Μάνα
Το διάνεμά σου μες στο σπίτι
σαν να μην έχεις φύγει από καιρό
κάπου κάπου θαρρώ πως τις νύχτες
κάποιος ποτίζει το βασιλικό
και σαν δροσίζει τα χαράματα
κλείνει απαλά το τζάμι.
Νάρχεσαι
Να με ξυπνάς
Και να μου σκεπάζεις την πλάτη
Όπως τότε.
Να μου διαβάζεις στη γωνιά μας
απ’ το παλιό αναγνωστικό.
Έχει άλλη γλύκα ο Παπαδιαμάντης
απ’ το στόμα σου, μάνα.
Άλλο βάρος τα Συναξάρια…
Νόνη Σταματέλλου
Απλα ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ!
Πολύ τρυφερό…
Τυχεροί όσοι έχουν τέτοιες αναμνήσεις από τη μητέρα τους.
Όμως φοβούμαι ότι στις μέρες μας όλο και λιγοστεύουν αυτοί οι τυχεροί. Ήδη στη γενιά των 30ρηδων δε βρίσκεις πολλούς με τέτοια βιώματα.
Πολύ όμορφο το απόσπασμα… να παίρνουμε «γεύση» οι νέες μαμάδες 🙂
Κάνει την καρδιά να » κλαίει» γλυκά και αγαπητικά προς το πρόσωπο της μητέρας.
ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ
Ένα κλαράκι βασιλικός που έκρυβες στο γράμμα
αρκούσε
για να ευωδιάσει το φοιτητικό μου δωμάτιο.
Κι’ ο ήχος της φωνής σου
μ’ ακολουθούσε στους μεγάλους δρόμους:
«Να προσέχεις»
Ξεφυλλίζοντας το «Πείνα και Δίψα»
βρίσκω τα άνθη λεμονιάς απ’ το περιβολάκι μας.
Στ’ αγαπημένα Απαντα
μια ασπρόμαυρη φωτογραφία
από γυμναστικές επιδείξεις…
Όταν βρέχει
αναποδογυρίζω με μανία τα παλιά συρτάρια.
Και γεμίζει με μνήμες το σπίτι.
Τρέχω και κλείνω πόρτες και παράθυρα.
Ανοίγω ένα παλιό κρασί.
Και με βρίσκουν το πρωί στο πάτωμα
Χτυπημένη απ’ την απουσία…
αν εσυ κανεις ετσι για την μαμα σου, τι να πουν τα μικρα παιδια οταν χανουν την μανα τους? Θαρρος!
Αυτό καταλάβατε???πως δεν εχω θάρρος?!!!………………….
ξαναδιαβάστε τα απ’την αρχή…
και…ποτέ τη μάνα δεν την είπα μαμά…ούτε μια φορά!
Πολύ τρυφερό… Μακάρι να μπορούσε να γλυκάνει τις καρδιές όλων μας!
Πολύ πολύ όμορφο….
Η ΓΡΟΘΙΑ
Ένα παιδί θα μας κυνηγάει πάντα
στον ύπνο μας.
Θα ‘ναι το παιδί που δεν αγαπήσαμε.
Το παιδί που πληγώσαμε.
Θα ‘ναι το παιδί
που χτύπησε την πόρτα της ψυχής μας
και δεν ανοίξαμε
κι’ εκείνο έσπασε την πόρτα του γραφείου μας.
Το είπαμε τρελό
Και φοβισμένοι απ’ τη σκιά μας
κλείσαμε βιαστικά τα κιτάπια μας.
Τι κι’ αν διορθώσαμε
την πόρτα του γραφείου
Τι κι’ αν διορθώνουμε το ήτα με το γιώτα
Η τρύπα απ’ τη γροθιά
Πάντα θα χάσκει στο μυαλό να μας θυμίζει
Ότι τα π ρ ώ τ α στη ζωή βάζουμε πρώτα.
Το ποίημα Η ΓΡΟΘΙΑ ανήκει στην ποιητική συλλογή «παιχνίδι αιχμηρό»εκδ.gutenberg
και το αφιερώνω σε ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ.
@ Νόνη
Πολύ ωραίο το ποίημά σου Νόνη,
αν μου επιτρέπεις, να πω πώς όσο κι αν το κυνηγήσαμε και το συμμορφώσαμε το παιδί, αυτό τελικά μας κουβαλά στα χέρια του.
Το αφιερώνω σε όλα τα παιδιά που ακόμα δεν τους επιτρέπουμε να αγαπήσουν τον εαυτό τους…
@ Πέτρος
Πού χάθηκες, ρε Πετράν? Προς στιγμήν, νόμιζα ότι στεναχωρήθηκες από τα σχόλια μου «περί μακροσκελών κειμένων σου».
Μην «κιοτεύεις»!!! Είσαι μια χαρά… Άλλωστε (όπως έχω ξαναπεί), η διαφορετικότητα είναι το κλειδί της υγειούς σύνθεσης (άρα και δημιουργίας).
Να σε έχει ο καλός Θεός πάντοτε καλά !!!
@ Παναγιώτη
Κιοτεύουν τα παλικάρια, ωρέ;
Εδώ είμαι, παρακολουθώ όπως βλέπεις.
χεχε!
Φιλιά!
@ Πέτρος
Να ‘σαι καλά!!!
ΦΟΡΤΙΟ ΒΑΡΥ
Οι δρόμοι που αγάπησα χαθήκαν
Ή δεν τους αναγνωρίζω πια.
Κι’ η αθωότητα
Απ΄τα βάθη του μυαλού μου
επιμένει να μου ορίζει τον κόσμο.
Ένα φορτίο βαρύ η νοσταλγία
Κι’ οι μέρες που έρχονται
βιάζονται να περάσουνε στη λήθη
προτού τις ζήσουμε.
Μοιάζει σαν απειλή το παρελθόν.
Σαν να μην έχουμε πια άλλες δυνάμεις
για το μέλον.
Κι’ η δίψα,δίψα παραμένει
Κι’ ο φόβος,φόβος.
Μην ξεπουλήσουμε το όνειρό μας.
Μην αφεθούμε στο συρμό.
Νόνη Η Μόνη??
Νόνη και καθόλου μόνη…