Αντίσταση στόν Παραλογισμό της Κοινωνικής Πλειοψηφίας
Τι γίνεται εάν η πλειοψηφία της κοινωνίας ασπάζεται ιδανικά ή ιδεολογίες παράλογες ή επικίνδυνες; Τι (μπορούμε να) κάνουμε εάν το κράτος θεσπίζει νόμους που αντιβαίνουν την κοινή λογική ή τις αρχές της δημοκρατίας ή της ηθικής; Είναι η αντίσταση, παθητική ή ενεργητική, υποχρέωση κάθε υπεύθυνου πολίτη; Θυμίζουμε τη διδακτική ιστορία του August Landmesser που αρνήθηκε να χαιρετίσει ναζιστικά.
Στις 13 Ιουνίου 1936, κατά την διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων για την καθέλκυση του πολεμικού εκπαιδευτικού πλοίου «Horst Wessel», επισκέπτεται το Αμβούργο ο Χίτλερ καθώς και άλλοι αξιωματούχοι του Ναζιστικού Κόμματος (NSDAP).
Μέσα στον συνωστισμό του ναζιστόπληκτου πλήθους, διακρίνεται κάποιος με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο στήθος του να αρνείται να αποδώσει τον ναζιστικό χαιρετισμό.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Όγκουστ Λαντμέσσερ (August Landmesser) σε ηλικία 26 ετών το 1936 ήταν ένας απλός εργάτης των ναυπηγείων Blohm & Voss του Αμβούργου.
Το 1933 ο ναζιστικός χαιρετισμός είχε καταστεί υποχρεωτικός για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους από tον υπουργό Εσωτερικών του τρίτου Ράιχ Wilhelm Frick, και υποδήλωνε την λατρεία προς το πρόσωπο του Χίτλερ. Ειδικά δικαστήρια είχαν ιδρυθεί για την τιμωρία εκείνων που αρνιόταν να χαιρετούν με αυτόν τον τρόπο.
Ο August Landmesser ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος απο το 1931 εως το 1935 ώσπου εκδιώχθηκε από το κόμμα λόγο της εβραϊκής καταγωγής της αρραβωνιαστικιάς του Irma Eckler. Η πρώτη τους κόρη Ingrid γεννήθηκε την 29η Οκτωβρίου 1935, το 1937 υπό την απειλή τον ναζιστικών ρατσιστικών νόμων, καθώς το ζευγάρι περίμενε το δεύτερο τους παιδί, προσπάθησε χωρίς επιτυχία να διαφύγει στη Δανία ,το ζευγάρι συνελήφθη από την γκεστάπο και δεν κατάφερε τελικά να επιβιώσει από της απηνής διώξεις.
Το 1938 ο Landmesser κατηγορήθηκε για «φυλετική ντροπή» και καταδικάστηκε σε δυόμισι χρόνια εγκλεισμού σε στρατόπεδο εργασίας. Η σύζυγος του Irma Eckler συνελήφθη από την Γκεστάπο και κρατήθηκε στις φυλακές όπου γέννησε την δεύτερη κόρη τους Irene. Πιστεύεται ότι μεταφέρθηκε στο κέντρο ευθανασίας Bernburg το Φεβρουάριο του 1942, όπου ήταν μεταξύ των 14.000 που θανατώθηκαν. Από καθαρή τύχη, ένα από τα παιδιά τους η Irene, αναγνώρισε τον πατέρα της σε αυτή τη φωτογραφία όταν δημοσιεύθηκε στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit το 1991.
Πηγή: Αντικλείδι | Η Μηχανή του Χρόνου