Παραμύθι γιά τήν ὑπερνίκηση τοῦ φόβου Μάρτιος 29, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Οικογένεια / Παιδί , add a comment
Εκείνο το βράδυ έπεσε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας με απόγνωση για ένα ψυχικό βάρος που δεν μπορούσε να σηκώσει. Αν και παιδί ακόμα, έβαλε με ακρίβεια σε λόγια τον αβάσταχτο πόνο της και τον φόβο της πως τελικά δεν θα τα καταφέρει… Ένιωσα πως χρειαζόταν πιο πολύ την πρόθυμη αγκαλιά μου και λιγότερο τα παρηγορητικά λόγια μου.
«Πιο παραμύθι θα μου πεις απόψε;» με ρώτησε με ανυπομονησία καθώς ξάπλωνε στο κρεβάτι της, κρατώντας την αγαπημένη της κούκλα στα χέρια της.
Δεν είχα κανένα παραμύθι μαζί μου να της διαβάσω. Ούτε μου ερχόταν κάποιο εκείνη την ώρα στο μυαλό.
Την είχε όμως πολύ ανάγκη εκείνη την στιγμή την παραμυθία κι έπρεπε κάτι να εφεύρω…
Οσμίστηκα τον αέρα στο παιδικό δωμάτιο, όπως τα άγρια ζώα, σε κρίσιμες στιγμές παραφύλαξης, εντείνουν τις αισθήσεις τους προσπαθώντας να ζυγίσουν την ετοιμότητά τους για κυνήγι, και ταυτόχρονα για να συγκεντρώσουν δυνάμεις.
Παρόλα αυτά, δεν είχα σκεφτεί ακόμα τίποτα. Άνοιξα όμως το στόμα μου και άρχισα να μιλάω:
«Εκείνο το βράδυ το κοριτσάκι είχε μια αποστολή να φέρει σε πέρας. Έπρεπε να διασχίσει το άγνωστο μεγάλο δάσος ως την άλλη του άκρη. Φοβόταν όμως πολύ.
Γονάτισε τότε μπρος σε ένα μεγάλο δέντρο και προσευχήθηκε κάμποση ώρα… Ζήτησε πληροφορία, δύναμη, ό,τι χρειαζόταν για να ξεκινήσει το ταξίδι της.
Εκείνη την ώρα ένα φιλικό αρκουδάκι την πλησίασε και της ψιθύρισε με αγάπη και τρυφερότητα κάτι στο αυτί της…
Σε λίγο το κοριτσάκι σηκώθηκε απότομα! Με λάμψη αισιοδοξίας στα μάτια, με απρόσμενο θάρρος και σιγουριά, και απίστευτη αποφασιστικότητα άρχισε να περπατά με γρήγορο και χαρούμενο διασκελισμό προς το κέντρο του δάσους!…
«Μπαμπά, τι της είπε το αρκουδάκι στο αυτί;», με ρώτησε η κόρη μου με ανυπομονησία.
«Δεν ξέρω. Ήταν μάλλον μυστικό!…», της απάντησα με ύφος συνωμοτικό.
«Δεν μπορώ να κοιμηθώ, αν πρώτα δεν μου πεις!», μου αντέτεινε με αγωνία.
«Κοίταξε, ήμουν κι εγώ τότε μες το παραμύθι και κρυφοκοιτούσα πίσω απ’ τον κορμό ενός δέντρου, για να δω τι θα γίνει. Την στιγμή που είδα το κοριτσάκι να ξεκινάει με ορμή προς το δάσος, της πλησίασα και την ρώτησα: Τι σου είπε κοριτσάκι το αρκουδάκι;
Μου απάντησε: «Α! αυτό δεν μπορείς να το μάθεις! Αυτό είναι το προσωπικό μου μυστικό. Εσύ τι θα κάνεις για να μάθεις το δικό σου μυστικό Γρηγόρη;!…».
«Μα πως ήξερε τ’ όνομά μου!», σκέφτηκα με έκπληξη. Αν και στην αρχή απογοητεύτηκα που δεν μου είπε το δικό της, παρηγορήθηκα με την σκέψη πως, απ’ ό,τι φαίνεται, έχω ένα δικό μου μυστικό να ανακαλύψω…».
Και γυρνώντας προς την κόρη μου: «Ο καθένας μας έχει έναν μεγάλο φόβο, ένα σκοτεινό δάσος να περπατήσει, κι ένα προσωπικό μυστικό να ανακαλύψει… Όλα αυτά, που για σένα τώρα μοιάζουν μυστήρια, θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα σαι πιο πρόθυμη και πιο έτοιμη να κάνεις δικά σου…!».
Κοιμήθηκε με ένα «πονηρό» χαμόγελο στο πρόσωπό της, και ξύπνησε με απορίες…
Κι εγώ, εκείνο το βράδυ, πήγα για ύπνο με νέα ερωτήματα που περίμεναν απαντήσεις, που –ευτυχώς!- δεν τις είχα…
Εὐχαριστίες στήν Ἰωάννα Ι.
Ὁ Βεδουίνος Νοέμβριος 24, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Ένα παραμύθι του Ερρίκου Καλύβα
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Βεδουίνος, ο Αμπντάλα, που είχε πάει μαζί με την γυναίκα του και την κορούλα του σε ένα γάμο μακριά από το σπίτι του, σε μια άλλη όαση από αυτή στην οποία ζούσε. Για να φτάσει στο μέρος που θα γινόταν ο γάμος είχε διασχίσει την έρημο, μιας ημέρας ταξίδι. Ο γάμος κράτησε τρείς ημέρες και τρείς νύχτες και όλοι διασκέδασαν πολύ με το χορό, τη μουσική, το τραγούδι, το φαγητό και το πιοτό.
Όταν χάραξε η τέταρτη μέρα ο Αμπντάλα μάζεψε τη σκηνή του, φόρτωσε την καμήλα του και ξεκίνησε για να γυρίσει στο σπίτι του. Στα μισά του δρόμου, τους έπιασε η κάψα του μεσημεριού, και έτσι ο Αμπντάλα αποφάσισε να στήσει τη σκηνή του για να ξεκουραστεί η γυναίκα του και η κορούλα του που τους είχαν φάει οι ήλιοι και η άμμος της ερήμου όλη την ημέρα. Και έτσι και έγινε.
Ο Αμπντάλα έστησε τη σκηνή του και μπήκαν όλοι μέσα. Ήπιανε νεράκι και φάγανε δροσερά φρούτα και μετά αποφάσισαν να ξαπλώσουν λίγο να κοιμηθούνε, να περάσει και η μεγάλη κάψα του μεσημεριού.
Όταν όμως ξύπνησαν κατάλαβαν το λάθος που είχαν κάνει. Η καμήλα, που ο Αμπντάλα είχε δέσει στην είσοδο της σκηνής, είχε εξαφανιστεί. Όσο και αν έψαξε δεν κατάφερε να βρει ίχνος της. Έτσι, αργά το βράδυ γύρισε στη σκηνή και έπεσε σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.
Το πρωί ξύπνησε με άλλη διάθεση. Είχε κοιμηθεί καλά και ήταν ξεκούραστος. Ήπιε τον καφέ που του ετοίμασε η γυναίκα του, έπαιξε λίγο με την κορούλα του και ύστερα τύλιξε καλά το τουρμπάνι του και βγήκε έξω στην έρημο που ξύπναγε από τον παγωμένο της ύπνο. Πέρασε όλο το πρωί ψάχνοντας χωρίς αποτέλεσμα. Το μεσημέρι γύρισε κατάκοπος, εξαντλημένος, αλλά κυρίως απογοητευμένος.
Είχε αρχίσει να ανησυχεί. Στην αρχή είχε πιστέψει ότι όλα θα πήγαιναν καλά και ότι η καμήλα του θα είχε απομακρυνθεί λίγο, αλλά σίγουρα θα επέστρεφε. Τώρα είχε περάσει σχεδόν μια ολόκληρη ημέρα και δεν έβρισκε ίχνος της. Η αλήθεια ήταν ότι φοβόταν μήπως την είχαν φάει τα τσακάλια το βράδυ. (περισσότερα…)
Ο γλάρος Ιωνάθαν (video) Ιούλιος 6, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Βιβλία / Περιοδικά, Κοινωνία, Φύση / Ζώα , add a comment
Οπτική περίληψη (video) από το βιβλίο του Ρίτσαρντ Μπαχ «Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβιγκστον».
Λεφτὰ ὑπάρχουν ὅπου ὑπάρχει καὶ καρδιά Ιανουάριος 9, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 2Σχόλια
Μᾶς λείπουν τὰ λεφτά; (π. Δημητρίου Μπόκου)
Τὸ νὰ εἶσαι φτωχός, δὲν ἐμποδίζει νὰ εἶσαι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος. Σήμερα νομίζουμε, ὅτι γιὰ νὰ βοηθᾶς τὸν συνάνθρωπό σου, πρέπει νὰ ἔχεις. Τόσα πολλά, ποὺ νὰ σοῦ περισσεύουν. Ἀλλιῶς τί νὰ δώσεις;
Παλιότερα ὅμως οἱ Χριστιανοὶ ἦταν διαφορετικοί. Δὲν κοίταζαν ἂν περισσεύει κάτι γιὰ νὰ δώσουν. Ἀλλ’ ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἶχαν, λίγο ἢ πολύ, βοηθοῦσαν καὶ τὸν φτωχό. Ἡ ἀγάπη, ἡ φιλανθρωπία, ἦταν πάντα ὑπόθεση καρδιᾶς, ὄχι χρημάτων.
Ὁ μεγάλος Ρῶσος συγγραφέας Μαξὶμ Γκόρκη, ποὺ ξεκίνησε τὴ ζωή του πάμφτωχος καὶ ὀρφανός, ἀναφέρει συχνὰ στὰ γραπτά του τὴ γιαγιά του. Μιὰ φτωχειὰ θεοφοβούμενη γυναίκα, ποὺ τὸν μάθαινε ἔμπρακτα τὴ μυστικὴ φιλανθρωπία. Γράφει λοιπὸν ὁ Γκόρκη στὸ ἔργο του «Στὰ ξένα χέρια»:
«Κατὰ τὰ μεσάνυχτα ἡ γιαγιὰ μὲ ξύπνησε χαϊδευτικά.
– Πᾶμε; Ἅμα μοχθήσεις γιὰ τὸν κοσμάκη, τὰ χέρια σου θὰ γιάνουνε πιὸ γρήγορα (ὁ Γκόρκη εἶχε ζεματίσει τὰ χέρια του μὲ βραστὸ νερό).
Μὲ πῆρε ἀπ’ τὸ χέρι καὶ μὲ ὁδήγησε μὲς στὸ σκοτάδι σὰν τυφλό. Ἡ νύχτα ἦταν μαύρη, ὑγρή, φύσαγε ἀσταμάτητα… Ἡ γιαγιὰ κοντοζύγωνε προσεχτικὰ στὰ σκοτεινὰ παράθυρα, στὰ φτωχόσπιτα, σταυροκοπιόταν τρεῖς φορές, ἄφηνε στὸ περβάζι πέντε καπίκια (λεπτὰ) καὶ τρία κουλουράκια, ξανασταυροκοπιόταν κοιτάζοντας τὸν δίχως ἄστρα οὐρανὸ καὶ ψιθύριζε:
– Παναγία, Δέσποινα τῶν Οὐρανῶν, βοήθησε τὸν κοσμάκη! Ὅλοι μας, …ὂλοι μας εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ μπροστά σου, μητερούλα!
Ὅσο ξεμακραίναμε ἀπ’ τὸ σπίτι, τόσο πιὸ ἔρημα καὶ νεκρωμένα γίνονταν ἕνα γύρω… Δώδεκα φορὲς σίμωσε ἡ γιαγιὰ στὰ παράθυρα, ἀφήνοντας στὰ περβάζια τὴν «κρυφὴ ἐλεημοσύνη». Ἄρχισε νὰ χαράζει, μὲς ἀπ’ τὸ σκοτάδι φυτρώνανε γκρίζα σπίτια…
– Κουράστηκε ἡ γριά, ἔλεγε ἡ γιαγιά, καιρὸς νὰ γυρίσουμε σπίτι. Θὰ ξυπνήσουν αὔριο οἱ νοικοκυράδες καὶ θὰ δοῦν πὼςἡ Μεγαλόχαρη κάτι ἔχει φέρει γιὰ τὰ παιδάκια τους. Ὅταν σοῦ λείπουν ὅλα, καὶ τὸ λίγο πιάνει τόπο! Ὤχ, μικρέ μου Ἀλιόσα (αὐτὸ ἦταν τὸ πραγματικὸ ὄνομα τοῦ Γκόρκη), μεγάλη φτώχεια στὸν κοσμάκη καὶ δὲν τὸν γνοιάζεται κανένας.
Ὁ πλούσιος τὸν Κύριο δὲν σκέφτεται
τὴν τρομερή του κρίση δὲν φαντάζεται
τὸν φτωχὸ δὲν τὸν ἔχει δικὸ μηδὲ ἀδερφὸ
γιομίζει μονάχα σακοῦλες χρυσὸ
τὸ χρυσίον θὰ γίνει στὴν κόλαση κάρβουνο!
– Ἔτσι εἶναι! Πρέπει νὰ ζεῖ ὁ φίλος γιὰ τὸν φίλο κι ὁ Θεὸς γιὰ ὅλους!…
Νοιώθω ἀόριστα πὼς πῆρα μέρος σὲ κάτι ποὺ δὲν θὰ τὸ ξεχάσω ποτέ… Κάτσαμε δίπλα στὴν ἐξώπορτα, σ’ ἕνα παγκάκι… κι ἡ γιαγιὰ μοῦ ’λεγε:
– Εἶναι ’δῶ μιὰ Ὁβριὰ κι ἔχει ἐννιὰ ψυχὲς παιδιά, τό ’να μικρότερο ἀπ’ τ’ ἄλλο. Τὴ ρωτάω: Πῶς τὰ φέρνεις βόλτα, Μοσέβνα; Κι αὐτὴ μοῦ λέει: Μὲ τὸν Θεό μου ζῶ, μὲ ποιὸν ἄλλο νὰ ζήσω;
Ἔγειρα στὸ ζεστὸ πλευρὸ τῆς γιαγιᾶς καὶ μὲ πῆρε ὁ ὕπνος…
…Στὸ δάσος ὅλο τὸ καλοκαίρι ὣς ἀργὰ τὸ φθινόπωρο μάζευε χόρτα, βατόμουρα, μανιτάρια καὶ φουντούκια… Ἡ γιαγιὰ τὰ πούλαγε καὶ βγάζαμε τὸ ψωμί μας… Ἀπὸ κάτι γρατζουνιὲς στὴ φλούδα τοῦ δέντρου ποὺ μόλις τὶς ξεχώριζες, μοῦ ’δειχνε τὶς κουφάλες τοῦ σκίουρου καὶ ’γὼ σκαρφάλωνα στὸ δέντρο κι ἄδειαζα τὴ φωλιά του, παίρνοντάς του τὶς προμήθειες γιὰ τὸν χειμώνα σὲ φουντούκια…
Κάθε φορὰ ποὺ μάζευε λίγα χρήματα ἀπ’ τὰ μανιτάρια καὶ τὰ φουντούκια ποὺ πούλαγε, τ’ ἄφηνε στὰ περβάζια κάνοντας τὶς «κρυφὲς ἐλεημοσύνες» της. Κι αὐτή, ἀκόμα καὶ τὶς γιορτάδες, φόραγε κουρέλια καὶ μπαλωμένα.
– Χειρότερη κι ἀπὸ ζητιάνα γυρίζεις, μὲ ντροπιάζεις! γκρίνιαζε ὁ παππούς.
– Δὲν πειράζει, δὲν εἶμαι κόρη σου κι οὔτε πάω γιὰ νύφη».
Ἡ καρδιὰ τῆς γιαγιᾶς αὐτῆς ἦταν γεμάτη ἀγάπη. Γι’ αὐτὸ δὲν ἔβλεπε τὴ φτώχεια τὴ δική της, ἀλλὰ σκεφτόταν πρῶτα τὴ φτώχεια τοῦ ἄλλου, ὅπως παραγγέλλει τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο (Α΄ Κορ. 10, 24). Ἡ ἀγάπη της τὴν ἔσπρωχνε νὰ βρίσκει τοὺς πιὸ περίεργους τρόπους γιὰ νὰ βοηθήσει. Ἂν κοίταζε τὸν ἑαυτό της, δὲν θὰ τῆς περίσσευε ποτὲ καὶ γιὰ κανέναν τίποτε. Εἶχε ὅμως καρδιὰ καὶ οὔτε ποὺ ἔνοιωθε νὰ τῆς λείπουν τὰ λεφτά.
Ὑπέροχες ψυχές!
Σίγουρα σήμερα ἐμεῖς ἔχουμε πολὺ περισσότερα ἀπ’ τὴ γιαγιά, ποὺ πρόσμενε νὰ τὴν ταΐσουν οἱ σκίουροι. Σὰν τί ἀπολογία θά ’χουμε λοιπὸν γι’ αὐτὸν τὸν μίζερο ἐγκλεισμό μας στὸ καβούκι τοῦ ἑαυτούλη μας; Τί χειρότερο κακὸ ἄλλωστε ἔκανε καὶ ὁ ἄφρων πλούσιος τῆς παραβολῆς; (Λουκ. 12, 13-21).
Καιρὸς ν’ ἀφήσουμε τὴ φίλαυτη καὶ στείρα λογική μας. Ἂς δώσουμε πιότερη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, ποὺ λέει πὼς πλουτίζει καὶ δὲν φτωχαίνει ἡ ἐλεημοσύνη (Τωβ. 4, 9-10· 12, 8-10).
Ὄχι Χριστούγεννα λοιπὸν καὶ Πάσχα μόνο, ἀλλὰ πάντοτε ἂς δίνουμε δυναμικὰ τὸ «παρών», ἁμιλλώμενοι σὲ προσφορὰ ἀγάπης. Δὲν τρῶνε μόνο στῶν γιορτῶν τὶς μέρες οἱ φτωχοί, μὰ ὁλόκληρο τὸν χρόνο, ὅπως ὅλοι μας. Καὶ στοὺς καιροὺς τῆς κρίσης δὲν λιγοστεύουν, μὰ πληθαίνουν πάντα οἱ φτωχοί. Τότε χρειάζεται ν’ αὐξάνουμε τὶς καλωσύνες μας κι ἐμεῖς, ἀντὶ νὰ τὶς στερεύουμε.
Τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ εἶν’ ἁπλωμένο ἀδιάκοπα, ζητιανεύοντας τὴν ὅποια προσφορά μας.
Λεφτὰ ὑπάρχουν! Ὅπου ὑπάρχει καὶ καρδιά!
Μόνο νὰ θέλουμε! Καὶ ἡ ἀγάπη πάντοτε θὰ βρίσκει τρόπο!
(Σαρανταήμερο 2013)
Πηγή: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας
Η Τιμωρία Ιανουάριος 5, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 2Σχόλια
π. Δημητρίου Μπόκου
« … ἡ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον» (Ἰακ. 1, 15).
Ἡ φωτιὰ ἔτριξε καὶ σπίθες κόκκινες γέμισαν τὸν ἀέρα, καθὼς ὁ γέρος συδαύλισε τὰ κάρβουνα καὶ ἔριξε τὸ τελευταῖο κούτσουρο στὸ τζάκι. Ἔξω τὸ σούρουπο ἅπλωνε γοργὰ τὴν παγερή του μουντάδα, ἂν καὶ ἡ ἀσπράδα τοῦ χιονιοῦ πάλευε νὰ παρατείνει τὴν ψευδαίσθηση πὼς ἡ μέρα κρατοῦσε ἀκόμα.
Γύρω στὸ χριστουγεννιάτικο τραπέζι, στρωμένο, καθὼς τό ’χαν παράδοση, ὅλη τὴν ἡμέρα, βούιζε χαρούμενα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς γιορτινῆς ζεστασιᾶς ἡ οἰκογένεια. Καὶ τί οἰκογένεια; Τριάντα τόσες ψυχές, ἀπὸ παπποῦδες μέχρι δισέγγονα, συγκεντρώθηκαν σήμερα γιὰ νὰ γιορτάσουνε μαζί.
Ὁ ὀγδοντάχρονος γέρος, μὲ τὰ μαλλιά του κάτασπρα σὰν χιόνι, ἔβλεπε παλιὰ καὶ νιόφυτα βλαστάρια γύρω του κι ἀναγάλλιαζε. Ἡ ματιά του πλανιόταν ὣς τὸ καντήλι ποὺ σιγόκαιγε στὴ γωνιὰ καὶ κάθε τόσο τὰ φυλλοκάρδια του πάλλονταν.
– «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ…», ψιθύριζε σὰν τοὺς ἀγγέλους. Ἡ ἀγάπη σου ἀπέραντη, Κύριε!… Πλούσια τὰ ἐλέη σου!…
Ἕνα δεκαοχτάχρονο παλληκάρι, ἐγγονός του, ἑτοιμάστηκε νὰ φέρει ἀπ’ ἔξω ξύλα γιὰ τὴ φωτιά. Περνώντας δίπλα του κοντοστάθηκε χαμογελώντας, καθὼς τὸν εἶδε νὰ κουνάει τὰ χείλη του χωρὶς νὰ μιλάει. Ἤξερε τὸν παππού του καλά. Εἶπε νὰ τὸν πειράξει.
– Τί κουβεντιάζεις πάλι ἐκεῖ μονάχος σου, παππού;
Ὁ γέρος τὸν κοίταξε μὲ πρόσχαρη διάθεση.
– Γιὰ τὴν ἀγάπη Του λέω. Τί ἄλλο νὰ ’πῶ;
– Θά ’θελα τότε νὰ τὸν ρωτήσεις κάτι, συνέχισε πειραχτικὰ ὁ ἐγγονός. Ἀφοῦ, κατὰ πὼς λές, μᾶς ἀγαπάει τόσο, γιατί μᾶς τιμωρεῖ σκληρά, ἂν κάνουμε καὶ φύγουμε λιγάκι ἀπὸ τὸν νόμο Του;
Ὁ γέρος στὴ στιγμὴ σοβάρεψε.
– Ἄκουσα νὰ τὸ λέει κάποιος αὐτό, πὼς ὁ Θεὸς γνωρίζει μόνο νὰ τιμωρεῖ. Ἔτσι νομίζεις κι ἐσύ; Ἄντε λοιπόν, τέλειωνε μὲ τὰ ξύλα σου κι ἔλα κατόπι νὰ τὰ ποῦμε.
Ὁ νεαρὸς ἄντρας τυλίχτηκε καλά, κατέβασε μέχρι τ’ αὐτιὰ τὸ γούνινο σκοῦφο του καὶ βγῆκε. Τὸ κρύο ἦταν τσουχτερό, μὰ δὲ θ’ ἀργοῦσε. Προχώρησε κάτω ἀπ’ τὸ ὑπόστεγο ὣς τὴν ψηλὴ μάντρα, ὅπου ἦταν ἀποθηκευμένα τὰ ξύλα. Γέμισε τρεῖς φορὲς τὸ καροτσάκι του καὶ τ’ ἄδειασε κοντὰ στὴν πόρτα τους. Μὰ σὰν τὸ ἀκούμπησε στὴ θέση του καὶ γύρισε νὰ μπεῖ στὸ σπίτι, τοῦ φάνηκε πὼς κάτι ἄκουσε. Σὰν πνιγμένος λυγμὸς ἕνας θόρυβος ἀνακατεύτηκε μὲ τὸ βούισμα τοῦ ἀνέμου.
Παραξενεμένος ἔστησε αὐτὶ ν’ ἀκούσει καλύτερα. Ἔφερε προσεκτικὰ τὸ βλέμμα του ἕνα γύρο. Ψηλὸς περίβολος ἔκλεινε προστατευτικὰ τὸ τεράστιο ὑποστατικό. Ἐκεῖ φιλοξενοῦνταν ἡ μεγάλη τους οἰκογένεια τὸν χειμώνα, ὅταν τὸ φοβερὸ κρύο τοὺς ἔδιωχνε ἀπ’ τὰ ψηλά τους βουνά. Τοῦφες γκρίζου καπνοῦ πετάγονταν στὸν οὐρανὸ ἀκούραστα ἀπὸ τὶς καμινάδες. Ὁ παγωμένος ἀέρας ἀνάδευε κάθε λίγο σύννεφα χιονιοῦ στὴ μεγάλη κοιλάδα μπροστά του. Ἡσυχία παντοῦ.
Ἔκαμε νὰ γυρίσει, ὅταν καὶ πάλι σὰν παράξενο βογγητὸ ἔφτασε κάτι στ’ αὐτιά του. Ταυτόχρονα στὴν κοντινότερη συστάδα δέντρων ἕνας σκοτεινὸς ὄγκος κινήθηκε. Ὑποψιάστηκε ἀγρίμι. Καὶ δὲν ἔπεσε ἔξω. Ἔτρεξε ἀστραπιαῖα στὴν ἀποθήκη κι ἅρπαξε ἕνα ὅπλο. Βλέποντας πὼς τὸ ἀγρίμι ἄρχισε κιόλας νὰ ξεμακραίνει, ἔλυσε ἀπ’ τὸν στάβλο ἕνα ἄλογο καὶ χύθηκε στὸ κατόπι του. Στὸ θαμπὸ λυκόφως ξεχώρισε κόκκινες κηλίδες στὸ χιόνι. Τὸ ἀγρίμι ἦταν πληγωμένο. Νοιώθοντας τὸν κίνδυνο γρύλιζε ὅλο καὶ ἀπειλητικότερα. Βιαζόταν νὰ χωθεῖ στὸ μεγάλο δάσος.
Ὁ νεαρὸς ἄντρας ὅρμησε ξοπίσω του χωρὶς δισταγμό. Τοῦ φάνηκε εὔκολη ὑπόθεση. Καὶ μοναδικὴ εὐκαιρία νὰ δείξει τὴν ἀξία του.
Στὸ μεγάλο δάσος, ποὺ ἁπλωνόταν πέρα ἀπ’ τὴν κοιλάδα καὶ χανόταν στὸν ὁρίζοντα πάνω ἀπὸ κατάλευκους λόφους, ἦταν κανόνας ἀπαράβατος νὰ κυνηγοῦν μόνο οἱ ἔμπειροι ἄνδρες τῆς οἰκογένειας. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ πάντα ὁμαδικὰ καὶ ποτὲ τὴ νύχτα.
Στὸν δεκαοχτάχρονο δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ συμμετέχει σ’ αὐτὲς τὶς ἐπιχειρήσεις. Δὲν ἦταν ἀκόμα ἐκπαιδευμένος γιὰ τέτοια. Μποροῦσε μόνο νὰ περιπολεῖ μὲ τοὺς συνομηλίκους του στὴν ἀνοιχτὴ κοιλάδα. Τὸ μεγάλο δάσος ἦταν ἀπαγορευμένος καρπὸς γι’ αὐτούς. Ἡ οἰκογενειακή τους κοινότητα στηριζόταν σὲ νόμους. Κανόνες ἄγραφους, ἀπὸ παράδοση, μὰ αὐστηροὺς καὶ ἀπόλυτους. Χάρη σ’ αὐτοὺς ἡ τεράστια οἰκογένεια ἐπιβίωνε ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ μὲ ἀσφάλεια καὶ λειτουργοῦσε χωρὶς προβλήματα. Καὶ οἱ μεγάλοι μάθαιναν στοὺς μικρότερους σεβασμὸ στὴν παράδοση, μιὰ καὶ κάθε παράβαση συνεπαγόταν πάντα βαρειὲς συνέπειες.
Μὰ τώρα ὁ ἐνθουσιασμὸς τὸν συνεπῆρε. Οὔτε ποὺ σκέφτηκε κανόνες καὶ συνέπειες. Σπιρούνισε τ’ ἄλογο νὰ τρέξει καὶ χαμήλωσε τὸ κορμί του στὴ σέλλα. Ἤθελε νὰ προλάβει στὸν ἀνοιχτὸ χῶρο τὸ ἀγρίμι. Μὰ τὸ φῶς λιγόστευε συνεχῶς. Τὸ ἄλογό του βούλιαζε κάθε λίγο στὸ πυκνὸ χιόνι καὶ δυσκολευόταν νὰ τρέξει. Τὸ πληγωμένο ἀγρίμι κατάφερε ἐπιτέλους νὰ φτάσει στοὺς λόφους καὶ χάθηκε στὸ πυκνὸ δάσος.
Ὁ νεαρὸς ἄνδρας δίστασε, ἀλλὰ γιὰ μιὰ μονάχα στιγμή. Τὸ αἷμα του ἔβραζε. Δὲν θ’ ἄφηνε τὴν εὐκαιρία του νὰ χαθεῖ. Ἦταν αὐτὸ ποὺ τόσο ζήλευε καὶ πάντα λαχταροῦσε. Ἔπαιρνε μεγάλο ρίσκο, μὰ ἤθελε νὰ δείξει πὼς ἦταν ἕτοιμος γιὰ κάτι τέτοιο. Ποιὸς δὲν θ’ ἀναγνώριζε μετὰ τὴν ἀξία του; Θά ’μπαινε ἐπιτέλους στὴν ὁμάδα τῶν μεγάλων κυνηγῶν τῆς οἰκογένειας. Ἔκρινε πὼς ἦρθε ἡ ὥρα νὰ γευτεῖ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό.
Τὸ δάσος, χιονισμένο καὶ ἀπέραντο, φάνταζε φοβερό. Ἡ νύχτα εἶχε πέσει. Τὰ πανύψηλα δέντρα λιγόστευαν ἀπελπιστικὰ τὸ ἐλάχιστο φῶς. Προχώρησε προσεκτικὰ μὲ ὁδηγὸ τὰ γρυλίσματα, ποὺ γίνονταν ὅλο καὶ πιὸ ἀδύναμα, πιὸ ἀραιά. Μὰ ἡ ὥρα περνοῦσε, χωρὶς νὰ φτάνει στὸν στόχο του. Τὸ ἐγχείρημά του γινόταν περίπλοκο.
Τὸ ἄλογο μὲ δυσκολία ἄνοιγε τὸν δρόμο του στὸν ἀφιλόξενο, παγερό, σχεδὸν ἄβατο τόπο. Τὰ πράγματα δὲν ἦταν ὅσο ἁπλᾶ τοῦ φάνηκαν στὴν ἀρχή. Δὲν ἤξερε οὔτε πόσο εἶχε προχωρήσει, οὔτε ποῦ βρισκόταν. Τὸ δάσος γινόταν τόσο πυκνό, ποὺ δὲν ὑπῆρχε σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ ὑπολογισμούς. Σιγὰ-σιγὰ ἡ ἀρχική του σιγουριὰ τὸν ἐγκατέλειπε. Ἕνας φόβος, ποὺ ὅλο καὶ μεγάλωνε, πῆρε νὰ ξεσηκώνεται στὴν καρδιά του.
Στάθηκε δίβουλος. Νὰ τραβήξει μπρὸς ἢ νὰ γυρίσει πίσω; Σκεφτόταν τώρα τὶς συνέπειες. Πῶς θὰ αἰτιολογοῦσε τὴν πράξη του; Ἤξερε τὴ θρησκευτικὴ προσήλωση τῆς οἰκογένειας στοὺς κανόνες της. Ὑπῆρχε μεγάλη αὐστηρότητα στὴν τήρησή τους. Καὶ τό ’χε πιὰ σίγουρο πὼς τώρα τὸν περίμενε βαρειὰ τιμωρία γιὰ τὸ τόλμημά του.
Μὰ πάνω ποὺ πάσχιζε τί νὰ διαλέξει, τὸ γρύλισμα ἀκούστηκε πολὺ κοντά. Καὶ μιὰ σκιὰ κινήθηκε μέσ’ στὰ κλαδιά. Αὐτὸ ἦταν! Ἀναθάρρησε. Ἕνα βῆμα μονάχα τὸν χώριζε ἀπὸ τὸν στόχο του. Ἄγγιζε πιὰ τὸ ὄνειρό του.
Σήκωσε τὸ ὅπλο νὰ σημαδέψει, ὅταν ἀπρόσμενα καὶ ἄλλο γρύλισμα τὸν ξάφνιασε ἀπὸ δεξιά…, καὶ ἄλλο ξοπίσω του…, κι ἀριστερὰ καὶ μπρὸς καὶ γύρω του…, παντοῦ. Καὶ μονομιᾶς, ἕνα σωρὸ σκιὲς ξεπήδησαν ἀπ’ τὸ σκοτάδι, τρομαχτικὰ φαντάσματα, τῆς νύχτας πλάσματα φριχτά. Ἀλλοίμονο! Τὸ πληγωμένο ἀγρίμι τὸν παγίδεψε καλά. Τοῦ ’παιξε τὸ πιὸ ἄσχημο παιχνίδι τῆς ζωῆς του. Τὸν ἔριξε βορὰ στὰ πεινασμένα στόματα ὁλόκληρης ἀγέλης.
Μονάχα μιὰ στιγμὴ χρειάστηκε ἡ αἴσθησή του, γιὰ νὰ περάσει ἀπ’ τὴ θριαμβική της εὐφορία στὴν ἔσχατη ἀπελπισία. Τὰ πάντα ἔγιναν ἀστραπιαῖα. Ξετρελλαμένο ἀπ’ τὴν τρομάρα τὸ ἄλογό του τινάχτηκε ψηλὰ στὰ πίσω πόδια. Τὸν ἔριξε μεμιᾶς στὸ χιονισμένο ἔδαφος κι ἀφηνιασμένο ἄρχισε νὰ τρέχει στὰ τυφλά. Μηχανικὰ τὸ δάχτυλό του βρῆκε τὴ σκανδάλη καθὼς ἔπεφτε. Τὸ ὅπλο βρόντηξε ἐκκωφαντικὰ μέσ’ στὴ νυχτιά, μὰ μὲ τὴν πτώση τοῦ ’φυγε ἀπ’ τὰ χέρια του. Τ’ ἀγρίμια σάστισαν ἀπ’ τὴ βαρειὰ ἐκπυρσοκρότηση γιὰ μιὰ στιγμή, ποὺ ὡστόσο τοῦ ἦταν ἀρκετὴ γιὰ ν’ ἁρπαχτεῖ ἀπ’ τὸ κοντινότερο κλαδὶ καὶ νὰ ἀνεβεῖ γοργὰ ὅσο ψηλότερα μποροῦσε. Καιρὸς ἦταν! Τ’ ἀγρίμια ξαναχύμηξαν ἀμέσως καὶ μ’ ἄγριους βρυχηθμοὺς τὸν περιζῶσαν.
Στὸ ἑξῆς ἡ ὥρα κύλισε ἀργὰ καὶ βασανιστικά. Ἡ παγωνιὰ χωνότανε παντοῦ καὶ τὸν τρυποῦσε. Ἡ ἀκινησία μούδιαζε τὸ σῶμα του. Κινδύνευε νὰ πέσει. Μὲ δυσκολία ἀφάνταστη τὰ ξυλιασμένα χέρια του γαντζώνανε τὸ δέντρο. Μὰ πιὸ πολὺ τὸν παίδευαν οἱ ἐνοχές του. Πῶς τό ’χε μετανοιώσει, Θέ μου! Τί ἀποκοτιὰ ἦταν κι αὐτή; Πῶς φέρθηκε πιὰ τόσο ἐπιπόλαια; Καὶ τώρα; Τί τὸν περίμενε; Ὁ θάνατος; Πολὺ πιθανό. Μὰ κι ἂν σωζόταν παρ’ ἐλπίδα, πῶς θὰ δικαιολογοῦσε τὴν ἀνοησία του; Δὲν ἦταν καθόλου πιὰ περήφανος γιὰ τὸν ἑαυτό του.
Μακριὰ στὴν κοιλάδα ἦχος βαθὺς κυνηγετικοῦ βούκινου ἔσκισε τὴ θανατερὴ σιγαλιά. Ἡ καρδιά του σκίρτησε. Τὸν ἔψαχναν! Οἱ ἐλπίδες του ἀναπτερώθηκαν. Ἔφερε τὸ χέρι στὴ ζώνη του ἀναζητώντας τὸ δικό του βούκινο γιὰ ν’ ἀπαντήσει. Μὰ δὲν εἶχε μαζί του κυνηγετικὸ ἐξοπλισμό.
Πέρασε ἔτσι πολλὴ ἀκόμα ὥρα μέχρι νὰ τὸν ἐντοπίσει ἡ ὁμάδα διάσωσης, ποὺ ἔσπευσε νὰ τὸν ἀναζητήσει ἀμέσως μόλις ἔγινε ἀντιληπτὴ ἡ ἐξαφάνισή του. Τὰ σκυλιὰ καὶ οἱ πυροβολισμοὶ σκόρπισαν τὰ θηρία. Στὸ ἔσχατο ὅριο τῆς ἀντοχῆς του ὁ νεαρός, βρισκόταν ἐπιτέλους ξανὰ στὴ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τῆς οἰκογένειας.
Μὲ δάκρυα κι ἀλαλαγμοὺς χαρᾶς, βαθιὰ συγκλονισμένοι ἀπ’ τὸ ἀπρόσμενο συμβάν, ἔπεσαν ὅλοι πάνω του, ὅταν τὸ ἕλκηθρο ποὺ τὸν μετέφερε σταμάτησε στὴν πόρτα τους. Κι ὅταν μὲ μάτια ὑγρὰ καὶ λαμπερὰ τὸν σήκωσαν στὰ χέρια τους, ἔνοιωσε στὸν παράδεισο πὼς ἔμπαινε, ὄχι στὸ σπίτι του.
Ἡ γλυκειὰ θαλπωρὴ τῆς χριστουγεννιάτικης ἑστίας καὶ τ’ ἀγαπημένα του πρόσωπα, γελαστὰ καὶ πάλι μετὰ τὴν ἀναστάτωση, ἔσβησαν σὰν ὄνειρο κακὸ σιγὰ-σιγὰ τὴ θύμηση τῆς φοβερῆς του περιπέτειας.
– Θὰ μπορέσετε ἄραγε ποτὲ νὰ μὲ συγχωρέσετε; εἶπε σὰν ἔνοιωσε καλύτερα. Πόσο ἄσχημα αἰσθάνομαι γιὰ ὅ,τι ἔκαμα! Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ τιμωρία μου, εἶμαι ἕτοιμος νὰ τὴ δεχτῶ.
Ὁ παπποὺς τὸν κοίταξε καλοκάγαθα, ὅπως πάντα.
– Ποιὸς μίλησε γιὰ τιμωρία;
– Μὰ δὲν ἔχει βαρειὲς συνέπειες ἡ παράβαση τῶν νόμων μας; Αὐτὸ δὲν μᾶς μαθαίνετε;
– Βαρειὲς συνέπειες ἔχει ἀναμφίβολα, μὰ δὲν τὶς ἐπιβάλλουμε ἐμεῖς. Ἡ τιμωρία σου εἶναι αὐτὰ ποὺ ἤδη πέρασες. Δὲ σοῦ ‘φτασαν; Κι ἄλλο ζητᾶς ἀκόμα; Σὲ ἄγγιξε σχεδὸν ὁ θάνατος ἀπ’ τὰ θηρία καὶ τὴν παγωνιά! Ἀλλὰ μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ θέλησες νὰ φύγεις ἀπ’ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴ ζεστασιὰ τοῦ σπιτιοῦ μας. Αὐτοκαταδικάστηκες! Ὅσα ἐσὺ ἐπέβαλες στὸν ἑαυτό σου, ἡ φυσικὴ καὶ μόνο συνέπεια τῆς πράξης σου, εἶναι ἡ τιμωρία σου. Ὄχι κάτι ποὺ θὰ ἐπιβάλλουμε ἐκ τῶν ὑστέρων ἐμεῖς.
– Δηλαδή, παππού, …δὲν θὰ μὲ τιμωρήσετε;
– Ὄχι βέβαια, παιδί μου! Δὲν ἔχουμε ἔγνοια ν’ ἀποκαταστήσουμε τὴν τάξη νομικὰ γιὰ ἱκανοποίηση δική μας, νὰ τιμωρήσουμε τὴν παράβαση γιὰ νὰ βγάλουμε τὸ ἄχτι μας. Μᾶς νοιάζει μόνο ν’ ἀποκατασταθεῖς ἐσὺ σῶος καὶ ἀκέραιος στὴν οἰκογένειά μας. Δὲν μᾶς περισσεύεις, ἂς εἴμαστε πολλοί. Δὲν σ’ ἀγαπάμε λιγότερο ἀπὸ κανέναν ἄλλον ἐδῶ μέσα καὶ μᾶς εἶσαι ἰδιαίτερα πολύτιμος γιὰ νὰ σὲ χάσουμε.
Καὶ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ ἀγαθὸς γέροντας ἔσκυψε κι ἀγκάλιασε τρυφερὰ τὸ νεαρὸ βλαστάρι τοῦ σπιτιοῦ του, φιλώντας το στοργικά. Ἕνα κύμα ἔπνιξε τὴν καρδιὰ τοῦ ἀγοριοῦ, γέμισε δάκρυα ζεστὰ τὰ μάτια του πρὶν προλάβει νὰ τὰ συγκρατήσει.
– Εἶναι αὐτὸ ἡ ἀπάντηση καὶ γιὰ ‘κεῖνο ποὺ σὲ ρώτησα πρὶν φύγω, παππού; ψέλλισε μὲ φωνὴ ποὺ κοβόταν ἀπ’ τὴ συγκίνηση.
– Ἀκριβῶς, ἀγαπημένο μου παιδί! Εἶπες, πῶς γίνεται νὰ ἀγαπάει ὁ Θεὸς καὶ ταυτόχρονα νὰ τιμωρεῖ; Μὰ ὁ Θεὸς μόνο ἀγαπάει, γιέ μου! Ποιὸς λέει πὼς τὸ μόνο ποὺ ξέρει εἶναι νὰ τιμωρεῖ; Ὅποιος τὸν ἀγνοεῖ μονάχα. Οἱ διαστρεβλωτὲς τῆς εἰκόνας Του. Ὁ θάνατος, ἡ κάθε τιμωρία, δὲν εἶναι παρὰ ἡ φυσικὴ συνέπεια τῆς ἀποξένωσής μας ἀπ’ αὺτόν, ἡ τελικὴ κατάληξη τῆς ἁμαρτίας μας. Ὄχι ποινὴ ποὺ ἐπιβάλλει ὁ Θεὸς ἀπὸ κάποια σαδιστικὴ κι ἐκδικητικὴ διάθεση γιὰ ἱκανοποίηση δική Του.
Οἱ κουβέντες σταμάτησαν, τριγύρισαν ὅλοι τὸν λευκασμένο γέροντα. Ἐκεῖνος ἤρεμα συνέχισε.
– Βλέπεις τὸν ἥλιο; Λάμπει γιὰ ὅλους κι ἀκτινοβολεῖ. Ἂν ὅμως κάποιος κρύβεται ἀπὸ τὸ φῶς του καὶ παγώνει, τί φταίει ὁ ἥλιος; Τὸ ἴδιο γίνεται μὲ τὸν Θεό.
– Δηλαδή, παππού;
– Ἐκεῖνος εἶναι, γιέ μου, ἡ μοναδικὴ πηγὴ ζωῆς. Ἀκτινοβολεῖ γιὰ ὅλους ζεστασιά, ἀγάπη, φῶς. Ὅποιος εἶναι μαζί Του, ζεῖ πραγματικά. Μὰ ὅποιος, ἐλεύθερα πάντα, φεύγει ἀπὸ κοντά Του, στερεῖται τὴ ζωὴ αὐτή. Φεύγοντας ἀπὸ τὴ ζεστασιά, παγώνει στὸ σκοτάδι καὶ τελικὰ πεθαίνει. Ἔξω ἀπ’ τὴ Σκέπη Του εἶν’ ἀπροστάτευτος. Εὐάλωτος σὲ κάθε κίνδυνο, πνευματικὸ καὶ σωματικό. Τὰ πάντα μπορεῖ νὰ τοῦ συμβοῦν, μὰ ὄχι ἐπειδὴ τὸν τιμωρεῖ ὁ Θεός. Ἀλλὰ γιατὶ διαλέγει ἀπὸ μόνος του νὰ μένει μακριὰ ἀπ’ τὴν προστασία Του, ἀκάλυπτος στὸ ὁποιοδήποτε κακό, ἀφοῦ εἰσέρχεται στὴν ἐπικίνδυνη περιοχὴ ποὺ διαφεντεύει ὁ θάνατος.
– Ὅπως τὴν ἔπαθα κι ἐγώ, παππού!
– Ἀκριβῶς, παιδί μου! Μὰ ὄχι γιατί σὲ τιμωρήσαμε ἐμεῖς. Ἀλλὰ γιατὶ μὲ τὸ δικό σου θέλημα ἀπομακρύνθηκες ἀπὸ τὴν προστασία καὶ τὴ θαλπωρὴ τοῦ σπιτιοῦ σου. Ἦταν ἑπόμενο στὴ σκοτεινὴ κοιλάδα νὰ σὲ κυκλώσουν ἡ παγωνιά, ὁ πόνος καὶ παραλίγο ὁ θάνατος.
– Κατάλαβα καλά, παππού! Ἂν κάποιος κρύβεται ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου, παγώνει ἀπὸ δικό του φταίξιμο καὶ μόνο, ἂν καὶ ὁ ἥλιος φωτίζει κι ἀκτινοβολεῖ τὴ ζεστασιά.
– Τὸ ἴδιο ἀπαράλλαχτα συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης. Ἦρθε γιὰ μᾶς! Γεννήθηκε ἀνάμεσά μας σήμερα, γιὰ ν’ ἀνατέλλει τὶς γλυκειὲς ἀχτίνες τῆς ἀγάπης Του χωρὶς ἐξαίρεση σ’ ὅλη τὴ γῆ. Δὲν εἶναι κρίμα νὰ καταδικάζουμε στὴν παγωνιὰ τὸν ἑαυτό μας, διαλέγοντας ἐμεῖς μὲ πεῖσμα τὴ σκιά;
… εἶπε ὁ παπποὺς καὶ σώπασε…
Σκυφτοί, κρεμάμενοι μικροὶ-μεγάλοι ἀπὸ τὰ χείλη του μὲ σέβας δέχονταν, αὔρα λεπτή, τὰ λόγια του. Ἀνάερα βασίλεψε σιγή…
Μὰ σ’ ὅλων τὶς καρδιὲς καὶ τὶς ματιὲς… ἀνταύγειες θεῖες ἔλαμψαν…, εὐφρόσυνες, πανώριες, μυστικές!…
Χριστούγεννα 2011
Πηγή: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας
Ἡ εὐλογία τοῦ χρόνου Ιανουάριος 3, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 2Σχόλια
Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ – λέει τὸ παραμύθι – ὁ Θεὸς ἔσκυψε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κι ἔριξε ἕνα βλέμμα στὴ γῆ. Δὲν ἔμεινε ὅμως εὐχαριστημένος μὲ ὅσα εἶδε ἐκεῖ. Οἱ ἄνθρωποι, ἂν καὶ τοὺς εἶχε δώσει ὅλα τὰ καλά, εἶχαν γεμίσει τὴ ζωή τους μὲ προβλήματα. Ὁ Θεὸς στενοχωρήθηκε πολύ, γιατὶ τοὺς ἀγαποῦσε καὶ ἤθελε νὰ εἶναι ὅλοι καλά. Ἔπεσε σὲ βαθειὰ συλλογή. Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ κάμει γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει; Ποιὰ εὐλογία δὲν τοὺς ἔδωσε ἀκόμα; Σκέφθηκε τότε νὰ ἐπιστρατεύσει τὸν Χρόνο. Θὰ τὸν ἔστελνε στοὺς ἀνθρώπους, ὥστε νὰ ἔχουν κάθε εὐκαιρία μὲ ὅλη τους τὴν ἄνεση νὰ φτιάχνουν σωστὰ τὴ ζωή τους.
Τὸν φώναξε λοιπὸν ἀμέσως κοντά του, τὸν καθοδήγησε καὶ τὸν ἔστειλε στὴ γῆ γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Χρόνος, νεαρὸ παλληκάρι γεμάτος ὄρεξη, ξεκίνησε ἀμέσως τὸ ἔργο του. Δὲν εἶχε καιρὸ γιὰ χάσιμο. Ἔπρεπε νὰ γυρίσει ὅλη τὴ γῆ κι αὐτό, ἂν τὸ καλοσκεφθεῖς, δὲν ἦταν καθόλου εὔκολη καὶ ξεκούραστη δουλειά.
Σταμάτησε στὴν πρώτη πόρτα ποὺ συνάντησε μπροστά του καὶ χτύπησε. Τοῦ ἄνοιξε ἕνας συνομήλικός του νεαρός. Ὁ Χρόνος τοῦ εἶπε:
– Εἶναι καιρὸς νὰ ἀρχίσεις.
– Ν᾿ ἀρχίσω τί; ρώτησε μὲ φανερὴ ἀπορία ὁ νέος.
– Ὅλα τὰ σημαντικὰ ποὺ φτιάχνουν τὴ ζωή σου. Τὰ σχέδιά σου καὶ τὰ ὄνειρα ποὺ θὰ τῆς δώσουν ὀμορφιὰ καὶ νόημα.
– Μὰ εἶναι πολὺ νωρὶς ἀκόμα, ἀπάντησε ὁ νέος. Ἔχω καιρό. Τὸ μέλλον εἶναι μπροστά μου.
– Δὲν ξέρεις κάν, ἂν θὰ ἔρθει ποτὲ τὸ μέλλον, ἀπάντησε ὁ Χρόνος. Δικός σου χρόνος εἶναι μόνο αὐτὸς ποὺ τώρα ζεῖς. Αὐτὸ ποὺ κρατᾶς μὲ σιγουριὰ στὰ χέρια σου εἶναι μονάχα τὸ παρόν.
Μὰ ὁ νέος δὲν πείσθηκε.
– Ὄχι, εἶπε. Νοιώθω πὼς εἶναι πολὺ νωρὶς ἀκόμα γιὰ ὁτιδήποτε. Θὰ περιμένω τὸ μέλλον.
Ὁ Χρόνος δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιμείνει περισσότερο. Εἶχε πολὺ δρόμο μπροστά του. Ἔφυγε στενοχωρημένος. Ἀπὸ πόλη σὲ πόλη, ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι, συνέχισε νὰ τρέχει πάνω στὴ γῆ, νὰ συναντήσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
Ὅταν ἐπιτέλους συμπλήρωσε τὸ γύρο της, ὁ Χρόνος ἦταν πιὰ ἕνας γέρος μὲ χιονισμένα μαλλιά. Καὶ τότε βρέθηκε ξανὰ μιὰ νύχτα στὸ ἴδιο σημεῖο, ἀπ᾿ ὅπου εἶχε ξεκινήσει: στὴν πόρτα τοῦ νεαροῦ ποὺ εἶχε πρωτοσυναντήσει. Μὰ τώρα τοῦ ἄνοιξε ἕνας ἀσπρομάλλης γέρος.
– Πρόλαβες νὰ κάνεις κάτι σπουδαῖο στὴ ζωή σου; ρώτησε ὁ Χρόνος.
– Δυστυχῶς ὄχι, ἀπάντησε ὁ γέρος σκυθρωπός. Τὰ ἄφηνα πάντα ὅλα γιὰ τὸ μέλλον. Μὰ κάποτε κατάλαβα, πὼς εἶναι πιὰ πολὺ ἀργὰ γιὰ ὁτιδήποτε. Τὸ μέλλον δὲν ὑπῆρχε πιὰ γιὰ μένα. Μὲ εἶχε προσπεράσει. Χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθῶ, ἡ ζωή μου ἔγινε σιγὰ – σιγὰ ἕνα παρελθόν. Δὲν περιμένω τίποτε πιά.
– Σταμάτα νὰ κοιτᾶς αὐτὸ τὸ παρελθόν, εἶπε ὁ Χρόνος. Δὲν χάθηκε κάθε ἐλπίδα. Στὰ χέρια σου κρατᾶς ἀκόμα τὸ παρόν. Γιὰ ὅσο ζεῖς, αὐτὸ θὰ ὑπάρχει. Καὶ εἶναι δικό σου. Τὸ κάνεις ὅ,τι θέλεις ἐσύ. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ σοῦ τὸ πάρει. Τὸ παρόν, αὐτὸ μονάχα εἶχες πάντοτε δικό σου. Τὸ μέλλον δὲν ἤξερες ποτὲ ἂν θὰ σοῦ δινόταν. Τὸ παρελθόν σου πάλι δὲν γυρίζει πίσω. Μὰ τὸ παρόν σου, καὶ τώρα ἀκόμα, εἶναι ἐδῶ. Ἔχεις καιρό, ἐκμεταλλεύσου το. Ἔστω καὶ τώρα μπορεῖς νὰ κάνεις μιὰ ἀρχή, νὰ χτίσεις τουλάχιστον τὴ σχέση σου μὲ τὸν Θεό. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσεις μόνο.
Μὰ ὁ γέρος μόρφασε ἀπαισιόδοξα:
– Πολὺ ἀργὰ πιὰ γιὰ ὁτιδήποτε.
Τὸ ρολόι χτύπησε τρεῖς φορὲς μέσα στὴ νύχτα.
– Νά, αὐτὴ ἡ ὥρα ἐκφράζει ὅλη τὴ ζωή μου, ξαναμίλησε ὁ γέρος μελαγχολικά. «Τρεῖς τὴ νύχτα: πολὺ νωρὶς καὶ συνάμα πολὺ ἀργὰ γιὰ ὁτιδήποτε» (Ζὰν-Πὼλ Σάρτρ).
Ὁ Χρόνος τότε κίνησε νὰ φύγει.
«Μυστήριο πράγμα ὁ ἄνθρωπος», σκεφτόταν. «Πῶς καταφέρνει νὰ χαραμίζει τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, μεταστρέφοντας τὴν εὐλογία σὲ κατάρα;»
Πηγή: ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 366, Ἰαν. 2014
Το νησί των συναισθημάτων Οκτώβριος 8, 2013
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο , 1 comment so far
Ένα μικρό παραμύθι από το Μάνο Χατζηδάκι για μικρούς και μεγάλους.
Το Καρότο, το Αυγό και το Τσάι Δεκέμβριος 28, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Φύση / Ζώα , 2Σχόλια
«Σου έχω πει την ιστορία την παλιά με το τσάι, το καρότο και τ’ αυγό;»
Η Έλλη γνέφει «όχι».
«Άκου, λοιπόν!» αρχίζει ο παππούς. «Κάποτε παραπονιόταν ένας άνθρωπος πως είχε βάσανα πολλά. Τον κάλεσε, που λες, στο σπίτι της κάποια σοφή γερόντισσα, έβαλε ένα τσουκάλι με νερό να βράσει κι έριξε μέσα ένα καρότο κι ένα αυγό. Όταν έβρασαν καλά, έφτιαξε λίγο τσάι του βουνού και ρώτησε τον άνθρωπο τι βλέπει. “Ένα καρότο που έχει μαλακώσει από το βράσιμο κι ένα σφιχτό αυγό”, της είπε κείνος. “Και τι μυρίζει;” ρώτησε η γερόντισσα. “Μοσχοβολάει τσάι του βουνού!” της απαντάει. “Ε, λοιπόν, οι λύπες και οι στενοχώριες μοιάζουνε με νερό που βράζει” λέει η γερόντισσα. “Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν δυνατοί, μα σαν τους βρουν αναποδιές, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το καρότο, που μαλακώνει και διόλου δύναμη δεν έχει πια. Άλλοι πάλι μοιάζουνε με το αυγό. Μέσα τους είναι αδύναμοι και μόνο ένα τσόφλι έχουν απ’ έξω να τους προστατεύει. Όταν έρθουν δύσκολοι καιροί, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το αυγό και, σαν αυτό, γίνονται κι από μέσα τους σκληροί. Μα είναι κι άλλοι που θυμίζουνε το τσάι. Όταν τους βρίσκουν βάσανα, είναι κι εκείνοι σαν να πέφτουν σε βραστό νερό, μα ούτε σκληραίνουν, ούτε μαλακώνουν. Μεταλλάζουν μόνο το νερό σε τσάι του βουνού που ευωδιάζει. Κι ευφραίνονται με τη μοσχοβολιά του όσοι βρίσκονται κοντά. Τις λύπες και τις στενοχώριες, πάει να πει, τις κάνουν γνώση, καλοσύνη και χαρά. Πήγαινε στο καλό λοιπόν” του λέει η γερόντισσα “και φρόντισε να είσαι σαν το τσάι.”»
Απόσπασμα από το βιβλίο Στη σκιά της πράσινης βασίλισσας
Ευχαριστίες στην Χρυσή.
Το ραγισμένο δοχείο Αύγουστος 10, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Οικογένεια / Παιδί, Σχέσεις , 1 comment so far
Κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία
Κρεμασμένα από τους ώμους της.
Το ένα δοχείο ήταν άψογο
Και μετέφερε πάντα
Όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε.
Το άλλο είχε μια ρωγμή
Και στο τέλος της μακριάς διαδρομής
Από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο.
Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια
Η γριά κουβαλούσε καθημερινά
Μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.
Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια
Το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί.
Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο, που μόλις και μετά βίας
Μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε, ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
-Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!
-Μα γιατί; ρώτησε η γριά.
-Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;
-Ε, να!
-Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου
Και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ!
Η γριά χαμογέλασε:
-Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά
Και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου;
Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα.
Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες.
Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου.
Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!
Βέβαια δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό
Αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γυναίκας εκείνης
Να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει τις «ρωγμές» του και τις «αδυναμίες» του
Που μπορούν ακόμη κι αυτές να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας.
Κάθε «ρωγμή» μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα
Αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας.
«Ραγισμένοι» φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου
Και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας.
Αν ο καθένας μας μετέτρεπε, σαν τη γριά γυναίκας της ιστορίας μας
Τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο
Σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος!
Μην κρίνεις τους άλλους από αυτό που βλέπεις Αύγουστος 6, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Την ημέρα της Κρίσεως, όταν ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους, δε θα κοιτάξει ούτε τα βασιλικά στέμματα, ούτε τα υψηλά αξιώματα.
Θα ζητήσει να εξετάσει τις καρδιές μας. Και τότε, οι πιο ταπεινοί άνθρωποι, ο φτωχός χωριάτης, ο «καραβοτσακισμένος» από τα βάσανα της ζωής άνθρωπος, ο αγράμματος τσοπάνης, ο φυλακισμένος, ο ξενιτεμένος, ο ασθενής, η δυστυχισμένη χήρα, που κάθεται μαζί με τα παιδιά της μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία, γιατί κανείς δεν τους ανοίγει την πόρτα, όλοι αυτοί, αν σήμερα προσεύχονται με δάκρυα στο Θεό, κατά την ημέρα της Κρίσεως θα είναι ανώτεροι από όλους τους ηγεμόνες του κόσμου, τους σημερινούς και τους αυριανούς.
Κάποια μέρα λοιπόν ένας μεγάλος και ένδοξος βασιλιάς έτρεχε στο δρόμο μέσα στη χρυσή του άμαξα, περιστοιχισμένος από τους αυλικούς του. Κι εκεί που πήγαιναν όλοι μαζί, συνάντησαν σε μια γωνιά του δρόμου δύο άνδρες με σκισμένα, βρόμικα ρούχα και πρόσωπα μαραμένα από την άσκηση.
Ο βασιλιάς κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για αγίους ανθρώπους του Θεού, που το σώμα τους είχε λιώσει από τη νηστεία, τους ασκητικούς αγώνες και την αϋπνία, ενώ η ψυχή τους έλαμπε από το φως του Θεού.
Σταμάτησε λοιπόν αμέσως, κατέβηκε από την άμαξα και έπεσε γονατιστός στα πόδια τους, κάνοντας μετάνοιες. Στη συνέχεια σηκώθηκε και ασπάστηκε το χέρι τους με σεβασμό.
Οι αυλικοί του όμως, δε χάρηκαν καθόλου με αυτό που είδαν. Όλη την ώρα μουρμούριζαν:
-Δες εδώ… Είναι σωστό τώρα αυτό; Ένας ολόκληρος βασιλιάς, και τόσο ένδοξος μάλιστα, να φέρεται έτσι;
-Άκουσον, άκουσον. Να πέσει στα πόδια των ζητιάνων! Πώ πώ ντροπή…
Δεν τολμούσαν όμως να πουν τίποτα στον ίδιο, αλλά πήγαν στον αδελφό του:
-Θα σε παρακαλέσουμε να πεις στο βασιλιά μας, άλλη φορά να μην εξευτελίσει έτσι τη φήμη και το βασιλικό του στέμμα! Αυτό κι αυτό έκανε στο δρόμο που πηγαίναμε…
Κι εκείνος ο καημένος κάποια στιγμή το μετέφερε στον αδελφό του, ο οποίος όμως τον κατσάδιασε για την απερισκεψία και την ανοησία του και τον έδιωξε κακήν κακώς από κοντά του.
Ξέχασα να σας πω ότι ο βασιλιάς αυτός είχε τη συνήθεια, όταν επρόκειτο να τιμωρήσει κάποιον με θάνατο, να στέλνει έξω από το σπίτι του έναν αγγελιαφόρο, για να τον ειδοποιεί με τη σάλπιγγα. Έτσι όποιος άκουγε τον ήχο της σάλπιγγας έξω από την πόρτα του γνώριζε ότι την επόμενη μέρα δε θα ζούσε.
Όταν λοιπόν βράδιασε, ο βασιλιάς έστειλε τον αγγελιαφόρο με τη σάλπιγγα να σαλπίσει έξω από την πόρτα του αδελφού του. Μόλις εκείνος άκουσε τη σάλπιγγα του θανάτου, τρομοκρατήθηκε. Όλη τη νύχτα την πέρασε ξάγρυπνος, μέσα στην αγωνία και την απελπισία! Και ταυτόχρονα, προσπάθησε όπως όπως να τακτοποιήσει όλα τα θέματα του σπιτιού του, ώστε να είναι έτοιμος για ό,τι θα ακολουθούσε.
Όταν ξημέρωσε, φόρεσε όπως και όλα τα μέλη της οικογένειάς του – η γυναίκα και τα παιδιά του – μαύρα, πένθιμα ρούχα κι αμέσως μετά πήγε στον αδελφό του το βασιλιά, κλαίγοντας και στενάζοντας για το τρομερό κακό που τον περίμενε.
Μόλις τον είδε ο βασιλιάς να κλαίει έτσι, τον κάλεσε ιδιαιτέρως, σε κάποιο δωμάτιο.
– Βρε άνθρωπε ανόητε και απερίσκεπτε! του είπε. Εάν εσύ φοβήθηκες τόσο πολύ από τη σάλπιγγα του θανάτου και τον αδελφό σου, που είναι άνθρωπος σαν και σένα και που απέναντί του σε τίποτα δεν έσφαλες ούτε είσαι ένοχος για κάτι, πώς μπόρεσες να κατηγορήσεις εμένα, που ασπάστηκα με ταπείνωση τους αγγελιαφόρους του Θεού μου;
Εκείνοι, βρε, μου υπενθυμίζουν τον θάνατο και τη φοβερή κρίση του Θεού, πολύ περισσότερο από όσο η σάλπιγγα αυτή! Διότι άνθρωπος είμαι κι εγώ κι έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου και μεγάλες αμαρτίες ενώπιον του Θεού. Ησύχασε λοιπόν. Μόνο την ανοησία σου ήθελα να σου δείξω και γι’ αυτό σε τρόμαξα με τη σάλπιγγα.
– Συγχώρεσε σε με, αδελφέ μου, που τόσο απερίσκεπτα σε κατέκρινα, του απάντησε ανακουφισμένος εκείνος.
-Εντάξει, αδελφέ μου, σε συγχωρώ. Αλλά σε λίγο θα διαπιστώσεις και μόνος σου την ανοησία εκείνων που σε παρακίνησαν να έρθεις και να μου πεις αυτά τα πράγματα.
Και αφού με τον τρόπο αυτό τον καθησύχασε και τον συνέτισε, τον άφησε να πάει στο σπίτι του. Κατόπιν πρόσταξε τους τεχνίτες του να φτιάξουν τέσσερα ξύλινα κιβώτια. Τα δύο από αυτά τους είπε και τα κάλυψαν ολόκληρα με φύλλα χρυσού, τα γέμισαν με δυσώδη οστά και τα σκέπασαν με επίχρυσο καπάκι.
Τα άλλα δύο τα άλειψαν εξωτερικά με πίσσα, τα γέμισαν με πολύτιμες πέτρες, μαργαριτάρια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα και αρώματα και τα τύλιξαν με ένα τρίχινο πλεκτό από μαλλί γίδας.
Ύστερα κάλεσε τους άρχοντες και τους φίλους τους, εκείνους δηλαδή που τον είχαν κατακρίνει, επειδή γονάτισε μπροστά στους ανθρώπους του Θεού. Έβαλε λοιπόν μπροστά τους όλα τα κιβώτια και τους ζήτησε να εκτιμήσουν την αξία αυτών που ήταν επικαλυμμένα με φύλλα χρυσού και των άλλων, που είχαν την επίστρωση πίσσας.
Εκείνοι βέβαια του απάντησαν ότι τη μεγαλύτερη αξία την έχουν τα κιβώτια που ήταν επενδυμένα εξωτερικά με φύλλα χρυσού, πιστεύοντας ότι μέσα τους κρύβονταν θησαυροί, πολύτιμα πράγματα και πολυτελή υφάσματα, ενώ για τα άλλα, που ήταν αλειμμένα με πίσσα, είπαν ότι δεν είχαν καμμία αξία.
– Ήξερα πολύ καλά τι θα λέγατε! τους απάντησε ο βασιλιάς. Μόνο που κάνατε λάθος… Διότι ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε ένα πράγμα ή άνθρωπο από αυτό που εκ πρώτης όψεως βλέπουμε, αλλά πρέπει προηγουμένως να εξετάζουμε το εσωτερικό του, εάν είναι άξιο τιμής ή περιφρόνησης.
Οι άρχοντες τον άκουγαν με απορία: «Τί να εννοούσε, άραγε;».
– Ανοίξτε τα χρυσά κιβώτια! πρόσταξε τους υπηρέτες του.
Και μόλις εκείνοι άνοιξαν τα κιβώτια, ξεχύθηκε από μέσα τους μια ανυπόφορη δυσωδία. Παραξενεμένοι οι αυλικοί πλησίασαν κοντά και διαπίστωσαν πως το περιεχόμενο ήταν πράγματι απωθητικό και αξιοκαταφρόνητο.
– Έτσι ακριβώς μοιάζουν κι εκείνοι που είναι ντυμένοι με ωραία και ακριβά ρούχα και υπερηφανεύονται για τη μεγάλη τους περιουσία και για τη δόξα τους, ενώ η καρδιά τους είναι γεμάτη από έργα πονηρά, αμαρτωλά και βρόμικα, είπε με νόημα ο βασιλιάς.
Αμέσως μετά πρόσταξε ν’ ανοίξουν και τα κιβώτια που ήταν αλειμμένα με πίσσα. Όταν τα άνοιξαν, μία εξαίσια ευωδία πλημμύρισε το δωμάτιο και, πλησιάζοντας οι αυλικοί του, διαπίστωσαν ότι περιείχαν πολύτιμα πράγματα, ακριβά και σπάνια.
– Ξέρετε με τι μοιάζουν αυτά τα κιβώτια; συνέχισε ο βασιλιάς. Με εκείνους τους δύο ταπεινούς ανθρώπους, που ήταν ντυμένοι προχθές με σκισμένα ρούχα, που τα μάγουλά τους ήταν ζαρωμένα και τα πρόσωπά τους χλωμά από την άσκηση και τους κόπους. Κι εσείς τους είδατε και αμέσως με κατακρίνατε, επειδή τους έβαλα μετάνοια.
Όμως εγώ, αντιλαμβανόμενος με τα μάτια της ψυχής την καθαρότητα και τη λαμπρότητα των ψυχών τους, που ήταν άγιες και γι’ αυτό πολυτιμότερες και από το στέμμα μου και από τη βασιλική μου δόξα, ώστε όλα μου τα μεγαλεία να είναι μπροστά τους ένα μηδενικό, τους πλησίασα ταπεινά ζητώντας την ευλογία τους.
Μ’ αυτό τον τρόπο τους δίδαξε ο σοφός βασιλιάς ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουν την αξία του κάθε πράγματος και του κάθε ανθρώπου από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, αλλά μονάχα από τα εσωτερικά του γνωρίσματα.
Παρόμοια να κάνουμε λοιπόν κι εμείς και να τιμούμε τους δούλους του Θεού, διότι όλοι είναι αδελφοί Του. Και να μην ξεχνάμε ποτέ πως ο Θεός την Ημέρα της Κρίσεως δεν θα εξετάσει κανενός την όψη, όπως είπε και ο προφήτης Σαμουήλ, όταν εξέλεξε για βασιλιά τον Δαβίδ.
Ο Θεός, όπως και τώρα, έτσι και τότε θα ερευνήσει την καρδιά του ανθρώπου. Και τότε θα δοξασθούν οι ταπεινοί, οι περιφρονημένοι, οι περιγελόμενοι, οι διωγμένοι για τη θεία δικαιοσύνη, οι πτωχοί στο πνεύμα, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν ότι τα έργα τους είναι ελεεινά και άχρηστα, εκείνοι που επιθυμούν να εφαρμόζεται στον κόσμο η θεία δικαιοσύνη καθώς και όλοι όσους εμακάρισε ο Κύριος. Τότε θα λάμψουν όλοι οι περιφρονημένοι, αυτοί για τους οποίους πίστευαν πως ήταν το σκουπίδι της κοινωνίας.
Τα ανόητα και περιφρονημένα του κόσμου θα ντροπιάσουν τα σοφά. Τα μικρά και αδύνατα θα ντροπιάσουν τα δήθεν ισχυρά. Γι’ αυτό λέει ο Σωτήρας μας πως οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι.
Εκείνοι οι οποίοι θεωρούνται από εμάς ασήμαντοι και αποτυχημένοι, εάν σ’ αυτή τη ζωή προσεύχονται στον Θεό με όλη την καρδιά τους, στη βασιλεία των ουρανών θα λάμπουν περισσότερο και από τον ήλιο! Ενώ οι βασιλείς του κόσμου και οι δυνατοί της γης, εάν δεν πιστέψουν στο Θεό, θα παρουσιαστούν ενώπιόν Του γυμνοί από αρετές και τελευταίοι απ’ όλους. Και αυτή την αντιστροφή των πραγμάτων μαζί με όλα αυτά τα εκπληκτικά γεγονότα θα τα δούμε όλοι μας να συμβαίνουν, διότι ο Θεός είναι δίκαιος και η δικαιοσύνη Του μένει στον αιώνα.
Πηγή: Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα σελ, 76-82, Εκδόσεις Άθως
Αναδημοσίευση από: Αναβάσεις