Ο Σταυρός και ο Θεός
Κέρασμα
Επειδή υπάρχουν τόσοι άνθρωποι ανάξιοι της αγάπης του Θεού, θέλησε να τους αφήσει στερημένους από το αγαθό το οποίο δεν θέλουν. Δεν θα ήταν λοιπόν δίκαιο να φανερωνόταν μ’ έναν τρόπο ξεκάθαρα θεϊκό και απολύτως ικανό να πείσει όλους τους ανθρώπους. Αλλά δεν θα ήταν επίσης δίκαιο να ερχόταν μ’ έναν τόσο κρυφό τρόπο, ώστε να μην μπορούν να Τον αναγνωρίσουν εκείνοι που Τον γυρεύουν ειλικρινά…
Υπάρχει αρκετό φως για κείνους που δεν επιθυμούν παρά να Τον δουν, και αρκετό σκοτάδι για κείνους που έχουν αντίθετη διάθεση.
Υπάρχει αρκετό φως για κείνους που δεν επιθυμούν παρά να Τον δουν, και αρκετό σκοτάδι για κείνους που έχουν αντίθετη διάθεση.
Ωραίο!
Ναι, το καλύτερο no comments !
Βασικά δε μου αρεσε, μυρίζει απελπισία τι θα κάνει το ανθρωπάκι στο τέλος δηλαδή;;;
μπάμπη. Θα παρακαλέσει κάποιον να τον βοηθήσει να περάσει με τον μικρο Σταυρό του πάνω από την γέφυρα-Σταυρό του άλλου. Νομίζω αυτό θέλει να επι το βιντεάκι. Αν με δικά μας μέσα προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τον Σταυρό μας θα έρθει μια στιγμή που πραγματα απλά για τους περισσότερους θα γίνουν για μας Σταυρός.
Πετρο τι έγινε το θρησκευτικό φαινόμενο;
exeis dikio marina ti egine to triskeftiko fenomeno ??
η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δέ Ορθοδοξία η θεραπεία της. π.Ιωαννης Ρομανιδης
Γράφει και η Μαρίνα για το Θρήσκευτικό Φαινόμενο?
‘Ελα, δεν παίζω… Είναι ατιμία 😛
Μαρίνα, μου αρέσει πολύ να διαβάζω τέτοιες ρήσεις. Ακριβώς τέτοιες μαζεύω.
Πάρα πολλές βρίσκει κανείς στο «κέρασμα», αν το έχεις προσέξει.
Είναι του στιλ «το-λέω-έτσι-γιατί-ακούγεται-ωραία-και-μου-αρέσει-ουάου».
Φοβερές, ε?
Αν και η σωστή διατύπωση της συγκεκριμένης, θα ήταν:
«Η θρησκεία του π. Ιωάννη Ρομανίδη, είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δέ Ορθοδοξία του π. Ιωάννη Ρομανίδη, η θεραπεία της».
Όχι, η θρησκεία δεν είναι νευρολογική ασθένεια, είναι ακριβώς η ίδια διαδικασία με την αιτιοκρατική αντίληψη και τον ορθολογισμό.
Άλλο πράγμα η κυρία Λουκά και άλλο το θρησκευτικό φαινόμενο που μελετάμε, οκ;
Η διαφορά της από την «επιστημονική σκέψη» είναι πως επιλέγει να αναπαράγεται με δυνάμεις κεντρομόλες, επιβαρυνόμενη με μπλοκαρίσματα που οφείλονται σε αρκετά συγκεκριμένες ιστορικές και προσωπικές συνιστώσες.
Να το πω απλά, γίνεται η ίδια δέσμια των δυναμικών της.
Στην ίδια παγίδα πέφτει άνετα και η επιστημονική σκέψη, όταν αποκτά την διάσταση της «Αλήθειας» και όχι της θεωρίας.
Μη γινόμαστε και ντράμα κουίν, με το θέμα, αμάν!
Αυτό, σαν ένα μικρό κούκι (όπως λέμε «cookie» στο χωριό μου).
Μαρινάκι, αν έχεις μαζέψει κι άλλες τέτοιες ρήσεις, στείλε μου, πλιζ!
Τι εστίν αλήθεια, Πετρο;
@ Μαρίνα
Α!
Πολύ ωραία!
Να άλλη μία καταπληκτική έκφραση!
Θενξ Μαρινάκι!
Αυτή κι αν είναι η, ολ-τάιμ-κλάσικ, ψευδής ερώτηση!
Αντίστοιχη της ερώτησης «τι εστί έρως;» που συναντούσαμε σε παλιά κοριτσίστικα λευκώματα.
Πολύτιμη ερώτηση, υπερπολύτιμη, όταν θέλεις να εγκαταστήσεις ένα σύνολο πεποιθήσεων που δεν μπορούν να στηριχθούν πουθενά.
Την απαντούν κλασικά, όλοι οι μεγάλοι διανοητές, γκουρού, «πνευματικοί πατέρες» και επίδοξοι ιδρυτές θρησκειών.
Την απαντούν όπως τους αρέσει, και καθάρισαν. Έχουν ρίξει τα μπετά για πολυόροφο κτίσμα. Όσο αέρα και να πουλήσουν, έχει κι άλλο!
Μιλάμε δηλαδή για την καλύτερη επένδυση.
Κι έχει και υπερπολίτιμα αποθησαυρίζοντα παράγωγα… (ίσως δε με πιάνεις, αλλά τι να κάμνομεν…)
Εσύ ως ποίμνιο, διαλέγεις και παίρνεις.
Ή μάλλον, δεν διαλέγεις…. Παίρνεις ότι σου δίνουν. Ή μάλλον, δεν παίρνεις, σου παίρνουν…
Πού να δεις πόσο και πώς χρησιμοποιείται από τα βιβλία των θρησκευτικών του δημοτικού, για να σετάρουμε τον εγκεφαλο στα κακόμοιρα τα παιδάκια σύμφωνα με τις «δικές» μας πεποιθήσεις!
Πολύ σωστά επισήμανες την κρισιμότητά της στο όλο θρησκευτικό εποικοδόμημα.
Εδώ να σου δώσω το δεύτερο κούκι:
(Είναι σχετικό με την αναζήτηση «τι εστί αλήθεια».)
Κάνε μια ανάλυση στα θέματα που παρουσιάζονται στο ιστολόγιο, για να δεις ποιοι είναι οι υποστηρικτικοί αρμοί του θρησκευτικού φαινομένου.
Εγώ καταγράφω:
1. Ευφυολογήματα-θεολογικές ρήσεις.
Γράφουν ή λένε κάτι, επειδή ακούγεται ωραία και φαίνεται πως κάνει τη δουλειά του.
2. Ψυχοκινητικές κατασκευές:
Μεταγράφουν αποθησαυρίζοντας ιστορίες που συγκινούν.
Παράδειγμα η δημοσίευση
«Το άλλο της μάτι» (15-11-09)
είναι μεταγραφή από spam-mail που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στο διαδίκτυο.
3. Εθνοτσιγκλιστικές τοποθετήσεις:
«Πάχος ή πάθος ελευθερίας;» (17-9-09)
«Τα νέα ΟΧΙ για έναν νέο Διαφωτισμό» (10-11-09)
κ.πλ.
Παίζουν παιχνίδι με το κοινό εθνικό υποσυνείδητο, όπως (ακόμα) διαμορφώνεται.
4. Ηθικοπλαστικές ιστορίες (;)
«Να ζεις χάνοντας» (3-10-09)
Αποθησαυρίζουν, μεταπράτοντας, τρέχοντες κοινωνικούς προβληματισμούς.
5. Θεραπευτικές-θαυματουργικές καταγραφές.
Πανικός γίνεται, είναι οι πιο ήσυχες και υπόγειες δυνάμεις. Το απόλυτο όπλο!
Σκηνώματα που χαμογελούν, φωτιές που ανάβουν κ.λπ. Δεν λείπουν από καμία πίστη που σέβεται τον εαυτό της.
Μπορείς να συνεχίσεις τη λίστα αυτή.
Μην τα κάνω εγώ όλα.
Με όλες αυτές τις καταχωρίσεις, επιτυγχάνεται μια συγκεκριμένη μηχανιστική διαδικασία.
Ενώ καλείται ως «αναζήτηση της αλήθειας», στην ουσία είναι χρήση στερεοτυπικών μοτίβων.
Στον κάθε χώρο, χρησιμοποιούνται αυτά που ταιριάζουν στο συγκεκριμένο ιδρυματικοποιημένο μόρφωμα.
Η ίδια κατασκευή δεν θα έστεκε έτσι, ως έχει, σε κανένα άλλο πλαίσιο, έστω και του ίδιου δόγματος.
Για να σου δώσω να καταλάβεις, δώσε ένα κείμενο με «ελληνοχριστιανικό» ιστορικό πνεύμα να το διαβάσει ένας ορθόδοξος άλλης εθνικότητας. Αν γνωρίζει λίγο και από ιστορία, π.χ. αν είναι ένας μορφωμένος Βούλγαρος ιστορικός, θα κρατάει τα άντερά του από τα γέλια.
Ή αν θέλεις, υποστήριξε σε ένα άραβα ορθόδοξο της Ιερουσαλήμ, πως το άγιο φως, θα σταματήσει να ανάβει αν το πατριαρχείο περάσει σε χέρια αράβων χριστιανών.
Με αυτή τη συλλογιστική, θεωρώ πως, ενώ η θρησκευτική σκέψη είναι και αυτή μια προσπάθεια αιτιολόγησης και χρήσης της λογικής, τελικά αυτοεγκλωβίζεται από τις ίδιες τις κεντρομόλες δυνάμεις τις.
Και αναγκάζεται (με μητροκτόνο, θα έλεγα, τρόπο) να ακυρώνει οποιαδήποτε λογική διαδικασία.
Όπως βλέπεις, θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικότερο να παρατηρήσουμε και να καταγράψουμε το πως λειτουργεί αυτό το ερώτημα μέσα μας, αλλά και στους θεσμούς που το εκμεταλλεύονται.
Πολύ σημαντικότερο από το να προσπαθούμε να απαντήσουμε οριστικά κι αμετάκλητα σε αυτό το ερώτημα.
Ο Χριστός δεν την απάντησε.
Απάντησε.
«Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή»
Μαρίνα σου ζητώ συγγνώμη, αλλά έχεις κάποιο ιδιαίτερο λόγο που δε αναφέρεσαι και με το ι μέιλ σου ;
΄Οταν ο Χριστος είπε «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή» ματά από λίγα λεπτα Ανέστησε τον Λαζαρο. Μπορούσε να το πει γιατι το απέδειξε.
Όταν ο Πιλάτος τον ρώτησε «Τι εστιν αλήθεια;» Εσιώπα. Ηταν εκει μπροστά του.
Ελευθέριε, ΄δεν ξέρω πολλά απο internet, απλά έβαλα το όνομα μου και απαντάω, δεν το έκανα για κάποιο λογο.
Νά σ έχει ο Θεός καλά ρ’ ευλογημένη Μαρίνα.
Για τους παρακάτω στίχους, κάθε ομοιότητα με πρόσωπα γνωστά αυτού του χώρου, ας πούμε ότι ειναι απολύτως συμπτωματική ………., αλλά για να πω κι εγώ την αμαρτία μου, θέλω να το θυμάμαι συνέχεια, για «να με προσέχει» :
……………………στην καρδιά του δάσους ένας κότσυφας που τον λέγαν Σταύρο. Απόχτησε φωλιά και κοτσυφόπουλα και τόσο περήφανος αισθάνθηκε…………τα πουλιά του δάσους, α’ι’δόνια, τσίχλες, μπεκάτσες, τσαλαπετεινοί και παγώνια, απο μακριά τον χαιρετούν κ’απο κοντά του λένε.
– Γιιιιααααά σου Σταύροοοο!!!
-δε με λεν Σταύρο, μον με λεν Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη.
κ ήρθε το φθινόπωρο, κ ήρθανε βροχές κι ήρθανε χιόνια, να αστραπές, να βροντές, να αγέρηδες, να μπόρες, πάει η φωλιά, πάν τα κοτσυφόπουλα παν όλα, βγήκε και κάθονταν στό κλαρί, μονάχος.
………………..
– Γειά σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη.
-Δέ με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη, μόν Σταύρο με λένε, μόν Σταύρο.
Τάδε έφη Διονύσης Σαββόπουλος .
@ Μαρίνα
Βρε, δεν μπαίνω σε θεολογικές αναλύσεις γιατί δεν έχει νόημα για εμένα.
Δεν έχω καμία επιθυμία να έρθω κόντρα στις πεποιθήσεις κανενός πιστού, ούτε χριστιανού, ούτε μουσουλμάνου, ούτε εβραίου.
Θα ήταν άκαρπη και μάταια διαδικασία.
Άλλο είναι αυτό που αναλύω.
Στο σχόλιο 9, περιγράφω διαδικασίες που σχετίζονται με θρησκευτικό τρόπο σκέψης, δεν κάνω θεολογική ανάλυση.
Από τα αντίστοιχα ιστολόγια άλλων θρησκειών που έχω επισκευθεί, από κείμενα θεολογικά και πρόσωπα που έχω συναντήσει, βλέπω παρόμοιες πρακτικές.
Να επαναλάβω κάτι που έχω ξαναδιατυπώσει: η γνήσια πνευματικότητα πιθανώς δεν σχετίζεται καθόλου με τον θρησκευτικό τρόπο σκέψης. Γνώμη μου είναι, μάλιστα, πως έρχονται σε σύγκρουση.
Όπως έχω δει, δεν είναι μόνο σε μένα ορατό αυτό.
@ ανώνυμος 777
Αγαπητός ο κύριος Σαββόπουλος!
Αν και σαφώς προτιμώ τον Σαββόπουλο των ’70 και των ’80, είναι μοναδικός. Και όπως φάνηκε και αναντικατάστατος.
Ο Δεληβοριάς (το «πνευματικοπαίδι» του) δεν φτούρησε τόσο, τελικά. Χωρίς βιωματικά γερά θεμέλια, άντε να πείσει ως «εκφραστής» μεγάλων αγωνιών και ερωτημάτων. Θυμάμαι κάποια τραγούδια του, που προσπαθούσε να μιμηθεί στίχο και ύφος Σαββοπουλέικο και τελικά η όλη κατάσταση τον φορούσε.
Καλό παιδί, δε λέω, αλλά με τέτοιο μαλλί, δεξιού επαρχιώτη πολυτευτή, πού πας αγόρι μου Φοίβοοοο?? (οκ, το παράκανα, σόρυ).
Αλλά βρε μάστωρα 777, άνοιξε την καρδιά σου, μη φοβάσαι. Πές μας ποιο είναι το πράγμα που θέλεις να θυμάσαι συνέχεια;
Μη μας το λες με μισόλογα.
Για να κάνω την αρχή, εγώ αυτό που φοβάμαι, είναι οι τράπεζες και η κακή μου οικονομική διαχείρηση. Πες κι εσύ κάτι.
😉
<>
<>
Απο
http://www.psyche.gr/forum/viewtopic.php?f=11&t=146
Δεν είμαι κάποιος δυναμικός διανοούμενος που κατέληξα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μετά από θεωρητική έρευνα και μελέτη. Δεν πιστεύω ότι μπορώ να πείσω κάποιον με επιχειρήματα ότι έχω δίκιο. Είμαι ένας ταλαίπωρος αμαρτωλός που έλκεται από την παρηγορία της Θείας Αγάπης. Προσωπικά, δεν θα τολμούσα να ονομάσω τον εαυτό μου ούτε πιστό. Πιο εύκολα θα τον ονόμαζα άπιστο. Ούτε καλό άνθρωπο ούτε καλό χριστιανό. Μάλλον θα ονόμαζα τον εαυτό μου φοβισμένο και αναγκεμένο, εγωκεντρικό ζώο.
Νομίζω ότι ο σύγρονος άνθρωπος και ιδιαίτερα ο νέος είναι αναπόφευκτα άθεος. Ιδιαίτερα όσο μπορεί να καμαρώνει για τις δυνατότητές του και να απολαμβάνει την καθημερινότητά του. Στον Θεό μπορεί να απευθυνθεί ο αποτυχημένος, ο ριμαγμένος, ο τελειωμένος. Αυτός που έχει απογοητευθεί από τον εαυτό του. Αυτός που μπορεί ακόμη να εμπιστεύεται τις πεποιθήσεις του δεν μπορεί να με καταλάβει. Ίσως συναντηθούμε κάποτε, νοερά ή οντολογικά. Μετά τη συντριβή. Το λειώσιμο του εαυτού είναι η προϋπόθεση της μεταφυσικής επικοινωνίας.
Στην Εκκλησία δεν έχουμε βεβαιότητες, δεν έχουμε γνώσεις, δεν έχουμε δύναμη. Απλά καμιά φορά μέσα από μυστήριες συγκυρίες γίνονται κάποια υπαρξιακά κλικ και βρισκόμαστε μπλεγμένοι με τον Θεό.
Πιστέψτε με … νομίζω ότι δεν επιλέγω ελεύθερα μετά από προβληματισμό να είμαι ορθόδοξος χριστιανός. Είμαι μάλλον αιχμάλωτος της Αγάπης του Χριστού. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τη θύμηση της γλυκειάς του Χάρις. Το ξέρω πως μπορεί να κάνω λάθος. Ίσως έχω μπει σε κάποιο παραμύθι. Αλλά τι να κάνω. Ιδού, βρίσκομαι στο πεδίο της έλξης Του. Ως άνθρωπος δεν μπορώ να κάνω αλλοιώς.
απο
http://www.psyche.gr/forum/viewtopic.php?f=11&t=146
Τι σημαίνει γνησια πνευματικότητα, Πετρο;
Καλη μετάνοια αμαρτωλε odi!
Evxaristw Marina, to keimeno den einai diko mou , to vrika apo to forum tou http://www.psyche.gr, mou arese kai to tiposa
@ Μαρίνα
Ότι σημαίνει για τον καθένα, Μαρίνα. Όπως τη ζει ο καθένας.
Χρησιμοποίησα το επίθετο «γνήσια», γιατί δίνει μια διάσταση προσωπική και την απομακρύνει από τον ετεροκαθορισμό. Θα ήταν άτοπο να την καθορίσει κάποιος άλλος για εσένα.
Κι εδώ, όπως πάντα, με ενδιαφέρει να περιγράψω το πως λειτουργεί τελικά κάτι, ποια πλαίσια σκέψης διαμορφώνει και τι συνήθειες εγκαθιστά, όχι το πως ορίζεται.
Θεωρώ πως μέσα από αυτή τη λειτουργική καταγραφή ίσως μπορούμε να καταλάβουμε τι λέμε, τελικά. Οι ορισμοί, εμένα τουλάχιστον, δε με πολυενδιαφέρουν.
Εχω δεί πόσο κεντρική ανάγκη είναι για το σύστημα της πίστης το θέμα του ορισμού και της ονοματοδοσίας.
Για την θρησκεία, σημασία δεν έχει αυτό που ζει ο άνθρωπος, αλλά αυτό που καθορίζεται θεολογικά. Χωρίς αυτό τον ορισμό δεν γίνεται να σταθεροποιηθούν οι πεποιθήσεις.
Μήπως τελικά έχει νόημα μόνο η αποθησαύριση αυτών που εξυπηρετούν, συνάδουν και αρμολογούν το σύστημα των πεποιθήσεων;
Εγώ κάτι τέτοιο παρατηρώ.
Θα πρόσθετα μάλιστα πως επιτρέπουμε να ανθεί στο θρησκευτικό φαινόμενο μια κατασκευαστική ή/και μεταπρατική βιομηχανία «βιωμάτων».
Η αποθησαύριση του βιώματος σε «μύθο» είναι μια παγκόσμια ανθρωπολογική σταθερά και η «επιθυμία – φόβος – προσμονή» που απαιτούνται για κάτι τέτοιο είναι ικανότατα παραγωγικές πνευματικές λειτουργίες…
Εννοώ πως όχι μόνο παρατηρούμε να συμβαίνει, αλλά παρατηρούμε πως είναι και εξαιρετικά εύκολο να συμβαίνει. Σχεδόν αυτόματο.
Ο πιστός, δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτό, δεν έχει τα αντισώματα.
Μετά από κάθε καταγραφή που κάνω για συγκεκριμένη εφαρμογή του θρησκευτικού φαινομένου, παρατηρώ πως συμβαίνει σταθερά το εξής:
Το συγκεκριμένο κάνει εγκεφαλικό γκελ, αγνοείται, και όλη η προσοχή από τον πιστό δίνεται στο να ανατρέξει στο θεολογικό του «λεξιλόγιο». Να θεολογίσει, να πει πως θα «έπρεπε» να είναι τα πράγματα, να μιλήσει για το δεόν, το θεωρητικό.
Αδιαφορεί για αυτό που τίθεται μπροστά του.
Σημασία και αξία δεν έχει αυτό, άλλωστε.
Βασικό σημείο της θρησκευτικής μηχανιστικής, αυτή η διαδικασία.
Στο σχόλιο 9, προσπάθησα να κάνω μια καταγραφή του πως λειτουργεί η θρησκευτική μηχανιστική. Σχόλιο ουδέν, επί του θέματος. Ήταν σα να μην έγινε καθόλου.
Δεν το λέω από παράπονο, καμία σχέση.
Απλά διαπιστώνω πως αυτό συμβαίνει πάντα, όταν ένας πιστός έρχεται αντιμέτωπος με κάτι συγκεκριμένο.
Έχει εμπεδώσει πως δεν επιτρέπεται να αμφισβητεί σε οποιοδήποτε βαθμό αυτό που ετεροκαθορίζεται ως πνευματικότητα. Δεν επιτρέπεται να σκεφτεί γνήσια.
Απλά μπορεί να ανατρέξει σε ρήσεις και θεολογικές παραδοχές.
Και οκ, κανένα πρόβλημα, γούστο του καπέλο του.
Σιγά τη ζημιά που έγινε εδώ.
Μπορείτε όμως να καταλάβεται πως γίνεται και παραγίνεται ζημιά στην κοινωνία όταν οι κοινωνικές ανάγκες έρχονται σε σύγκρουση με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις;
Μιλάμε για την όρθωση του απόλυτου τοίχους κωφώτητας και αδιαλλαξίας.
Ακόμα και σε θέματα ενδοεκκλησιαστικά.
Δείτε το θέμα με την συγκέντρωση υπογραφών κατά του πατριάρχη. Δεν υπάρχει δυνατότητα ψύχραιμης καταγραφής αυτού που γίνεται. Υπάρχει μόνο ένα πολεμικό κλήμα. Δεν θεωρώ πως είναι «η αμαρτωλή φύση» και ο εγωισμός του ανθρώπου που μας οδηγεί σε αυτά τα μονοπάτια παράνοιας.
Είναι ο θρησκευτικός τρόπος σκέψης.
Ωρε Όντι,
πριν αναρτήσεις κάτι, πέρνα το ένα δεύτερο βλέφαρο.
Σε λίγο θα βγουν κι αυτοί που πατησαν κάποιον με το αυτοκίνητό, να δοξολογήσουν τον θεό για το δώρο της καταράκωσης και της απόγνωσης που τους πρόσφερε.
Τι ταπεινολογία της κακιάς ώρας είναι αυτή, που προσπαθεί έμμεσα να αποσπασει βραβείο πνευματικότητας;
(Μα δεν… δεν θέλω, μα σας διαβεβαιώ, δεν αξίζω τίποτα, πιστέψτε με, είμαι η χειρότερη, να σας το ματαπαναλάβω να το εμπεδωσετε;)
Κι αφού μας ρίμαξες οποιαδήποτε πιθανότητα χαράς, δηλώνοντας απόλυτα και κάθετα, ως βεβαιότητα πέρα από κάθε άλλη εναλλακτική δυνατότητα:
«Στον Θεό μπορεί να απευθυνθεί ο αποτυχημένος, ο ριμαγμένος, ο τελειωμένος.»
και παρακάτω,
«Το λειώσιμο του εαυτού είναι η προϋπόθεση της μεταφυσικής επικοινωνίας.»
δηλώνεις ως απόλυτα συνεπές με τα παραπάνω:
«Στην Εκκλησία δεν έχουμε βεβαιότητες, δεν έχουμε γνώσεις, δεν έχουμε δύναμη.»
Οντι, ποιες άλλες βεβαιώτητες και πεποιθήσεις θα μπορούσες να συναντήσεις στη ζωή σου που να είναι πιο απόλυτες από αυτές που ανέφερες;;;;;
Με ποια συλλογιστική λες πως αυτά δεν είναι βεβαιότητες.
Κατανοείς στο ελάχιστο πόσο δεμένο και δομικά εγκατεστημένο είναι το σύστημα των πεποιθήσεών σου, ώστε να διατυπώνεις κάτι τόσο ακραίο, αντικοινωνικό, αυτοκαταστροφικό και αυθαίρετο συλλογιστικά ;
Πάει η έννοια του μέτρου;
Το χάσαμε ολοσδιόλου το νιονιό και γουστάρουμε κιόλας;
Ε, λοιπόν εγώ, τιμώντας το μυαλουδάκι και την καρδούλα που μας εδώθει, θα αφήσω στην άκρη την ταπεινολογία και θα σου πω πως αυτά είναι σοφιστίες του χειρίστου.
Του Χειρίστου!
Όχι ως απόψεις, αλλά ως μηχανιστική συλλογισμών.
(Ως απόψεις ξεχωριστές και θεωρητικές θα τις αντιμετώπιζα αλλιώς, μεταξύ τυριού και αχλαδιού, μόνο.)
Ξέρεις, δε μου αρέσει να σας βλέπω να καίγεστε ως νυχτοπεταλούδες στη λάμπα.
Έχουμε πιο ωραία πράγματα να κάνουμε.
Αμάν πια!
Όντι,
Ζητώ συγνώμη που τριτολογώ, αλλά διάβασα αρκετες δημοσιεύσεις από την ιστοσελίδα του κ. Νικήτα Καυκιού στην οποία μας παρέπεμψες και έμεινα του αναύδου. Ο κύριος τα έχει όλα! Τον αδελφοποιούμαι!
Και μετά έκατσα και προβληματίστηκα πως ο ίδιος άνθρωπος καταγράφει το συγκεκριμένο σχόλιο που μας ανάρτησες και για το οποίο πραγματικά δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα από το σχολιασμό μου.
Είναι γνωστό πως διαμορφώνουμε αρκετές «προσωπικότητες», ρόλους θα έλεγα καλύτερα, για να ανταποκρινόμαστε επαρκώς στις διαφορετικές κοινωνικές περιστάσεις που αντιμετωπίζουμε.
Κι εγώ εννοείται πως έχω. Είναι άλλος ο ρόλος που υποδύομαι ως δάσκαλος, άλλος ο ρόλος του εραστή, άλλος ο ρόλος του σχολιαστή ιστολογίου, άλλος ο ρόλος του φίλου, άλλος ο ρόλος του «Πέτρου που ακούει μουσική στο δωμάτιο μόνος του» κ.λπ. Γιαυτό και δε θέλω ποτέ να ταυτίζω ένα πρόσωπο με το συγκεκριμένο ρόλο στον οποίον τον πετυχαίνω να υποδύεται.
Θεωρώ όμως, πως όλοι αυτοί οι ρόλοι, έχουν ένα κοινό παρονομαστή, περιγράφουν διαφορετικές εκδοχές του «εγώ» μας και αν μη τι άλλο, δεν έρχονται τουλάχιστον σε σύγκρουση.
Κι εδώ είναι η ερώτησή μου.
Ο ρόλος του πιστού, είναι τελικά αναγκαίο να βιώνεται ως ένας ρόλος συγκρουσιακός σε σχέση με οτιδήποτε άλλο βιώνουμε ως «εγώ»;
Petro, exeis anaroti8ei pote giati oi megaliteroi Agioi eixan Avtomem4ia? Avth tous h avtomem4ia den htan tapinologia htan vioma.
avta apo emena, ta ipolipa an sou ta apantisi o Nikitas (opws ta viwnei avtos)pou egra4e to minima
Για το καλό μου .
…..
είδα το δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο,
είδα τα χέρια μου πρησμένα απ το ξύλο,
…..
με καλοσύνη και στοργή να με χτυπάνε,
για το καλό μου, για το καλό μου,
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
……….
………
Τάδε έφη Γιάννης Μηλιώκας
Γιάννη, τώρα τέρμα η σωματική βία, απλά άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, με νέες εκλεπτυσμένες, σοφιστικέ μεθόδους, ρητορείες, γλώσσα επιστημονολογίας και ορθολογισμού και εργαλεία εκπληκτικής διπλωματίας και αμοραλισμού, που δεν κατάλαβες απο που σου ρθε……. Παναγιά βοήθα.
Odi,
άσε τι κάνουν οι μεγαλύτεροι και οι μικρότεροι άγιοι. Εγώ δεν ξέρω πώς και τι κάνουν. Εσύ αν το ξέρεις, κάτι θα ξέρεις.
Έχω δει όμως την αυτομεμψία να χρησιμοποιείται άνετα ως πνευματικό διαπιστευτήριο. Τζάμπα εισητήριο εισόδου, άμεσος και αυτόματος τρόπος να ανοίξουν οι εγκεφαλικές πόρτες των πιστών.
Λίγες φορές το έχω δει σε χρυσοποίκιλτες διατυπώσεις «πατέρων»;
Αν και σου είπα, πως διαβάζοντας τις υπόλοιπες καταχωρήσεις του κύριου Καυκιού, τον εκτίμησα πραγματικά.
Γιαυτό μου έκανε εντύπωση πώς συνδιάζει δυο συγκρουσιακούς ρόλους. Το συγκεκριμένο κείμενό του που σχολίασα, ακολουθούσε μια συλλογιστική διαδικασία, το λιγότερο απαράδεκτη.
Θα είχε ενδιαφέρον για μια φορά να μου απαντούσε κάποιος επί συγκεκριμένου…
@ υπερώνυμο 777
καλά, το αυτόματο σχόλιο που είχα φτιάξει, ταιριάζει μια χαρά, αλλά δεν στο περνάω.
Φίλε-φίλη μου, το έχω συνηθίσει εδώ να χαρακτηρίζομαι ως δαιμονική προσωπικότητα.
Τώρα μου χρεώνετε και χρήση βίας (έτσι μας αρέσει, ιδέα δεν έχουμε πώς και σε τι θεσμικές και εννοιολογικές διαδικασίες πατά η ηθική βία), πιο πάνω μου «σκετσάρετε» πορεία ζωής (χρειάζεται να τον ξέρουμε προσωπικά τον άλλο, σιγά! Βλέπουμε αν έχει καρφιτσώσει τα χαρακτηριστικά που μας χρειάζονται και αυτό είναι αρκετό!).
Θεωρείτε απαραίτητο να το κάνετε σε κάθε έναν που σας φαίνεται «ξένος»;
Σε κάθε τι που δεν καταλαβαίνετε;
Τόση ανάγκη έχετε να βλέπετε μόνο τον συγκεκριμένο αλγόριθμο σε επανάληψη;
Μου θυμίσατε με χαρακτηριστικό τρόπο το πώς ορθώνονται αυτόματα τα τείχη της συναισθηματικής αποστασιοποίησης από τους πιστούς, απέναντι σε οποιονδήποτε «φαίνεται» ή εκφράζεται με μη αναμενόμενο τρόπο.
Αγαπητή/έ, σχολιάζω και θα σχολιάζω παραμένοντας σε εγγύτητα.
Εγώ δεν αποστασιοποιούμαι, όσο και να το θέλεις.
Δεν είμαι ο εχθρός που τόσο επιθυμείς να βλέπεις.
Προτιμώ έναν που πολεμάει τη θρησκεία του, παρά κάποιον που την υπονομεύει με τη συμπεριφορά του .
τάδε έφη Γκορίτσεβα
Αναρτήθηκε προχθές νομίζω, εδώ στο ιστολόγιο στα έκτακτα, πάνω δεξιά και μου άρεσε.
Πετρο, έρχεται ένας σοφός γιατρος και δάσκαλος και κάνει τη διαγνωση, «Πασχετε από τον θρησκευτικό τρόπο σκέψης»
«Θανατηφόρο γιατρε;» ‘όχι μόνο για σένα αλλά και κολλητικο. Θα αρρωστησουν σίγουρα και τα παιδιά σου και οι μαθητες σου και οι κοινωνία ολόκληρη με αυτο που κουβαλάς!» «Υπάρχει θεραπεία;» «Συγνώμη δεν είμαι ειδικός!»και ρωτά ο ασθενείς «Επειδή μάλλον κόλλησα κι εγω από το περιβάλλον μου και τα ΄χω μπερδεμένα, πώς είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος; Ποιος είναι ο σωστός τρόπος σκέψης απλλαγμένος από τον θρησκευτικό τροπο σκέψης;» Και απαντα ο γιατρος «ο γνήσια πνευματικός άνθρωπος είναι ότι σημαίνει για τον καθένα» . Τι να κάνει ο ασθενής απελπισμένος, απογοητευμένος, χωρίς θεραπεία και λύση στο προβλημά του και το χειρότερο γνωρίζοντας ότι θα βλάψει και αυτούς που αγαπά κλέινετε σε μοναστήρι.
και μέσα στην ησυχία του μοναστηριού σκέφτεται τι μηχανισμούς χρησιμοποιήσε ο γιατρός για να τον πείσει για την ασθένεια του;
1. Ευφυμολογηματα και αφοριστικές ρήσεις.
«η γνήσια πνευματικότητα πιθανώς δεν σχετίζεται καθόλου με τον θρησκευτικό τρόπο σκέψης»
«επιτρέπουμε να ανθεί στο θρησκευτικό φαινόμενο μια κατασκευαστική ή/και μεταπρατική βιομηχανία «βιωμάτων»
«η ενοχοποίηση της libido οδηγεί κατευθείαν σε άτομα που έχουν σύγχιση στην αυτοεικόνα τους, μειωμένη αυτοπεποίθηση και κοινωνικές φοβίες»
Που κατάφεραν να τον τρομοκρατήσουν.
2.Ψυχοκινητικές φράσεις, που του έδειχνα πόσο αξιολύπητος είναι.
«δε μου αρέσει να σας βλέπω να καίγεστε ως νυχτοπεταλούδες στη λάμπα.
Έχουμε πιο ωραία πράγματα να κάνουμε»
«Το βλέπω στα βλέματα πάρα πολλών χριστιανών. Παραμένουν χριστιανοί, μπορώ να σου πω με «μεγαλύτερη» φαινομενικά πίστη.
Διακρίνεις όμως στο βλέμα τους τη θλίψη. Το πένθος για τη ζωή που δεν έζησαν»
Αλλά και πόσο κακο κάνει στην κοινωνία.
«Πού να δεις πόσο και πώς χρησιμοποιείται από τα βιβλία των θρησκευτικών του δημοτικού, για να σετάρουμε τον εγκεφαλο στα κακόμοιρα τα παιδάκια σύμφωνα με τις «δικές» μας πεποιθήσεις!»
3. Προσωπικά λάθη εκκλησιαστικών ανθρώπων γενικεύονται και γίνονται η θεωρία.
4.Δυσνόητες λογικοφανης φρασεις, που τον αφήνουν άφωνο αφού το i.q. του και ο χρόνος του δεν είναι αρκετός για να τις επεξεργαστεί.
«Η διαφορά της Θρησκείας από την «επιστημονική σκέψη» είναι πως επιλέγει να αναπαράγεται με δυνάμεις κεντρομόλες, επιβαρυνόμενη με μπλοκαρίσματα που οφείλονται σε αρκετά συγκεκριμένες ιστορικές και προσωπικές συνιστώσες»
Μήπως τελικά αναρωτιέται ο ασθενής κόλλησα και τον γιατρό;
Γι΄αυτό Πέτρο θα σου ευχηθώ αυτό που λέω και στον 2,5 χρονων συνονοματο σου , γιο μου «ο Άγιος Πετρος να είναι μαζί σου!» (κι εκείνος απαντα, αγία μαμα μαδί θου!»
@ Μαρίνα
Ωχ!
Ξέρεις, όταν συνειδητοποιώ πόσα είναι αυτά που μας διαφοροποιούν, σκέφτομαι πάντα αν έχει νόημα η διαδικασία ή αν πρέπει να αδιαφορήσω.
Αυτή ήταν η στάση μου για πολλά χρόνια, όπως βλέπω ότι αυτή είναι διαχρονικά η στάση των περισσότερων Ελλήνων. Τρώμε το εγκεφαλικό θρησκευτικό σετάρισμα από παιδιά, από το σχολείο, την οικογένεια και στη εκκλησία (εγώ νόμιζα πως το έκανα και απόλυτα συνειδητά, μάλιστα…), αποστασιοποιούμαστε όταν προσπαθούμε να φτιάξουμε μια πιο γερή και συνεπή βάση μέσα μας, να σταθούμε στα πόδια μας και να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα και απλά από κάποια στιγμή και πέρα δε θέλουμε ούτε να κοιτάξουμε πίσω.
Ούτε να ξανααντικρίσουμε ότι μας έκανε να σπαταλήσουμε τόση ενέργεια και χρόνο από τη ζωή μας.
Αποφάσισα όμως να ασχοληθώ, οπότε ας το συνεχίσω.
Ανάσα και πάμε.
Χρησιμοποιείς το θεραπευτικό θρησκευτικό μοντέλο και το αντιπαραβάλλεις με τη συζήτησή μας.
Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, από το να σου υπενθυμήσω πως:
-Δεν είμαι γέροντας ή πνευματικός. Δεν παρουσιάζομαι ως θεραπευτής.
-Είμαι κι εγώ μέτοχος του θρησκευτικού τρόπου σκέψης. Τον έχω ζήσει και ακόμα είναι εγγεγραμμένος μέσα μου. Με ενδιαφέρει να τον μελετήσουμε και να βλέπουμε τουλάχιστον τι λέμε και τι κάνουμε.
Προσπαθώ να τον αναλύσω, δεν παρουσιάζω ολοκληρωμένο και θεραπευτικό προϊόν, ούτε και πιστεύω πως υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας βγάλει από τις κακοδαιμονίες μας. Χρειάζεται να κάνουμε τα δικά μας βηματάκια. Η αυτογνωσία δεν είναι ένα μάθημα που σου διδάσκει άλλος.
-Δεν θέλω να σε πίσω για τίποτα, θέλω να αναλήσεις εσύ, ή οποιοσδήποτε άλλος πιστός, αυτό που λέτε.
Σε αυτά που συγκεκριμένα μου ανέφερες έχω να σου σχολιάσω (Θεωρώντας πως θα έπρεπε να τα είχαμε διδαχθεί στο σχολείο, γιατί δεν είναι δικές μου διδασκαλίες.) :
1. Ευφυολογήματα είναι οι εκφράσεις που δεν παράγουν άλλες προτάσεις, ούτε παράγονται από αυτές. Παίζουν με τις λέξεις και τις έννοιες, όπως π.χ.:
«η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δέ Ορθοδοξία η θεραπεία της» . π.Ιωαννης Ρομανιδης
Η έκφρασή μου: «η γνήσια πνευματικότητα πιθανώς δεν σχετίζεται καθόλου με τον θρησκευτικό τρόπο σκέψης», είναι υπόθεση.
Η υπόθεση είναι μια αρχική διατύπωση προβληματισμού.
Χωρίς τις υποθέσεις, δεν μπορεί να σταθεί έρευνα. Χρησιμοποιεί στη διατύπωσή της, λέξεις όπως «πιθανώς», «ίσως» κ.λπ.
Οι αφοριστικές ρήσεις είναι αξιολογικές εκφράσεις που διατυπώνουν μια τελεσίδικη κρίση. Δεν συνδέονται με κάποιο συγκείμενο, κοινή αντίληψη ή εμπειρία.
Η έκφρασή μου: «επιτρέπουμε να ανθεί στο θρησκευτικό φαινόμενο μια κατασκευαστική ή/και μεταπρατική βιομηχανία «βιωμάτων», δεν είναι αφοριστική, ούτε ευφυολόγημα.
Θα μπορούσες να πεις πως είναι αυθαίρετη, αν δεν υπήρχε σύνδεση με το συγκείμενο, το θέμα δηλαδή στο οποίο αναφερόταν.
Πιστεύεις όμως πραγματικά πως είναι κάτι από τα παραπάνω;
Αν θεωρείς πως αυτή η διατύπωση είναι μια δική μου εντελώς νέα αντίληψη, δεν έχει προβληματίσει κανέναν και δεν έχει εκφραστεί ξανα, να στην αναλύσω περισσότερο.
Το ίδιο θα σου έλεγα και για την έκφρασή μου για την libido:
«η ενοχοποίηση της libido οδηγεί κατευθείαν σε άτομα που έχουν σύγχιση στην αυτοεικόνα τους, μειωμένη αυτοπεποίθηση και κοινωνικές φοβίες»
Ναι, τι να κάνουμε, η εσωτερίκευση ενοχών που σχετίζονται με τη σεξουαλική επιθυμία έχει επαρκώς συσχετισθεί με τα θέματα που σου ανέφερα, από ερευνητές. Δεν είναι δική μου αντίληψη. Την μεταφέρω όμως, γιατί αποτελεί και δικό μου βίωμα. Το έχω δει στο παρελθόν και στον εαυτό μου και σε κοντινά μου πρόσωπα.
Μπορώ βεβαίως να δεχτώ πως δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσω την λέξη «κατευθείαν». Δεν «οδηγεί κατευθείαν», αλλά αποτελεί ισχυρό παράγοντα.
Όμως πώς και γιατί την ονομάζεις ευφυολόγημα ή αφοριστική ρήση;
2. Χρησιμοποίησα την έκφραση «ψυχοκινητικές εκφράσεις» για να περιγράψω μια διαδικασία κατά την οποία κάποιος, σου κατασκευάζει μια ψεύτικη συνθήκη για να κινητοποιήσει τα συναισθήματά σου χωρίς αυτό να σχετίζεται με υπαρκτή διαπροσωπική περίσταση. Θεωρώ πως αυτό είναι αρνητικό και καταχρηστικό.
Άλλη διαδικασία αυτή, άλλη διαδικασία το να εκφράσεις προσωπικά συναισθήματα που έχεις βιώσει και σχετίζονται με πραγματικά περιστατικά της ζωής σου ή διαπροσωπική σχέση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, θεωρώ απαραίτητη την έκφραση συναισθημάτων και το να μπει ο ένας στη θέση του άλλου, να νιώσει αυτό που νιώθει ο άλλος. Σε αυτή την περίπτωση δεν αισθάνεσαι πως χρησιμοποιείσαι.
3. Δεν με ενδιαφέρουν ουδόλως τα προσωπικά λάθη οποιουδήποτε, ούτε τα στηλιτεύω αν δεν σχετίζονται με τον χώρο που τα παράγει. Αυτό που μελετώ και αναλύω είναι το πλαίσιο που τα προκαλεί και τα αναπαράγει.
Σε θέματα που έχω αναφερθεί, όπως π.χ είναι η παιδεραστία εκκλησιαστικών λειτουργών ή η διαφθορά και η διαπλοκή, έχω διατυπώσει πολλές φορές την αντίληψή μου πως υπάρχουν καταστάσεις και συνθήκες θερμοκηπίου στην εκκλησία, που τα καλλιεργούν. Και μετά προσθέτω πως κάτι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουν αυτές οι καταστάσεις.
4. Το πόσο δυσνόητες και λόγικοφανείς σου φαίνονται οι εκφράσεις μου μην το λες σε εμένα. Απαίτησε από το σχολείο να διδάσκει περισσότερες ώρες μαθήματα όπως η Αγωγή του Πολίτη, η Κοινωνιολογία, η Ψυχολογία και ζήτησέ του να εντάξει θέματα ταυτότητας-φύλου-σχέσεων και σεξουαλικότητας.
Δεν θα σταθώ ενάντιος σε αυτόν σου τον αγώνα. Είναι δυνατόν να διδάσκω τον διπλάσιο χρόνο Κατήχηση (θρησκευτικά) από ότι Κοινωνική και Πολιτική αγωγή στην Πέμπτη δημοτικού; Να σου πω, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το τι θέλουμε να καλλιεργεί τελικά το σχολείο μας. Να αναπαράγει πεποιθήσεις ή να προωθεί τη γνώση και τη συνεργασία;
Αυτά ως προς το απολογητικό στο οποίο με εγκάλεσες.
Όλα τα παραπάνω νομίζω πως σχετίζονται με το τι είδους εκπαίδευση έχουμε λάβει.
Μαρίνα, δεν έχω καταλάβει όμως ποιό είναι το δικό σου προσωπικό αίτημα. Γιατί κάθησες και μου απάντησες; Γιατί κάθησες κι έψαξες όσα έχω πει;
Όταν ζήτησα να είμαστε συγκεκριμένοι, δε ζήτησα να προχωρήσουμε σε αποσπασματολογία, αλλά να απαντάμε επί του συγκεκριμένου, που έχει τεθεί. Να χρησιμοποιήσουμε ένα δεμένο και όχι αποσπασματικό λόγο, ο οποίος να εκφράζει τη συγκεκριμένη γνήσια προσωπική αντίληψη πάνω σε συγκεκριμένο θέμα. Όχι το να συνδιάζουμε ρήσεις και λόγια και να πηδάμε από το ένα στο άλλο.
Εγώ έχω ξεκαθαρίσει πως προσπαθώ να αναλύσω αυτές τις καταστάσεις, με ελεύθερο πνεύμα και κριτική σκέψη. Δε σημαίνει ότι το καταφέρνω πάντα, ούτε σημαίνει πως προσωποποιώ σε εμένα την ελευθερία σκέψης. Θεωρώ την αφισβήτηση των πεποιθήσεων ως συνεργατική διαδικασία.
Προσπαθώ να μη χρησιμοποιώ θρησκευτικά ή δογματικά και αυθαίρετα μοντέλα σκέψης.
Δεν παρουσιάζω κάποιες αμετάβλητες πεποιθήσεις, ούτε προσπαθώ να τις εξυπηρετήσω. Έχω κάνει τις υποθέσεις μου, σας τις έχω διατυπώσει κιόλας, αλλά δεν αρκούμαι σε αυτό.
Γνωρίζουμε πως οι πεποιθήσεις παράγουν αντιλήψεις και οι αντιλήψεις παράγουν πεποιθήσεις.
Το θέμα είναι τι θέλουμε να εξυπηρετήσουμε; Αν θέλουμε ντε και σώνει να επιβεβαιωθούν κάποιες πεποιθήσεις, επιλέγουμε και συμμορφώνουμε τις αντιλήψεις μας. Αν όμως θέλουμε να αναθεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας, μας ενδιαφέρουν οι προσωπικές αντιλήψεις των συνομιλητών. Ζητώ λοιπόν αντιλήψεις, όχι αυθαίρετες ή άσχετες ρήσεις τρίτων.
Δεν αμφισβητώ εσένα ως πρόσωπο, ούτε προωθώ κάποιο συγκεκριμένο προϊόν.
Έννοιωσα όμως ξανά, πως η αντίδρασή σου έχει να κάνει με το να επιβεβαιωθεί κάτι, ή να ακυρωθεί κάτι άλλο.
Να το πω αλλιώς, νιώθω πως δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά η ελεύθερη ανάλυση, απλά θέλεις να καταλήξεις σύντομα σε κάποια συμπεράσματα.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά στο μεταφέρω γιατί το αισθάνομαι. Ψάχνεις μάλλον να βρεις γρήγορα, τα στοιχεία εκείνα που θα σου ανάψουν το πράσινο ή το κόκκινο φως. Που θα προσδιορίσουν άμεσα και απόλυτα το σωστό ή το λάθος. Μήπως όμως εγώ αιτούμαι μιας τελείως άλλης διαδικασίας;
Αυτή η διαδικασία είναι η συνεργασία. Όταν συνεργάζεσαι δεν σημαίνει πως συμφωνείς, ούτε πως ο ένας είναι ο σωστός και ο άλλος ο λάθος και απομένει μόνο να πολεμήσουμε για να δούμε ποιος θα επικρατήσει. Στη συνεργασία και το διάλογο, είναι προαπαιτούμενο το να τεθούν οι πεποιθήσεις υπό αμφισβήτηση.
Αν επιλέγεις να συνεργαστείς, σημαίνει πως θεωρείς ότι υπάρχει ένα κοινό έργο-αίτημα, ο καθένας καταθέτει την προσωπική του αντίληψη και περιμένει πως με την ανάλυση θα αναθεωρηθούν σχήματα πεποιθήσεων και θα παραχθεί νέα γνώση.
Υπάρχει τελικά ένα κοινό άιτημα;
Κι ένα άλλο ερώτημα:
Μπορεί να υπάρξει πραγματική συνεργασία και παραγωγή έργου σε θρησκευτικά πλαίσια σκέψης;
Μπορεί να υπάρξει αναθεώρηση πεποιθήσεων ή επιτρέπεται μόνο η συνεξυπηρέτηση και η αλληλοστήριξη;
@ Ανώνυμο 777
Η κυρία Γκορίτσεβα σε ποιον αναφέρεται;
Σε άτομα που δηλώνουν πιστοί και πράττουν τελικά υπονομευτικά;
Σε άτομα που δε δηλώνουν πιστοί;
@ Ιστολογιο
Κάντε κάτι με τα υβριστικά σχόλια..
Είναι τουλάχιστον ένα πεντάωρο αναρτημένα.
Όποιος αγαπά, δεν κουράζεται.
– Γερόντισσα Γαβριηλία
Σήμερα αυτό έγραφε πάνω πάνω.
21/11
Σαρκί τριετίζουσα , η Θεοτόκος, Κυρίω προσάγεται Ζαχαρίας τάυτην δε , ο ιερεύς του Θεού, δεξάμενος εν τω ναώ, χαίρων ανέθετο.
Κανόνας ωδή α’
Petro.
An mporeis , tha htan poli endiaferon na mas egrafes
1) Tin apo4i sou ,gia to ti einai ygheis pisth?
2)An pisteveis, oti esy pisteveis (sosta)
Se evxaristw
@ Odi
Με κάνεις και κοκκινίζω :p
Το παραδέχομαι, ότι γράφω έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, το ξέρω. (οκ, σοβαρεύομαι)
Υγιές (μια και το έθεσες έτσι), είναι κατά τη γνώμη μου οτιδήποτε δε μας δεσμεύει και το ψιλοελέγχουμε. Το ίδιο μπορείς να πεις και για τον έρωτα, την φιλοδοξία, τον φόβο, την επιθυμία, κουλουπού.
Υγιής πίστη, με την έννοια της θρησκευτικότητας, είναι η πίστη που διαμορφώνεται σε μικρές και πλήρως αποκομμένες κοινωνίες. Εκεί, το σύνολο των αντιλήψεων, σε συσχετισμό με τις κοινωνικές ανάγκες και ρουτίνες, παράγει μια θρησκευτική δομή που στην ουσία είναι τα πάντα:
Επιστήμη, νόμος, γνώση, ημερολόγιο, προγραμματισμός, συνήθειες, καθημερηνότητα κ.λπ.
Η ζωή δε μεταβάλλεται, νέα πράγματα δεν έρχονται ώστε να χρειαστεί να αναθεωρηθεί κάτι από τα παλιά. Δεν υπάρχει σύγκρουση λοιπόν, ώστε να κριθούν κάποιες πεποιθήσεις ως μη λειτουργικές ή παραγωγικές.
Ακόμα, δεν υπάρχει καμιά αντίπαλη πίστη, κανένα άλλο σύνολο πεποιθήσεων που θα την αμφισβητήσει, οπότε η «γνήσια πίστη», δεν πολεμά κάτι άλλο, δεν συνειδητοποιείται ως αντιπαλότητα, αλλά μόνο ως ολότητα. Αυτό είναι για εμένα το πιο κρίσιμο σημείο.
Όντως, μια τέτοια κοινότητα μπορεί να ζει χιλιάδες χρόνια με ακριβώς τις ίδιες πεποιθήσεις και αυτό είναι υγιές. Έχουν μελετηθεί πολλές τέτοιου είδους κοινότητες παγκοσμίως. Διάβασε Λέβι Στρος, τον πατέρα της κοινωνικής ανθρωπολογίας (ο Θεός να τον αναπαύσει, μας έφυγε πριν λίγες μέρες).
Σήμερα, θα ονόμαζα υγιή πίστη την πίστη που διατηρεί κάποιος μέσα του, όχι για να την εξυπηρετήσει, αλλά για να τον εξυπηρετήσει αυτή, εκεί που οι ανώτερες γνωστικές λειτουργίες δεν μπορούν να βοηθήσουν.
Θα έλεγα πως μια υγιής πίστη είναι πλέον αποκομμένη από μοντέλα σκέψης, συγκεκριμένες πεποιθήσεις και δόγματα.
Σήμερα η υγιής πίστη μπορεί να σχετίζεται με την ελπίδα, το άγνωστο, την προοπτική, την ενότητα της ανθρωπότητας και άλλα θέματα που μένουν ακάλυπτα από τον πολιτισμό μας. Για όσο θα μένουν.
Παραμένει γιατί είναι απαραίτητο να συμπληρώνουμε τα κενά, αυτό δηλαδή που δεν γνωρίζουμε. Ο εγκέφαλος το έχει ανάγκη και το κάνει, ούτως ή άλλως.
Να φέρω ένα παράδειγμα.
Έχεις μια επιχείρηση όνειρο ζωής, πέφτεις έξω οικονομικά, φρικάρεις και σου έρχονται τα πάνω κάτω.
Ή ακόμα: μετά από πολλές προσπάθειες αποκτάς παιδί, Το μονάκριβό σου μεγαλώνει, αλλά στα 12 του το πατάει ένα αμάξι.
Κάποιες απροσδιόριστες πεποιθήσεις πως «όλα θα πάνε καλά», πως «θα καταφέρεις να βρεις νόημα στη ζωή σου», πως «υπάρχει κάποιος εκεί έξω που νοιάζεται για εσένα» και αρκετές ακόμα σκέψεις, μπορούν να σε θωρακίσουν, να σε ενδυναμώσουν και να μη χρειαστεί να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα.
Αυτές οι πεποιθήσεις δε χρειάζεται να είναι δόγμα, ούτε μέρος μιας συγκεκριμένης θρησκείας.
Με τέτοιες πεποιθήσεις μπορείς πολύ άνετα να ξεπεράσεις καρκίνους, σοβαρές αρρώστιες και να μη χρειαστείς φάρμακα. Το ξέρεις άλλωστε πως το φαινόμενο πλασέμπο, είναι ένα κατά 30% αποτελεσματικότατο φάρμακο (φαντάσου πως μερικά φάρμακα έχουν μόνο 45% αποτελεσματικότητα, για να καταλάβεις).
Αυτή είναι η υγιής πίστη σήμερα, κατά τη γνώμη μου.
Νομίζω πως σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλοι μας είμαστε πιστοί. Δεν έχω υπόψιν μου άνθρωπο χωρίς πίστη.
Πρώτα απ’ όλα, όταν είσαι μωρό, πιστεύεις στη μαμά σου. Πιστεύεις πως θα σε προστατεύσει, θα σε ταϊσει, θα σε φροντίσει.
Μετά πιστεύεις σε πράγματα που μαθαίνεις πώς λειτουργούν. Π.χ. αν πηδήξεις από τον τέταρτο, θα σπάσεις τουλάχιστον ένα κόκκαλο.
Πολλές φορές πιστεύεις σε τυχαία συσχετιζόμενες καταστάσεις. Π.χ. αν έρθει η θεία η Μαρίκα επίσκεψη, θα σου ματιάσει (η κακοχρονεμένη) το μικρό σου και θα αρρωστήσει.
Γενικά, θέλω να πω, πως η ζωή μας είναι γεμάτη με πεποιθήσεις. Οι πεποιθήσεις είναι κοινωνικά μαθημένες, αλλά έχουν και την βιολογική τους παράμετρο, όπως π.χ. συμβαίνει με τις φοβίες.
Η γνώμη μου είναι πως όταν αποκτήσουμε κάποιες πεποιθήσεις, πολύ δύσκολα (ίσως να είναι και ακατόρθωτο), τις ξεχνάμε.
Ότι είδους κι αν είναι αυτές.
Σε κάποιο βαθμό έχει να κάνει και με την ηλικία αυτό. Οι πεποιθήσεις που καταρρίπτονται μέχρι το τέλος της εφηβίας, όταν ο εγκέφαλος είναι ακόμα εύπλαστος, μένουν ως μνήμες, αλλά δεν μπλοκάρουν την προσωπικότητα. Πεποιθήσεις που καταρρίπτονται σε μεγαλύτερες ηλικίες, μπορεί να έχουν καταστεί δυσλειτουργικές, αλλά παρόλα αυτά επιμένουν. Μετά τα σαράντα κάτι, νομίζω πως είναι πλέον πολύ δύσκολη η αναθεώρηση των πεποθήσεων.
Εξαρτάται βέβαια και από το αν έχεις μάθει να αναθεωρείς πράγματα στη ζωή σου, αν δηλαδή το έχεις ξανακάνει.
Η εμπειρία το να αλλάξεις δραστικά πεποιθήσεις, είναι για εμένα μια από τις δυναμικότερες, στη ζωή.
Όσον αφορά στον εαυτό μου, έχω την επίγνωση πως οι χριστιανικές μου πεποιθήσεις (όπως όμως και άλλες ισχυρές επιρροές που είχα) βρίσκονται σαν απαρχαιωμένες βισματώσεις, ενσωματωμένες στον εγκέφαλό μου. Είναι αποδυναμωμένες, αλλά μπορώ να διακρίνω ακόμα την «ηχώ» των εκκενώσεών τους.
Θα ήταν λοιπόν άτοπο να σου πω πως δεν είμαι πιστός.
Είμαι και παραείμαι.
Και το λέω και με τσαμπουκά αυτό, ειδικά όταν πάει κάποιος νυν πιστός να μου πουλήσει πνεύμα.
«Σε τα μας???»
Απλά ξέρω πως είμαι πολύ περισσότερο άλλα πράγματα, που έχουν ουσιαστική αξία και ενδιαφέρον για εμένα.