Ἡ Εὐεργεσία τοῦ Πόνου
Στην ευαγγελική περικοπή Γ Κυριακης Λουκα, ο Κύριος επισκέπτεται μια πονεμένη μάνα η οποία συνοδεύει το μονάκριβο παιδί της στην «τελευταία κατοικία» του. Μέσα στο Ευαγγέλιο βλέπουμε πολλές φορές ότι ο Κύριος προτιμάει να επισκέπτεται ασθενείς και πονεμένους ανθρώπους. Και αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι φαίνεται να έχουν μια ικανότητα και μια ωριμότητα να δέχονται την επίσκεψη του Θεού! Γιατί; Γιατί έχουν φθάσει στα όρια τους: Δεν ελπίζουν στις δικές τους δυνάμεις, έχει χαθεί κάθε ανθρώπινη ελπίδα, βρίσκονται στο τελευταίο σκαλοπάτι.
Με αλλά λόγια μπορούμε να πούμε ότι μέσα από τον πόνο ο άνθρωπος «συλλαμβάνει» το Θεό!!! Όπως στη γέννα, η ζωή έρχεται μέσα από τους πόνους, έτσι και η πνευματική αναγέννηση έρχεται μέσα από τον πόνο. Όχι γιατί ο Θεός θέλει να πονάμε, αλλά γιατί ο πόνος μας προσγειώνει, μας βγάζει από την ανωριμότητα, από μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που έχουμε: Ότι, δηλαδή, «μπορώ να ζήσω και χωρίς το Θεό»!!! Για να μπορέσει, λοιπόν, ο άνθρωπος να γεννηθεί στη Ζωή μοναδική προϋπόθεση είναι ο πόνος! «Ταύτα εδει παθειν τον Χριστό και εισελθείν εις την δόξαν αυτού»(Λουκ. κδ, 26).Εμείς δεν έχουμε παρόμοιες επισκέψεις του Θεού, γιατί αρνούμαστε το Θεό, θέλουμε τη δικαίωση μας! Είμαστε βολεμένοι στις επιτυχίες μας, στις δυνάμεις μας και δεν μπορούμε να δούμε παρά πέρα από τον εαυτό μας! Οι αδύνατοι και οι πονεμένοι έχουν μια ικανότητα να «βλέπουν» και να αναγνωρίζουν τις επισκέψεις του Θεού! Όσο, λοιπόν, ο άνθρωπος νοιώθει ισχυρός στις δυνάμεις του, στις επιτυχίες του, τόσο περισσότερο γίνεται ανήμπορος να αναγνωρίσει την επίσκεψη του Θεού. Όσο πιο αδύνατος και ανίσχυρος και χαμένος νοιώθει ο άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερες ελπίδες έχει, αρκεί να μην εγκλωβιστεί στον εαυτό του, στη μιζέρια του, στα προβλήματα του, στην απελπισία και στη γκρίνια, αλλά να αναγνωρίσει το Θεό, να καταφύγει σ΄αυτόν και να ομολογήσει την αποτυχία του.
π. Ἰωάννης Νικόπουλος (FB)