Εἴμαστε ὅ,τι εἶναι καί οἱ ἐπιθυμίες μας
Τό ἔξυπνο πείραμα μίας δασκάλας ποῦ ἔγινε σέ ἑλληνικό σχολεῖο
Σήμερα στο σχολεῖο ἔπρεπε νά καλύψω τό κενό ἑνός συναδέλφου ποῦ ἔλειπε. Ἔμεινα λοιπόν στήν τάξη και πρότεινα στούς μαθητές μου νά παίξουμε ἕνα παιχνίδι. Τούς ζήτησα νά φανταστοῦν πῶς εἴμαστε κάτοικοι τῆς Σμύρνης καί μαθαίνουμε ὅτι αὔριο θά κάψουν οἱ Τοῦρκοι τά πάντα καί θά μᾶς ἀναγκάσουν νά φύγουμε ἀπό τά σπίτια μας. Σκεφτεῖτε, λοιπόν, εἶπα στά παιδιά μου, ἕνα μόνο ἀντικείμενο ποῦ θά παίρνατε γιά πάντα μαζί σας ἀπό τό σπίτι σας καί γράψτε τό μέ τό ὄνομά σας σέ ἕνα χαρτί..
Γεμίσαμε λοιπόν ἕνα κουτί μέ 22 χαρτάκια. Στή συνέχεια τούς εἶπα ὅτι οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι ἔλεγαν πῶς εἴμαστε ὅ,τι εἶναι καί οἱ ἐπιθυμίες – ἀνάγκες μας. Ἄρα ὅ,τι γράψατε στό χαρτί αὐτό εἶστε. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους αἰφνιδιασμένα. Χώρισα, λοιπόν, τρεῖς ὁμάδες καί τίς ἔγραψα στόν πινάκα. Στήν πρώτη τά ὑλικά. Ἄν ἔχετε γράψει ἀντικείμενα γιά νά πάρετε μαζί σας ἀπό τό σπίτι ποῦ θά χάσετε γιά πάντα σκεφτεῖτε, τούς εἶπα, πῶς ὅταν πεθαίνουμε δέ μᾶς χρησιμεύουν σέ τίποτα. Ἄρα εἴμαστε ἕνα τίποτα. Στή δεύτερη ὁμάδα ἔβαλα μία σημαία καί ἀντικείμενα ἐθνικά καί ὅσοι τά προτίμησαν εἶναι γνήσιοι Ἕλληνες καί στήν τρίτη Σταυρό καί εἰκόνες Ἁγίων καί ἄρα ἐπιλογή χριστιανῶν Τά παιδιά ἀνήσυχά μου ζήτησαν νά ξαναπάρουν πίσω τά χαρτάκια γιά νά συμπληρώσουν κάτι. Ναί ἀγαπητοί μου. Ἄρχισαν νά καταλαβαίνουν τή λάθος ἐπιλογή..
Ἀφοῦ ἀρνήθηκα μέ γλυκό τρόπο νά δώσω πίσω τά χαρτάκια, τούς ὑπενθύμισα πῶς….
ὁ ὀδοντίατρος μπορεῖ νά μᾶς πονέσει ἀλλά φροντίζει τά δοντιά μας. Ἔτσι καί ἡ δασκάλα τούς μπορεῖ νά τούς πονέσει μέ αὐτό τό παιχνίδι, μά ὁ δρόμος ποῦ θά μᾶς ὁδηγήσει στό νά βρουμε ποιοί εἴμαστε καί νά διορθωθοῦμε ὁπού χρειάζεται, εἶναι δύσκολος. Τά μικρά μου ἀγγελούδια τό δέχτηκαν καί συνέχισαν. Διάβαζα μεγαλόφωνα τί ἔγραψε κάθε παιδί ὀνομαστικά καί ἕνα-ἕνα σηκωνόταν καί μόνο τοῦ ἔγραφε στόν πινάκα σέ ποιά ὁμάδα ἄνηκε..
Στό τέλος, λοιπόν, διαπιστώσαμε ὅτι ἀπό τούς 22 μόνο 7 ἔγραψαν ὅτι θά ἔπαιρναν ἕνα ἀντικείμενο ἑλληνικό ἤ χριστιανικό. Καί ἡ μικρή Ἕλλη σήκωσε τό χέρι της καί μοῦ εἶπε.Καλά λέει ὁ μπαμπάς μου κύρια ὅτι εἴμαστε μέσα στήν κρίση γιατί εἴμαστε ὑπερκαταναλωτές. Χαμογέλασα ἁπλά καί κυρίως ἀνακουφίστηκα ποῦ εἴχαμε φτάσει στήν αὐτογνωσία. Μοῦ ζήτησαν νά τό ξαναπαίξουμε αὐτό τό παιχνίδι καί ἀφοῦ τά κυτταξα τρυφερά τους εἶπα: αὐτή ἦταν μία πρόβα. Ἄν πότε αὐτό συμβεῖ στήν πραγματικότητα ἐσεῖς θά εἶστε ἕτοιμοι γιά τό σωστό, γιατί θά ξέρετε ποιοί εἴστ Ἕλληνες..
Ὁδηγῆστε τά παιδιά μας στό δρόμο τῆς αὐτογνωσίας. Εἶναι τό κλειδί γιά τήν ἀναγέννηση τῆς Ἑλλάδος.
Πηγή: Κατηχητικά Σχολεία Καρπάθου
Αναδημοσίευση: Συνοδοιπορία
Ευχαριστούμε την κα. Ιωάννα Ιωαννίδου για την αποστολή του κειμένου
Πέτρο, σόρρυ, δε διάβασα σωστά το σχόλιό σου.
Μα γιατί να ξεχωρίσεις τη δασκάλα από αυτούς που συμφωνούν με την πράξη της; Δεν έχει αποκλειστικότητα στην τύφλωση. Εδώ συμφωνώ με το Γιάννη.
Κι επίσης δεν ξέρω πού αναρτήθηκε, φαντάζομαι για να το λες θα το βρήκες σε αρκετά μπλογκς. Αυτά που παρακολουθώ εγώ δεν το είχαν. Με εξαίρεση αυτό εδώ. Αλλά εγώ δε θα το τραβούσα τόσο ώστε να χαρακτηρίσω τυφλούς τόσους ανθρώπους από μια ανάρτηση.
Τις λάθος πρακτικές στην εκπαίδευση τις στηρίζουν πολλοί και δεν είναι θέμα χώρου. Μακάρι να ήταν θέμα χώρου γιατί τότε η λύση θα ήταν απλή. Νομίζω ότι είναι βαθύτερο το αίτιο, υπαρξιακό. Αλλά νύσταξα και θα αφήσω την κουβέντα εδώ.
Ευχαριστώ για τον προβληματισμό, καληνύχτα σε όλους!
Iωάννη, έχεις δίκιο συμφωνώ! Ο δάσκαλος πρέπει να λέει ιστοριούλες με παιδεραστία όπως αυτή του Λωτ, ή να λέει στα παιδάκια πως όχι μόνο υπάρχει άγιος βασίλης, αλλά έχουν και έναν άλλο φανταστικό φίλο, Εβραικό ζόμπι γεννημένο από παρθένα, και αν δεν είναι καλά και δεν κάνουν ότι τους πει ο μπαμπάς και η μαμά, όπως λεει και η βιβλος, θα καούν στην κόλαση! Αλίμονο !!! Αλίμονο αν υπήρχαν άθεοι δάσκαλοι και τους έλεγαν για τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Νίτσε, και τον Σπινόζα! Σε τι κοινωνία θα ζούσαμε!
Λεβί, τίποτα απ΄όλα αυτά που γράφεις δεν χρειάζεται.
Μόνο να τα αγαπάει ώς δικά του παιδιά. Αυτός είναι και λέγεται πραγματικός δάσκαλος ή δασκάλα.
Άν δεν ένας δάσκαλος/α δεν είναι ένωμένος με το Θεό που είναι αγάπη, πως θα αγαπήσει τα παιδιά ως δικά του.
Ένας δάσκαλος μαθαίνει στά παιδιά πιό πολύ τον εαυτό του παρά τα γράμματα.
Έτσι και ο Μέγας και Μοναδικός Διδάσκαλος Πέτρο, διδάσκει τον Εαυτό Του και αυτό είναι αρκετό, περιέχει όλες τις γνώσεις.
Είναι και λέγεται Θυσαυρός γνώσεως. Μακάρι να γίνεις και εσύ έτσι μαζί Του. ¨Ωστε να σε χαίρωντε τα παιδιά σου, οι γονείς τους και όλη η κοινωνία.
Και πρό πάντων θα χαίρεσε εσύ τον εαυτό σου Πέτρο, ώς ΤΕΛΕΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟ, ΆΡΙΣΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΝ, ΤΕΛΕΙΟΝ ΕΛΛΗΝ ΑΝΔΡΑΝ, ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ, ΗΡΩΑΝ, ΑΓΙΟΝ.
Και εμείς θα χαιρώμαστε μαζί σου και εσύ μαζί μας αιώνια.
Έτσι Ιωάννη, να τρομοκρατείτε τα παιδάκια λέγοντάς τους πως έχουν ένα φανταστικό κηδεμόνα που τα παρακολουθεί πάντα και παντού και πως αν δεν τον σκέφτονται και τον ευχαριστούν συνέχεια θα πάνε στην κόλαση. Καταπληκτική παιδαγωγική μέθοδος.
Λεβί, αυτά τα λένε και τα κάνουν οι άθεοι φανατικοί και φανταστικοί ψευδοχριστιανοί, όχι οι Πραγματικοί Χριστιανοί.
Οι άθεοι φταίνε σωστά!! Είσαι απίστευτος ρε Ιωάννη! Ξέρεις, οι άθεοι, δεν πιστεύουν σε κανένα φανταστικό κηδεμόνα και σε καμία κόλαση. Αν κάποιοι δεν κακοποιούν τα παιδιά είναι όσοι δεν πιστεύουν. Έλεος Ιωάννη, σε λίγο θα τετραγωνίσεις τον κύκλο.
Η πραγματική και άριστη παιδαγωγία Πέτρο μου, είναι και λέγεται αγάπη. Όλα τ άλλα δεν είναι παιδαγωγίες αλλά φθηνά υποκατάστατα που κάνουν μεγάλη ζημιά στις αθώες παιδικές ψυχές.
Λεβί, μήπως πάσχεις από στραβομάρα; Κοίτα καλά τι γράφουμε, άθεοι ψευδοχριστιανοί και όχι άθεοι.
Γράφεις «άθεοι φανατικοί» . Βλέπω μία χαρά.
Λεβί, είσαι λεβεντόπαιδο αλλά ποιός ξέρει σε τί τομάρι δάσκαλο η δασκάλα έπεσες όταν ήσουν σε τρυφερή παιδική ηλικία.
Εντάξει και τώρα δεν είναι αργά, ποτέ δεν είναι αργά. Ο Μέγας και Μοναδικός Διδάσκαλος προσφέρει και προσφέρεται δωρεάν σε όλους.
Λεβί, όλα μαζί πακέτο πάνε αγόρι μου, «οι άθεοι φανατικοί και φανταστικοί ψευδοχριστιανοί». Μάλλον έχεις στραβομάρα στο κεφάλι.
H πάει ο γιαλός στραβά ή εμείς στραβά αρμενίζουμε 🙂
Aντε πάμε για ύπνο τώρα, κι αύριο μέρα είναι.
Καληνύχτα λεβεντόπαιδο.
Ιωάννη,
το ποιους θεούς και ποιους δαίμονες θέλει ο καθένας να βάλει στις ψυχές των παιδιών του δεν το ορίζει η παιδαγωγική επιστήμη.
Οπότε εγώ ως δάσκαλος (και κάθε εκπαιδευτικός)
δεν έχουμε καμία δουλειά να κάνουμε τις δουλειές που κάνουν οι θρησκείες.
Εσύ όταν με το καλό γίνεις γονιός, μπορείς να διαλέξεις να βάλεις όποια θρησκεία θέλεις στις ψυχές των παιδιών σου. Είσαι σίγουρος ότι τότε δεν θα το έχεις ρίξει σε άλλη θρησκεία? Μην κόβεις το κεφάλι σου…
Πέτρο καλημέρα,
Θέλουμε δεν θέλουμε, ή Θεό Αληθινό, ή ψεύτικους θεούς είδωλα δαίμονες θα μεταδώσουμε στα παιδιά μας.
Δέν έχουν και δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Αυτό που είμαστε αυτό και μεταδίδουμε, είτε όταν μιλάμε είτε όχι.
Είμαι πατέρας δύο παιδιών και εσύ πατέρας πόλλων.
Η παιδαγωγικη αγωγή που εργαζόμαστε στις αθώες και αγνες ψυχές των παιδιών που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός, ή θα είναι επιστήμη Αγάπης ή θα είναι επιστήμη κακίας με όλα τα συνεπάγονται της.
Έτσι δεν είναι επιστήμονα Πέτρο;
H παιδαγωγική επιστήμη του αθεϊσμου, σε οποιαδήποτε μορφή της, φέρνει τραγικά αποτέλεσματα στήν ψυχοσωματικη ανάπτυξη του παιδιού μας, οποιουδήποτε παιδιού μας.
Η πιό χειρότερη μορφή της είναι αυτή του ευσεβιστη, ηθικολογου ψευδοχριστιανου.
Ο άθεος άνθρωπος είναι στην κυριολεξία βιαστής και φονιάς παιδιών.
Κατανοώ την αντίληψή σου, Ιωάννη.
Για εμένα το εργαστήριο είναι ‘βιασμός’. Όχι κυριολεκτικά, αλλά παιδαγωγικά. Μπορώ να περιγράψω επακριβώς, με αντικειμενικά και παγκοσμίως αποδεκτά επιστημονικά κριτήρια το γιατί είναι ‘βιασμός’.
Δεν χαρακτηρίζω τη δασκάλα «βιαστή και δολοφόνο».
Για τη δική σου αντίληψη «Ο άθεος άνθρωπος είναι στην κυριολεξία βιαστής και φονιάς παιδιών».
Δηλαδή ο άνθρωπος είναι βιαστής και δολοφόνος. Και μάλιστα τονίζεις ότι είναι κυριολεκτικά βιαστής και δολοφόνος. Χρησιμοποιείς τη λέξη ‘κυριολεκτικά’, για να προσδώσεις πραγματική διάσταση στην αντίληψή σου. Χωρίς όμως να μπορείς να περιγράψεις αυτή τη θέση με αντικειμενικά κριτήρια που να είναι παγκόσμια αποδεκτά.
Έτσι, επειδή έτσι το νομίζεις, επειδή έτσι το αισθάνεσαι, το βιώνεις.
Και σε κουράζουν οι περισσότερες αναλύσεις, σε ζαλίζουν.
Πρέπει όμως να απαντήσεις (μέσα σου) σε δύο ερωτήματα:
1. Τι είναι αυτό που κάνει τον πιστό να ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της αυθαιρεσίας και να μην κατανοεί το απαράδεκτο αυτού του βιωματικού? Να το προωθεί και να το επιβραβεύει?
2. Πώς αυτός ο πιστός αντιμετωπίζει τους πιστούς των άλλων θρησκειών? (Για τους άθεους μας είπες, τους αντιμετωπίζει απλά ως «βιαστές και δολοφόνους», έτσι απλά, γιατί έτσι, πώς το λένε. Πρόσεξε όμως, ανάμεσα στους άθεους είναι και πολλά παιδιά της ίδιας της τάξης.)
Δηλαδή τι είδους παιδαγωγική αντιμετώπιση χτίζει στο μυαλό του για τα παιδιά της τάξης που δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι οι γονείς τους? Που είναι αλλόθρησκοι, άλλου δόγματος, αδιάφοροι θρησκευτικά ή άθεοι?
Ποιο είναι το παιδαγωγικό κλίμα που καλλιεργεί για τον οποιονδήποτε »Άλλο»?
Και με περισσότερη ανάλυση για όσες κι όσους δεν ζαλίζονται από τη γραφή και την ανάγνωση:
Είδαμε να χρησιμοποιείται η λέξη ‘κυριολεξία’ και κατανοούμε πώς την εννοεί ο πιστός.
Όπως την εννοεί κι ο ισλαμιστής πιστός ή ο ακραίος Αμερικάνος προτεστάντης κλπ κλπ.
Και γι΄αυτούς, οι δικές τους υποκειμενικές αντιλήψεις που έχουν για τον κόσμο είναι ‘κυριολεκτικές’ πραγματικότητες.
Μόνο που αυτές οι ‘κυριολεκτικές’ θρησκευτικές αντιλήψεις, είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους.
Τόσο διαφορετικές, που αν τους αφήσουμε το ελεύθερο, θα αρχίσουν να σφάζονται μεταξύ τους.
Όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν.
Γιατί ο ‘κυριολεκτικός’ εχθρός που φαντάζονται, δεν έχει καμία σύνδεση με αντικειμενικά κριτήρια κι ελέγξιμες παραμέτρους.
Αυτή η ‘κυριολεκτικότητα’ υφίσταται μόνο μέσα στο βίωμά, στο μυαλό του καθένα τους.
Η κόντρα και η εχθρότητα, το μίσος και ο πόλεμος, συμβαίνει ανάμεσα στις υποκειμενικές αντιλήψεις περί θρησκείας και θεών.
Αυτό ο οποιοσδήποτε Ιωάννης το ζει και το αναπαράγει (π.χ. στην επίθεση που κάνει στη Σαλόγρια), το βλέπει μεταξύ του Πειραιώς και του Καθολικού επισκόπου, μεταξύ των οικουμενιστών κι αντιοικουμενιστών, μεταξύ των σιιτών και σουνιτών, των χριστιανών και των Ελλήνων κλπ κλπ.
Είναι δομικό το μίσος μέσα στις πατριαρχικές θρησκείες.
Είναι ένα μίσος που οδηγεί σε συγκρούσεις μη επιλύσιμες. Και δυστυχώς είναι μη επιλύσιμες αυτές οι συγκρούσεις γιατί ΔΕΝ μπορεί να υπάρχει περιγραφή της ‘πραγματικότητας’ γύρω από τις θρησκευτικές αντιλήψεις που να είναι απαλλαγμένη από την ερμηνεία, να βασίζεται μόνο σε αντικειμενικά γεγονότα.
Ο κάθε θρησκευόμενος περιγράφει κάτι που βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό του.
Και ο καθένας επιμένει στην απόλυτη αντίληψή του επαναλαμβάνοντας απλά το «ο θεός είναι μαζί μου, εσύ είσαι εναντίον του θεού». Κι ο άλλος απαντάει, «όχι εσύ είσαι εναντίον του θεού, ο θεός είναι μαζί μου».
Και αυτή η ομορφιά συνεχίζει για χιλιετίες.
Οι επιστημονικές αντιλήψεις, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την αντιστοιχία.
Ακόμα και στα σημεία που είναι διαφορετικές μεταξύ τους, αυτή η διαφορά ξυπνά το εκατέρωθεν ενδιαφέρον, τον επιστημονικό διάλογο, συνέδρια, έρευνες και στο τέλος μια νέα κοινή επιστημονική αντίληψη.
Επίσης δεν σφάζονται μεταξύ τους.
Αυτό το βιωματικό εργαστήριο που παρουσιάζει η ανάρτηση ΔΕΝ θα μπορούσε να σταθεί σε κανένα παιδαγωγικό συνέδριο.
Η δασκάλα αυτή θα έψαχνε τρύπα να κρυφτεί.
Οι παιδαγωγικές αρχές με οποίες κατανοούμε ότι αυτό που κάνει το συγκεκριμένο εργαστήριο είναι ‘βιασμός’ των παιδιών, είναι κοινές.
Είτε είσαι στην Ιαπωνία, είτε στη Φινλανδία, είτα στη Νότιο Αμερική, είτε στην Αυστραλία, τις ίδιες παιδαγωγικές αρχές σέβεσαι.
Όλοι οι εκπαιδευτικοί μπορούν να κατανοήσουν ότι το εργαστήριο αυτό ΣΤΟΧΟΠΟΙΕΙ κάποια παιδιά (αντιπαιδαγωγικό 1), τα ΧΩΡΙΖΕΙ (αντιπαιδαγωγικό 2), τα ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ (αντιπαιδαγωγικό 3), επεμβαίνει κι ερμηνεύει τις επιθυμίες τους (αντιπαιδαγωγικό 4) χωρίς να έχει περιγράψει το κάθε παιδί τη συναισθηματική σύνδεσή του με το αντικείμενο και την ανάγκη που του καλύπτει (αντιπαιδαγωγικό 5), καταστρέφει το κλίμα εμπιστοσύνης (αντιπαιδαγωγικό 6) κι ασφάλειας (αντιπαιδαγωγικό 7), καλλιεργεί εχθρότητα (αντιπαιδαγωγικό 8) κλπ κλπ.
Και όλα αυτά τα παραπάνω ΔΕΝ είναι αντιλήψεις του αέρα, υποκειμενικές και θεωρητικές.
Έχουν γίνει για το καθένα ξεχωριστά έρευνες, μετρήσεις, εφαρμογές, αξιολογήσεις, συνέδρια, μελέτες κλπ κλπ.
Και το πορίσματά τους έχουν παγκόσμια παιδαγωγική ισχύ.
Αυτό που θα ερευνήσει ένας παιδαγωγός στην Ιταλία, έχει ισχύ για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για τον ίδιο και την ομάδα του.
Αυτά ενδιαφέρουν έναν πιστό?
Δηλαδή πέρα από την έκφραση του υποκειμενικού του βιώματος, ένας πιστός μπορεί να ξεχωρίζει την υποκειμενική θρησκευτική αντίληψη από την επιστημονική?
Είναι αναγκαστικός ο πόλεμος ανάμεσα σε αυτά που βιώνει υποκειμενικά και σε αυτά που αντικειμενικά μπορεί να περιγράψει στον υπόλοιπο κόσμο?
Με απλά λόγια:
Πώς μπορούμε να ελέγχουμε την αυθαιρεσία του οποιουδήποτε θρησκευτικού βιώματος μέσα στην εκπαίδευση?
Φτιάχνοντας ξεχωριστά σχολεία για κάθε δόγμα-πίστη-αίρεση???
Γιατί εκεί οδηγούμαστε…
Στα υπ’ όψιν:
Το εργαστήριο αυτό το έχει προωθήσει και η πασίγνωστη Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, και ιστοσελίδες ιερών ναών και ιστοσελίδες καθ’ όλα «αγαπητικής-πατερικής» χριστιανικής προσέγγισης.
Μάλιστα το προωθεί η μία από την άλλη, επειδή εμπιστεύεται η μία την άλλη.
Π.χ., η ιστοσελίδα του ιερού ναού μεταμόρφωσης σωτήρα των Βριλησσίων το έχει αντιγράψει από το Ζωντανό Ιστολόγιο.
Η ερώτησή μου:
Διαβάζει ποτέ κανένας από τους χριστιανούς?
Μήπως ζαλίζονται εύκολα κι αποφεύγουν το διάβασμα και την αξιολόγηση?
Αν κρίνω από το πόσοι διαβάζουν την Αγία Γραφή κανείς δεν διαβάζει
@ Leviathan
looool!
Τώρα θα βγουν κάποιοι πιστοί και θα πουν «εμείς διαβάζουμε και δε μας άρεσε και το είπαμε».
Ξέρεις ποια θα είναι η ερώτησή μου?
Θα ζητήσω:
Δείξτε μου μία χριστιανική ανάρτηση που να είναι αφιερωμένη στο σχολιασμό αυτού του εγκληματικού εργαστηρίου.
Εγώ βλέπω ότι δεκάδες χριστιανοί το ανάρτησαν και το επιβράβευσαν.
Εκατοντάδες πιστοί «του έκλεισαν το μάτι αδελφικά» στα σχόλια από κάτω.
Όλοι αυτοί οι πιστοί εξαιρετικά εύκολα λειτούργησαν υποστηρικτικά σε κάτι που χωρίζει, στοχοποιεί, δημιουργεί εχθρότητα, χαρακτηρίζει τα παιδιά ως πατριώτες ή προδότες.
Εξαιρετικά εύκολα εξυπηρετούν την εχθρότητα και τον διαχωρισμό.
Όλοι αυτοί επίσης εξαιρετικά δύσκολα μπορούν να λειτουργήσουν στην αντίθετη κατεύθυνση.
Εξαιρετικά δύσκολα θα προωθήσουν την συμβίωση, την αποδοχή του διαφορετικού, την κοινωνική ειρήνη, τις επισταμένες παιδαγωγικές αρχές.
Οι διάφοροι θρησκευτικοί χώροι έχει συγκεκριμένα στάνταρτ.
Ο θρησκευτικός τρόπος αντίληψης ευνοεί συγκεκριμένες στάσεις.
Να προβληματιστούν γι’ αυτό.
Παρ’ όλα αυτά, όλοι οι πιστοί μιλούν διαρκώς για ‘αγάπη’.
Εννοούν μια αγάπη που χωρίζει.
Για πάντα.
Στον αιώνα τον άπαντα.
Αν είσαι δικός μας, οκ!
Αν δεν είσαι, στα λόγια σε αγαπάμε, στην πράξη σε ξεχωρίζουμε.
Κόβουμε την επικοινωνία.
Σε χαρακτηρίζουμε.
Είσαι ο δαίμονας.
Εξυπηρετείς το σκότος.
Είσαι ο προδότης.
Μπορείς όμως να γίνεις όπως εμείς. Οπότε με αυτή την έννοια, σε αγαπάμε. Όχι γιατί θα πάρουμε εμείς από εσένα, αλλά γιατί θα γίνεις εσύ όπως εμείς.
Οπότε σε μαθαίνουμε την αλλοτρίωση.
Σου επιβάλλουμε τη συμμόρφωση.
Μπιχεβιοριστικά.
Όπως αυτή η δασκάλα.
Πέτρο, ΕΊΣΑΙ ΦΟΝΙΆΣ.
Λεβι, ΕΊΣΑΙ ΦΟΝΙΆΣ.
Ετσι. Είτε μαζί μας είτε καίγεσαι στην κόλαση. Σκέψου να μην «αγαπούσαν» τόσο! Πέτρο αν έχεις mail στείλε μου στο leviathan19c@gmail.com
Πέτρο, αν ειμουν διευθυντής σου, θα σε πετούσα με φαπες και κλωτσιές έξω από το σχολείο.
Λεβί ,κούνια που σε κούναγε και χαμπάρι δεν πήραν οι γονείς σου το μέγα έγκλημα που έκαναν στην παιδική ψυχή σου.
Αυτό ισχύει και γιά τους γονείς του Πέτρου και οπωσδήποτε για ΌΛΟΥΣ ΜΑΣ!
Ιωάννη μου,
θα χρειαστεί να πετάξεις και τα τέσσερα πέμπτα των μαθητών από το σχολείο.
Επίσης θα χρειαστεί να πετάξεις και πολλούς εκπαιδευτικούς. Εκτός κι αν καταφέρεις να τους αποσπάσεις δήλωση μετανοίας.
Επίσης θα χρειαστεί να εξασφαλίσεις ότι όλοι οι
εκπαιδευτικοί κι οι μαθητές που έμειναν, συμφωνούν επακριβώς με αυτά που εσύ έχεις στο μυαλό σου, γιατί μπορεί να είναι και πολλοί σε στιλ Σαλόγριας. Ή από άλλες ορθόδοξες ομάδες.
Επίσης θα χρειαστεί να ανεχτείς ότι δίπλα στο σχολείο σου θα ανοίξουν άλλα θρησκευτικώς καθαρά σχολεία, από άλλα δόγματα και θρησκείες.
Τα οποία σχολεία θα καλλιεργούν κι αυτά ταλιμπάν, όπως κι εσύ.
Δύσκολο?
Δεν ξέρω…
Πάντως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν!
Και για αυτούς που δεν ζαλίζονται με τη γραφή και την ανάγνωση:
Ως άθεος που μελετά το θρησκευτικό τρόπο σκέψης, κατανοώ απολύτως!
Συμφωνώ ότι αυτά που λέει ο Ιωάννης, με τον τρόπο που αντιδρά.
Είναι αυτό που στην ουσία του υπαγορεύει το θρησκευτικό μοντέλο που έχει δεχτεί.
Θεολογικώς είναι σωστός.
Εκφράζει τον καθαρό πυρήνα του θρησκευτικού τρόπου αντίληψης.
Δεν είναι τρελός ή παρανοϊκός, είναι απλά ένας άνθρωπος που αποφάσισε να πάρει τοις μετρητοίς την πίστη του.
Αυτές τις μισάνθρωπες, ρατσιστικές και φοβικές ιδέες όλοι τις έχουμε και τις παλεύουμε.
Κι ο Ιωάννης δεν ξύπνησε ένα πρωί με αυτές τις ιδέες.
Απλά ένα συγκεκριμένο περιβάλλον του τις καλλιέργησε και του τις νομιμοποίησε. Του τις θεωρητικοποίησε.
Αυτό που περιγράφει, το ότι δηλαδή θέλει να με πετάξει με τις φάπες και τις κλωτσιές από το σχολείο, επειδή δεν συμφωνώ με τις υποκειμενικές θρησκευτικές προκαταλήψεις του, έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν.
Και δεν αποκλείεται να γίνει στο άμεσο μέλλον, αν η Χρυσή Αυγή και οι συνέπειες της κρίσης μας σπρώξουν στην εσωστρέφεια και στην ορθοδοξία.
Όντως, εκφράζει αυτό που είναι ο πραγματικός πυρήνας της ορθόδοξης ανθρωπολογίας και κοσμολογίας, αυτό που αναφέρουν οι πατέρες για την εκπαίδευση.
Αυτό ακριβώς γινόταν σε όλες τις ιστορικές περιόδους στις οποίες η εκκλησία είχε δύναμη. Δηλαδή από τα μέσα του τέταρτου αιώνα μΧ. μέχρι και τον αιώνα μας. (Για 1.700 χρόνια)
Κάνοντας ένα ανάποδο ταξίδι κι επιλέγοντας μόνο ελάχιστα στιγμιότυπα (από τα εκατοντάδες απολύτως όμοια), θα δούμε ότι αυτό έγινε πρόσφατα, επί δικτατορίας.
Το ίδιο έγινε και στις αρχές του 1900 με τον Αλέξανδρο Δελμούζο και το Ανώτερο Δημοτικό Παρθεναγωγείο του Βόλου, όταν προσπάθησε ως πρωτοπόρος να επεκτείνει την εκπαίδευση στα κορίτσια πέραν της στοιχειώδους και να εισάγει τη Δημοτική Γλώσσα.
Τα ίδια είχαν γίνει και παλιότερα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, περίοδο που η εκκλησία είχε στα χέρια της την εκπαίδευση. Τότε μάλιστα όποιος Ρωμιός έχανε την πίστη του, έχανε αναγκαστικά και οποιαδήποτε άλλη σύνδεση με το γένος του.
Δεν υπήρχε κανένας άλλος κοινός παρονομαστής, κι έτσι στείλαμε (ακόμα κι εκατονταετίες πριν την πτώση της Πόλης) εκατομμύρια πολίτες του Βυζαντίου είτε στη δύση (να γίνουν δυτικοί), είτε στην ανατολή (να γίνουν μουσουλμάνοι). Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος της απομείωσής μας.
Η ίδια αντίδραση υπήρξε πολλές φορές σε όλη την ιστορία του Βυζάντιου, σε κάθε προσπάθεια που γινόταν από φωτεινά μυαλά της εποχής που επιδίωκαν μια σωστή αγωγή (Με την εξαίρεση των αλλαγών που έφεραν οι εικονοκλάστες αυτοκράτορες και που οδήγησε σε αυτό που ονομάζουμε πρώιμη αναγέννηση).
Φτάνοντας στην αρχή του νήματος, αυτής της θεοκρατικής επέμβασης στην εκπαίδευση, τα ίδια είχαν γίνει και με τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο που έκλεισε τις αρχαίες ακαδημίες που λειτουργούσαν για 800 (!!!) χρόνια κι έστειλε τους φιλοσόφους πεσκέσι στην Περσική αυλή.
Αυτά είναι ιστορικά στοιχεία, δεν είναι χάιντε χάιντε.
Οπότε θέλω να πω ότι είναι γνωστά αυτά.
Και είναι ταυτόσημη η στάση του Ιωάννη με το βιωματικό εργαστήριο της δασκάλας.
Και με την αμηχανία των υπολοίπων πιστών που «δεν συμφωνούν».
Μία αντίθετη θέση από αυτή τη μισάνθρωπη και ρατσιστική, εξαιρετικά δύσκολα μπορεί να περιγράψει ένας πιστός. Κι αν την περιγράψει θα είναι μισόλογα και θα είναι και θεολογικώς αίολα.
Περισσότερο θα είναι λόγια που στηρίζονται στις ανθρωπιστικές ιδέες του διαφωτισμού που έχει αποδεχτεί κρυφίως ο πιστός.
Δηλαδή, στην ουσία θα είναι επηρεασμένες αυτές οι θέσεις από τον ανθρωπισμό, οπότε οι άλλοι πιστοί θα τις ακούνε αλλά θα παραμένουν αδιάβροχοι.
Με θεολογικούς όρους ΔΕΝ μπορεί να στηριχτεί η ανθρωπιστική παιδεία.
Οπότε θεολογικά ο Ιωάννης είναι ορθοδοξότατος.
Όλοι οι μεγάλοι πατέρες της εκκλησίας μας θα συμφωνούσαν.
Άλλωστε τα ίδια έχουν γράψει ακριβώς με αυτόν τον επιθετικό τρόπο και αυτοί.
Κι επαναλαμβάνω το ζουμί για εμπέδωση:
Με θεολογικούς όρους ΔΕΝ μπορεί να στηριχτεί η ανθρωπιστική παιδεία.
Οπότε θεολογικά ο Ιωάννης είναι ορθοδοξότατος.
Όλοι οι μεγάλοι πατέρες της εκκλησίας μας θα συμφωνούσαν.
Άλλωστε τα ίδια έχουν γράψει ακριβώς με αυτόν τον επιθετικό τρόπο και αυτοί.
Πέτρο, σου βγάζω το καπέλο μου. Είσαι Δεινός αναλυτής!
Τα λέμε αργότερα. Εργάζομαι.
Πέτρο,
Βασικά, να σε συγχαρώ και να σε βαθμολογήσω με άριστα, ώς πρός την επιτυχημένη προσπάθειά σου να είναι ό λόγος σου απλός και κατανοητός απ όλους. Σ’ αυτό εύγε διδάσκαλε και καλή συνέχεια!
Ώς πρός τά άλλα, τί να πώ; Αναλόγος τίς γνώσεις που κατέχεις, είσαι μέσα σε λογικά πλαίσια.
Σέ αυτά που μας γράφεις στό σχόλιό σου Νο. 77, θα αναφερθώ στόν επίλογο που με ειλικρίνια μας γράφεις το εξής: «Δύσκολο?
Δεν ξέρω…
Πάντως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν!»
Τίποτα δεν είναι δύσκολο, αν γνωρίζεις να το κάνεις σωστά Πέτρο. Γιά να έγινε πολλές φορές στο παρελθόν, δίχως να έχει αποτέλεσμα σωστό, οπωσδήποτε κάτι δεν έγινε σωστά.
Πάμε τώρα στά υπόλειπα…
Μας γράφεις: «Με θεολογικούς όρους ΔΕΝ μπορεί να στηριχτεί η ανθρωπιστική παιδεία.»
Οπωσδήποτε τίποτα δεν μπορεί να στηριχτεί, δίχως σωστή βάση.
Στήν προκειμένη περίπτωση, βάση είναι ο καθένας από εμάς. Γονείς, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί, κλήρος και λαός, από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο Έλλην πολίτη.
Θα μου πεί υπάρχει κάποιος που μπορεί να έχει την ικανότητα και ισχύ να ενώση έναν άτακτο και ατίθασο λαό όπως τον δικό μας;
Να πατάξη με «ράβδο σιδηρά» την διαφθορά σε κάθε κλαδο και κατεύθυνση; Θα το δούμε, οπωσδήποτε…
Ένα τελευταίο μένει.
Κρίμα και άδικο, τέτοια παλικάρια σάν εσένα, με τέτοιες ικανότητες και χαρίσματα, να βρίσκωντε στη αντίπαλη και ήδη ηττημένη παράταξη του αντίθετου.
Αν με ρωτούσες σε ποιούς σε κατατάσω, θα σου έγραφα ανεπιφύλαχτα, στούς εκλεκτούς Του.
Αυτά Πέτρο.
Ιωάννη,
δεν χρειάζεται να καταταχθούμε πουθενά.
Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να δεχόμαστε κατατάξεις από άλλους.
Αυτό που είμαστε το καλλιεργούμε και το δουλεύουμε. Κι αυτό μιλάει για εμάς.
Και είμαστε συγγενείς, αυτό δεν μπορούμε να το κρύψουμε.
Οπότε μην κόβουμε το σώμα μας κομμάτια.
Επειδή έχεις μια αναζήτηση, και η αναζήτηση μπορεί πραγματικά να βγάλει κάπου, θα σου πρότεινα να μελετήσεις την περίοδο που άρχισε να απομειώνεται η κοσμοκρατορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή την περίοδο που άρχισε να εμφανίζεται το Ισλάμ.
Είναι η περίοδος που οι νοτιοανατολικές Επαρχίες του Βυζαντίου οι οποίες είχαν θεολογικές διαφορές (μονοφυσιτισμός και αρειανισμός) άρχισαν να προσχωρούν στο Ισλάμ.
Η περίοδος που η θεολογική αδιαλλαξία του Μάξιμου του Ομολογητή εγκλώβισε την Αυτοκρατορική Εξουσία σε ένα ακόμα πιο δογματικό προσδιορισμό της ταυτότητας του Ρωμαίου πολίτη.
Και σε ακόμα πιο ευρεία χρήση του χαρακτηρισμού «αιρετικός».
Όταν κυριαρχεί ο δογματισμός, εξαφανίζεται η πολιτισμική ζύμωση, η ‘συγχώρεση’ των πολιτισμών.
Κι αρχίζει η αιμορραγία.
Αυτό συνεχίστηκε για εκατοντάδες χρόνια.
Όλη την περίοδο του Βυζαντίου, τροφοδοτούσαμε τους Άραβες και τους Οθωμανούς με πληθυσμούς μας, λόγω της δογματικής ορθοδοξίας μας.
Αν το Ισλάμ δεν πετύχαινε την ιστορική συγκυρία κατά την οποία κάποιες Βυζαντινές Επαρχίες ήταν δυσαρεστημένες από τη δογματική κεντρική εξουσία (σχηματικά το λέω τώρα), θα πήγαινε άπατο.
Στην ουσία εμείς ‘γεννήσαμε’ το Ισλάμ.
Επειδή είχαμε χάσει τη δυνατότητα να αλληλοζυμωνόμαστε πολιτισμικά, και είχαμε αποκτήσει τη νέα ιδέα, να ονομάζουμε όποιον διαφέρει ως αιρετικό.
(Ιδέα που ΔΕΝ υπήρχε παλιότερα)
Μέχρι και μέσα στον αιώνα μας, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, χάσαμε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόφωνων, γιατί δεν ήταν ορθόδοξοι.
Γιατί το κριτήριο για την κατασκευή της ταυτότητάς μας παρέμενε η ορθοδοξία…
Σκεφτείτε τα αυτά.
Από τη μια μπορεί όντως να έχει δίκιο η εκκλησία που περηφανεύεται ότι όσοι σήμερα είμαστε ελληνόφωνοι, είμαστε χάριν της ορθοδοξίας.
Από την άλλη όμως κρύβει ότι οι δεκαπλάσιοι ελληνόφωνοι, πληθυσμοί με ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, έχασαν κάθε επαφή και κάθε συγγενή ταυτότητα, ακριβώς γιατί υπήρχε αυτό το δογματικό μαντρί της εκκλησίας που τους ονόμασε αιρετικούς και τους πέταξε.
Από ένας στους τρεις επί του παγκόσμιου πληθυσμού, γίναμε ένας στους χίλιους.
Τριακόσιες φορές κάτω.
Πραγματικά, σκεφτείτε το.
Όσο κλεινόμαστε σε μια στενή ταυτότητα, τόσο θα απομειωνόμαστε.
Τόσο θα κόβουμε και θα πετάμε τα κομμάτια μας.
(Αυτό το σχόλιο είναι εξόχως προβληματικό, γιατί μπορεί εύκολα κάποιος να το ‘βάλλει’ κάποιος με το επιχείρημα ότι εκφράζει εθνικισμό.
Αλλά θεωρώ ότι είναι και εξόχως σύγχρονο.
Δυστυχώς, όσο κι αν δεν θέλω να είμαι εθνικιστής, τα λάθη ή τις επιτυχίες του έθνους μου θα γευτώ.
Παίζει βέβαια να αποφασίσω ότι κόβω κάθε σχέση, την κάνω κι εγώ για εξωτερικό και έρχομαι για μπανάκια.)
Πέτρο,
Εκ πρώτης όψεως, ο λόγος σου φαίνεται θαυμαστός και αληθής.
Δέν είναι όμως. Αυτό δέν σημαίνει ότι είσαι ψεύτης, αλλά ότι αγνοείς την αλήθεια.
Τί είναι δόγμα; Τί είναι δογματική συνείδηση;
Δόγμα είναι η ταυτότητα του εαυτού μου.
Δογματική συνείδηση είναι ο εαυτός μου.
Ο Άγιος Μάξιμος ονομάστηκε «Ομολογητής» διότι ομολόγησε την ταυτότητά Του, τον Εαυτό Του.
Όποιος δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει με ακρίβεια και να ομολογήσει τον πραγματικό εαυτό του, την πραγματική ταυτότητά του, αυτός οπωσδήποτε απομειώνεται, κόβει και πετάει τα κομμάτια του εαυτού του.
Η ταυτότητα του πραγματικού Ορθοδόξου Χριστιανού όχι μόνο δεν είναι στενή, αλλά είναι τόσο ευρύχωρη που χωράει όλο τον κόσμο, όλες τις φυλές και όλα τα έθνη.
Δεν είναι αιτία η ταυτότητα του Ορθοδόξου Χριστιανού, δέν είναι αιτία το δόγμα Του που κομμάτιαστηκε ο Ελληνισμός και το Βυζάντιο.
Δεν υπάρχουν αιτίες, αλλά αίτιοι.
Αίτιοι γιά το κομμάτιασμα είναι εκείνοι, που δεν γνωρίζουν, διότι δεν αναγνωρίζουν, την πραγματική τους ταυτότητα, δηλαδή τον εαυτό τους.
Όντως, το σχόλιό σου, είναι εξόχως προβληματικό.
Σου εύχωμαι μία «προβληματική» Καλή Ημέρα, Πέτρο.