΜΑΣ…
Αν και κάπως εξωπραγματική η ιστορία, δεν αμφιβάλλω ότι θα μπορούσε να συμβεί. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση όμως παράδειγμα προς μίμηση! Δεν είναι υγιές να μην μοιράζεσαι με κανέναν, πέρα από αόρατα όντα, τα εσωτερικά σου προβλήματα, ούτε να παίρνεις τέτοια τραγικά ρίσκα για σένα και τα παιδιά σου (που τα γεννάς μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες εν γνώση σου). Η κατάληξη της ιστορίας θα μπορούσε να έχει πολύ χειρότερο τέλος, αλλά τότε δεν νομίζω να την χρησιμοποιούσε κανείς σαν όμορφο παράδειγμα υπομονής και πίστης στο θεό…
Θα ξαναπω ότι θεωρώ πιθανη τη γαιδουρινή υπομονή της γυναίκας της ιστορίας, αλλά προσωπικά σπάζομαι με τη γλώσσα και το ύφος της αφήγησης…
Η ί δ ι α ιστορία ειπωμένη με άλλη γλώσσα και ύφος θα ήταν υπέροχα αποδεκτή από μένα τουλάχιστον…τώρα τη διαβάζω και θέλω κάποιον να …κλωτσήσω, χαχα…ωραιο θέμα μάς άνοιξες Στυλιανέ παίδαρεεεε!
😉
@Leviathan
Σορρυ κιόλας αλλά αναρωτιέμαι γιατί σχολιάζεις το συγκεκριμένο ιστολογιο. Το κάνεις συχνά και μου κάνει λίγο εντύπωση… Εδώ είναι σαφές ότι μπαίνουν άνθρωποι που απολαμβάνουν αυτά που διαβάζουν και θέλουν να στερεωσουν την πίστη τους. Σκοπός σου είναι να τους το χαλάσεις ας πούμε ή δεν ξέρω τι άλλο…; Απλά απορώ πώς κάθεσαι και μαλωνεις για κάτι που δε σε νοιάζει… Μπαίνεις δηλαδή και σε άλλα άσχετα blogs με θεματικές που δεν σε ενδιαφέρουν; Και αντε να μπεις έτσι για να δεις το καταλαβαίνω, όλοι το κάνουμε αλλά εσύ χαλιέσαι συνήθως. Απορώ δηλαδή…
Τα παραπάνω θα ήθελα και σε άλλους να τα ρωτήσω βέβαια. Μου κάνει εντύπωση τί να πω…
Μερικοί εδώ που γράφουν τις απόψεις τους αμφιβάλλω κατά πόσο έχουν ορθόδοξο φρόνημα και αν έχουν κατανοήσει το νόημα της Ευαγγελικής σωτηρίας. Ο γάμος αγαπητοί μου είναι αδιάλυτο μυστήριο και έχει ως πρωταρχικό σκοπό την ψυχική μας σωτηρία δια της αγάπης που δεν ζητεί τα εαυτής και της υπομονής δια της οποίας κατά την ρήση του Κυρίου θα κερδίσουμε τις ψυχές μας.Τώρα μπερδέυονται τα πράγματα επειδή με κοσμικά κριτήρια θεωρούμε τον γάμο σαν μια διέξοδο στα πάθη μας αφού τον μεταβάλουμε σε ευδαιμονιστική απόλαυση καθότι έχουμε καταντήσει στις μέρες μας πολύ φίλαυτοι και σαρκικοί και γιαυτό στερούμαστε από Αγιοπνευματική χάρη και όπως καταντήσαμε διεφθαρμένοι και ανέραστοι με το παραμικρό αναζητάμε τη λύση του διαζυγίου και το κοινωνικό κύτταρο που λέγεται οικογένεια έχει αρρωστήσει ανεπανόρθωτα και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε καθημερινά….
Η ιστορία είναι αληθινή. Είναι ένας απλοϊκός διάλογος σε ταξί. Δεν είναι λογοτεχνία. Έχετε σταματήσει σε προφορικό διάλογο φίλο ή φίλη σας αν δεν τα λέει «λογοτεχνικά»; Αν σας χαλάει να μπείτε σε ιστοσελίδες με λογοτεχνία.
Αν δεν συγκινηθήκατε με την απίστευτη υπομονή και καλοσύνη της γυναίκας μάλλον νομίζετε ότι ο γάμος είναι όλες αυτές οι απλοϊκές αμερικάνικες ταινίες με τα happy end και τους πρίγκηπες και τις νεράιδες. Η αληθινή αγάπη βγαίνει μέσα από τον πόνο.
Αν ανοίγαμε τις σκεπές των σπιτιών στην δική μας μοντέρνα κι ελεύθερη εποχή που διαλέγουμε άνετα χωρίς βία το ταίρι μας θα βλέπαμε πολύ πόνο και περισσότερο από ότι είδαμε στην παραπάνω ιστορία.
Απλά όλοι πέφτουμε από τα σύννεφα (τάχα) και δεν το πιστεύουμε.
Τότε γιατί ένας στον ένα σχεδόν χωρίζει;
Και αμάν πια με αυτό το στυλάκι χωρίσανε χωρίς προβλήματα. Τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο το περιγράφουμε.
Απλά είμαστε στην εποχή του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ.
Η πάρτη μας να είναι καλά και ας κουρεύεται ο κόσμος.
Μας το διαβασαν σημερα σε μια πνευματικη εκδρομη για προσκυνημα σε μοναστηρι…η συγκινηση μου ηταν μεγαλη!Παραδειγμα που στις μερες μας σπανιζει,διοτι ο λαος μας εχει κανει την αμαρτια μοδα..Τον χωρισμο τον εχουν ολοι ευκολη λυση,χωρις πρωτα να προσπαθησουν μεχρι τελους.Λυπαμαι για οσους σχολιαζουν αρνητικα,φαινεται πως δεν εχουν μεσα τους πουθενα τον Χριστο μας..Λυπαμαι για τις εποχες μας γενικα,εχουμε φυγει πολυ μακρια απο τον Θεο.. 🙁
Αγαπητοί φίλοι,
ποιά είναι τα όρια στην κτηνωδία ; ΄Η στη διαστροφή του ανθρώπου ;
Δεχόμαστε ότι η γυναίκα Α αποδέχεται να τα υποφέρει όλα αυτά επί 17 χρόνια.
Αυτό έχει αξία μόνο:
α) εάν το κάνει με την ελεύθερη βούλησή της και
β) εάν έχει τη δυνατότητα και άλλων επιλογών.
Ποιός όμως έχει το δικαίωμα να επιβάλει στον σύζυγο του ζευγαριού Β, να είναι – εν αγνοία του – για 17 χρόνια θύμα μίας τέτοιας εξαπατήσεως ;
Υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο υπέρ-λογο (υπερφυσικό, πάνω από την ανθρώπινη λογική)
και στο παράλογο έως διεστραμένο.
Και σίγουρα οι σχέσεις των δύο ζευγαριών μπαίνουν στην κατηγορία της διαστροφής.
Δεν γνωρίζω εάν η ιστορία αυτή είναι πραγματική ή μυθοπλαστική.
Σίγουρα όμως βολεύει όσους θέλουν να εξαπατούν τον/την σύντροφό τους:
μετατρέπει τον/την σύντροφο σε ένα
εύκολο θύμα,
το οποίο πρόθυμα υφίσται τα πάντα.
Ένα παρεμφερές κείμενο και μία σχετική συζήτηση γίνεται εδώ:
Οικογενειακή ή ενδοοικογενειακή βία
Δρ. Ταγαράκης Χρήστος
Το κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 3 Ιανουαρίου 2016 στο ιστολόγιο Αντιαιρετικό Εγκόλπιο, όπου καλείται ο κάθε ενδιαφερόμενος να συμμετάσχει στο σχετικό διάλογο.
Δεν θέλω να δώσω έτοιμες λύσεις, αλλά αφορμές για σκέψη και συζήτηση.
Δρ. Ταγαράκης Χρήστος
Σχόλιο στα σχόλια.
Αγαπητοί φίλοι,
το πρόβλημα σε αυτό το κείμενο δεν είναι ο τρόπος γραφής του.
Ο κάθε συγραφέας έχει τον δικό του τρόπο γραφής. Σε άλλους μπορεί να αρέσει και σε άλλους όχι. Αξία έχει να γράφει και να εκφράζεται γνήσια.
Το κεντρικό σημείο της ιστορίας είναι:
πότε κάποιος διατηρεί μία τέτεια σχέση και πότε χωρίζει;
Και ακόμη:
– ποιό είναι το ώφελός μας από μιά τέτοια ιστορία;
Γι΄ αυτό το λόγο, έγραψα το προηγούμενο σχόλιο και παράπεμψα σε σχετικό κείμενό μου.