Κέρασμα
Η κοινή αντίληψη για τη νηστεία δείχνει μια ριζική ακατανοησία του πράγματος. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αυτή καθαυτή η νηστεία σαν αποφυγή από μέρους μας αυτής ή εκείνης της τροφής ή σαν αποστέρηση του εαυτού μας από αυτό ή εκείνο το φαγητό για σκοπούς τιμωρίας. Η νηστεία δεν είναι παρά μόνο μια δοκιμασμένη μέθοδος για να πετύχουμε τα αναγκαία αποτελέσματα, όπως, μέσω εξάντλησης του σώματος, να επιτύχουμε εκλέπτυνση των μυστικών πνευματικών ικανοτήτων μας, που συσκοτίστηκαν από το γεγονός ότι φέρουμε σάρκα, και έτσι να διευκολύνουμε την προσέγγιση μας στον Θεό. Όπως στη νάρκωση, τη μέθη και τον ύπνο, έτσι και στη νηστεία ο άνθρωπος φανερώνει τον εαυτό του έτσι άλλοι εκδηλώνουν τις πιο ψηλές πνευματικές ικανότητες κι άλλοι γίνονται μόνο νευρικοί και θυμώδεις. Η νηστεία αποκαλύπτει την αληθινή ουσία του ανθρώπου.
Έχω μια απορία εδώ και καιρό.
Θα σας την εκφράσω σ’ αυτό εδώ ακριβώς το θέμα που διαλέξατε σαν αναφορά μνήμης στον Ελληνισμό και επέτειο της επανάστασης του 21.
Για ποιό λόγο πολλοί από τους Χριστιανούς δεν χάνουν ευκαιρία να απαξιώσουν, να μειώσουν και να υποτιμήσουν καθετί που είναι ελληνικό και σχετίζεται με την Ελλάδα;
(είτε αυτό έχει να κάνει με τα πρόσωπα των αγωνιστών που κατά καιρούς πολέμησαν για την ελευθερία, είτε έχει να κάνει με την Ελλάδα ως ιδέα)
Γιατί τόσο μένος από ανθρώπους, που -υποτίθεται ότι- έχουν βρει στο πρόσωπο του Χριστού το ΟΛΟΝ, την απόλυτη ευτυχία και την απόλυτη ανάπαυση;
Αν πει κανείς, ότι όποιος συναντά τον Χριστό τα ξεχνά ΟΛΑ, όμως πάλι, γιατί αυτή του η συνάντηση να καταντά αφορμή για ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ και ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ των συνανθρώπων του, και μάλιστα των ψυχών εκείνων που ακόμη βρίσκονται σε αναζήτησή Του και ακούουν στο όνομα ΝΕΟΙ και ΝΕΕΣ;
Είναι άραγε θέλημα του ίδιου του Θεού να εκμηδενίζονται αξίες και ιδανικά και τα οποία βοηθούν την αναγωγή της ψυχής στο θείο και το τέλειο;
Άκουσα ομιλίες πνευματικών ανθρώπων που βάζετε κατά καιρούς και ούτε λίγο ούτε πολύ εξαίρουν μεν την ζωή κοντά στον Θεό, δεν αφήνουν όμως περιθώρια ανεβάσματος για τον κόσμο που δεν πλάστηκε «άγιος» ή μάλλον για τον κόσμο που δεν είναι ακόμα άγιος.
Με λίγα λόγια, όταν βγαίνουν οι συγκεκριμένοι ομιλητές και λυπούνται για την περίπτωση π.χ. των κουκουλοφόρων,
δεν βάζουν με το νου τους ότι τα εξαγριωμένα αυτά παιδιά, ή, έστω, οι ενήλικες,
ή ακόμη και τα παιδιά που χάνουν την ζωή τους λόγω ναρκωτικών και στην ουσία αυτοκτονούν,
δεν καταλαβαίνουν λέγω οι πνευματικοί αυτοί άνθρωποι ότι
ΛΕΙΠΕΙ από τις ψυχές αυτές η πίστη και η έμπνευση αξιών, όπως είναι η αξία της πατρίδας, αλλά και πολλές άλλες, οι οποίες στις περισσότερες των περιπτώσεων αποδεικνύονται ΣΩΤΗΡΙΕΣ πριν ακόμη την συνάντηση της ψυχής με τον Χριστό;
Πολύ σας παρακαλώ σε μία απάντηση
Αγαπητή Ελληνίδα,
Καταρχήν σε ευχαριστούμε για το μήνυμά σου.
Σε ό,τι αφορά τα ζητήματα που θέτεις,προσωπικά ΔΕΝ έχω υπόψιν μου
«Χριστιανούς (που) δεν χάνουν ευκαιρία να απαξιώσουν, να μειώσουν και να υποτιμήσουν καθετί που είναι ελληνικό και σχετίζεται με την Ελλάδα;»
Αν θες να γίνεις πιο συγκεκριμένη αναφέροντας πρόσωπα, άρθρα ή ομιλίες, πολύ ευχαρίστως να το συζητήσουμε.
Σε ό,τι αφορά την σχέση πατρίδας, Ελλάδας και Χριστιανισμού, νομίζω ότι το ζητούμενο είναι να αντιμετωπίσουμε το θέμα με ΔΙΑΚΡΙΣΗ.
Από φιλοσοφικής και κοινωνιολογικής απόψεως, μια πρόταση διατυπωμένη πρόχειρα είναι να δούμε την εθνικότητα ως μια ταυτότητα που εντάσσεται σε μια ακολουθία ομόκεντρων κύκλων ταυτότητας που ξεκινά από το άτομο και την προσωπική ταυτότητα, την οικογένεια, την τοπική κοινωνία, προχωρά στην πατρίδα/χώρα, ενδεχομένως στην υπερ-εθνική ταυτότητα και τέλος την οικουμένη. Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει και ωριμάζει πνευματικά συνειδητοποιεί και ενεργοποιεί, ενστερνίζεται τις ευρύτερες ταυτότητες. Θυμίσου ότι στους ύμνους της Εκκλησίας μας οι άγιοι χαρακτηρίζονται ‘παγκόσμιοι’.
Συνακόλουθα ως χριστιανοί κατά τη θαυμάσια εικόνα παρομοίωση του αββά Δωροθέου οφείλουμε να αγωνιστούμε να κάνουμε πράξη την θυσιαστική αγάπη ξεκινώντας από τον εαυτό μας, μέλη της οικογένειάς μας, τους πλησίον μας, συνεχίζοντας με την πατρίδα και ανθρώπους πέραν από αυτή. Προφανώς η αγάπη ως αγώνισμα ζωής έχει έκταση και βάθος μέχρι του σημείου της τελειότητας (της αγάπης προς τους εχθρούς και όλη τη δημιουργία).
Συμφωνώ ότι η αξία της αγάπης της πατρίδας σύμφωνα με το παραπάνω σχήμα είναι σημαντική και αναγκαία.
Η πρόκληση είναι να κάνουμε πράξη την ΥΠΕΡΒΑΣΗ ώστε να μην απολυτοποιούμε το σχετικό, δηλαδή κάποιο ενδιάμεσο υποσύνολο, και να προχωρούμε σε ανώτερα επίπεδα. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η Εκκλησία μας στήριξε ποικιλοτρόπως την Επανάσταση του 1821 και τιμά τους αγωνιστές, εντούτοις δεν τους ανακήρυξε άγιους.
Από αυτή την άποψη, για να επιστρέψω και στην πρόταση του ποιήματος, η ιστορία και η κληρονομιά μας, δηλαδή η μνήμη μας πρέπει να είναι οι στέρνες απ’ όπου θα αντλούμε παραδείγματα, αξίες και έμπνευση ώστε να χαράξουμε την δική μας πορεία προς το μέλλον.
Όταν αυτό για οποιοδήποτε λόγο δεν γίνεται τότε η ταυτότητά μας μένει ανάπηρη και είναι φυσικό να είμαστε επιρρεπείς στις σειρήνες πολιτισμικών προτάσεων που οδηγούν σε υπαρξιακά αδιέξοδα και τον συνακόλουθο μηδενισμό. Προφανώς για την κατάσταση αυτή υπάρχει χρεία προσευχών και έμπρακτης αγάπης, όχι κατάκρισης και καταδίκης.
Όπως λέει ο γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, εμείς οι Έλληνες κι Ελληνίδες έχουμε τη μεγάλη ευλογία και βαριά ευθύνη συνάμα να μην φανούμε ανάξιοι απόγονοι των ηρώων και αγίων προγόνων μας. Σε αυτή την πρόκληση ας θυμόμαστε τον Σεραφείμ του Σαρώφ που βεβαιώνει ότι αν εμείς αγωνιζόμαστε ν’αποκτήσουμε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος πολλοί άνθρωποι κοντά μας θα γαληνέψουν. Είθε σ’ αυτή την πορεία να συναντηθούμε. 🙂
«Σε ό,τι αφορά τα ζητήματα που θέτεις,προσωπικά ΔΕΝ έχω υπόψιν μου
“Χριστιανούς (που) δεν χάνουν ευκαιρία να απαξιώσουν, να μειώσουν και να υποτιμήσουν καθετί που είναι ελληνικό και σχετίζεται με την Ελλάδα;”»
Επιτρέψατέ μου: νομίζω ότι έχετε την ΔΙΑΚΡΙΣΗ να τους γνωρίζετε.
Κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ανάμεσά σας!
«Αν θες να γίνεις πιο συγκεκριμένη αναφέροντας πρόσωπα, άρθρα ή ομιλίες, πολύ ευχαρίστως να το συζητήσουμε.»»
Πολύ ευχαρίστως, όμως δεν θα πάρω που λένε.
Η εμπειρία μου στο διαδίκτυο λέει ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στα πρόσωπα-απρόσωπα και δεν μπορεί πια να βασιστεί κανείς σε….ηλεκτρικά καλώδια!
Προσωπικά, προτείνω να τα λέγαμε διά ζώσης.
Υπάρχει κάποια διέυθυνση όπου μπορεί κανείς να σας μιλήσει από κοντά;
ευχαριστώ
Σου έστειλα προσωπικό μήνυμα ηλ. ταχ.
Δυστυχώς πολλοί «άγιοι» χτύπησαν με λύσσα τον ελληνισμό, χωρίς να φταίξει. Ο Χριστιανισμός δεν είχε ανάγκη τους «καλοθελητές» και τους «θεοσεβείς» να τον επιβάλουν. Ο Χριστός είπε: «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν». Και όχι «άπαντες». Πρώτοι αυτοί παρενέβησαν την εντολή του Κυρίου. Αγιοποιήθηκαν όμως από την Εκκλησία(π.χ. Μέγας Θεοδόσιος). Οι αγωνιστές του 1821, που πολέμησαν για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία, δεν αγιοποιήθηκαν. Ούτε τιμώνται άνθρωποι που προετοίμασαν το έδαφος για την έλευση του Λυτρωτή, όπως ο Σωκράτης. Για όλα αυτά, τι θα κάνουμε;
Αγαπητέ φίλε,
τι ακριβώς καταλογίζεις στον αυτοκράτορα (και όχι Άγιο) Μέγα Θεοδόσιο;
Τους αγωνιστές του ’21 τους τιμούμε ως εθνομάρτυρες για την ανεκτίμητη προσφορά τους στο γένος.
Ομοίως ο Σωκράτης και άλλοι φιλόσοφοι, προ Χριστού χριστιανοί αναγνωρίστηκαν και τιμήθηκαν επισήμως με την απεικόνιση/αγιογράφησή τους σε χριστιανικά μοναστήρια.