Όποιος αγαπά δεν έχει ποτέ μοναξιά! Ιανουάριος 22, 2019
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος.
Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη.
Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζει για τους άλλους, δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός.
Ο αληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει. Δεν έχει απαιτήσεις από τους άλλους. Τους υπομένει, τους αποδέχεται, τους καλοδέχεται, προσεύχεται γι’ αυτούς.
Έτσι δεν στενοχωρείται. Στενοχωρούμεθα με τους άλλους γιατί έχουμε πολλές απαιτήσεις από αυτούς.
Είμαστε αρκετά αυστηροί μαζί τους, ενώ με τον εαυτό μας είμαστε αρκετά επιεικείς.
Θέλουμε μόνο να μας προσέχουν, να μας ακούν, να μας αγαπούν.
Είμαστε φειδωλοί στην προσοχή, στην ακοή, στην αγάπη απέναντι των άλλων.
Αποζητάμε την εκτίμηση, τον έπαινο, το πλήρες ενδιαφέρον των άλλων. Εμείς όμως είμαστε τσιγγούνηδες σε προσφορά.
Στεναχωριούνται εύκολα οι άνθρωποι, αποθαρρύνονται, απογοητεύονται, θλίβονται και μελαγχολούν, γιατί η πίστη τους δεν είναι θερμή, η εμπιστοσύνη τους στο Θεό είναι χαλαρή κι η ελπίδα τους απομακρυσμένη.
Ο πιστός έχει πληροφορία βεβαιότητος, ενισχύσεως, εμπιστοσύνης και ελπίδος. Δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα, αλλά τα προβλήματα τα αντιμετωπίζει ελπιδοφόρα.
Η ελπίδα στον Παντοδύναμο και πανταχού παρόντα Θεό χαρίζει στον πιστό ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, παρηγορία, έλεος.
Γέροντες και γερόντισσες παλαιότερων εποχών με μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα οπωσδήποτε, έκαναν με νόημα το σταυρό τους, καρτερούσαν φιλότιμα, υπόμεναν επίμονα και το «πρώτα ο Θεός» ή «έχει ο Θεός» ή «δόξα τω Θεώ» δεν ήταν διόλου σχήμα λόγου.
Οι σημερινοί φουσκωμένοι από έπαρση άνθρωποι θεωρούν μεγάλη ντροπή να σταυροκοπηθούν ή να επικαλεσθούν το Θεό και πιστεύουν πως η ευφυΐα τους, η πολυγνωσία τους, η πολυπραγμοσύνη τους θα λύσει όλα τους τα προβλήματα.
Να που όμως δεν τα λύνουν και είναι γεμάτες οι τσέπες τους αγχολυτικά, αναλγητικά, καταπραϋντικά, αντικαταθλιπτικά και υπνωτικά.
Όσοι δε πίστεψαν στη θεοποιημένη λογική τους και στο υπερφίαλο εγώ τους πλανέθηκαν από μία επικίνδυνη αυτάρκεια, ένα μοντέρνο χριστιανισμό μιας φαρισαϊκής αγιότητος κι έγιναν παίγνια δαιμόνων. Η αγιότητα δεν είναι ποτέ αταπείνωτη, υποκριτική, εγωκεντρική, αφιλάδελφη και απομονωμένη.
Οι άγιοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και στα έργα τους αλλά ελπίζουν και επικαλούνται συνεχώς το άπειρο έλεος του Πανάγαθου Θεού.
Οι άγιοι παρακινούν κι εμάς τους αμαρτωλούς να συγκινηθούμε και να συνετισθούμε από τα παραδείγματα των μεγάλων αμαρτωλών που μετανόησαν και έγιναν άγιοι…
Πηγή: Βιβλίο «Η εύλαλη σιωπή»
Αναδημοσίευση από: Ρομφέα
Εικόνα: Sculpture by the Sea
Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.
Μουσουλμάνα καλεί τον Χριστό πάνω στην αυτοκτονία της και γίνεται θαύμα Ιούνιος 2, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο , add a comment
Εντυπωσιακή μαρτυρία από την μουσουλμάνα Παντίνα στο Ιράν. Στο παραπάνω βίντεο γίνεται αναπαράσταση του περιστατικού.
Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά που ακούμε να γίνονται μοναδικά θαύματα σε μουσουλμάνους. Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε για όλον τον κόσμο χωρίς εξαιρέσεις και διακρίσεις.
Ραδιοφωνική συνέντευξη της Παντίνα στα αγγλικά:
Αναλυτικά η ιστορία της Παντίνα (αγγλικά): Suicidal Iranian woman found joy in Christ
Αντίδοτο της Λύπης; Η Παναγία! (Άγιος Παΐσιος) Σεπτέμβριος 8, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
– Γέροντα, ὅταν ἔχω συνέχεια πτώσεις στὸν ἀγώνα μου, μὲ πιάνει λύπη.
– Νὰ ψέλνης τὸ «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» καὶ τὸ «Πάντων θλιβοµένων η χαρά».
Αὐτὸ νὰ τὸ κάνης σὰν κανόνα, καὶ ἡ Παναγία θὰ σὲ βοηθήση.
Ἡ Παναγία δὲν µᾶς ἀφήνει· μᾶς κουβαλάει στὴν πλάτη Της, ἀρκεῖ κι ἐµεῖς νὰ τὸ θέλουµε καὶ νὰ µὴν κλωτσᾶµε, ὅπως κάνουν τὰ ἄτακτα παιδιά.
– Γέροντα, θὰ ἤθελα ἡ Παναγία νὰ κρατήση κι ἐµένα στὴν ἀγκαλιά Της, ὅπως κρατάει τὸν Χριστό.
– Δὲν σὲ κράτησε ποτὲ ἐσένα; Δὲν ἔνιωσες καµµιὰ φορὰ σὰν µωρὸ στὴν ἀγκαλιά Της; Ἐγὼ αἰσθάνοµαι σὰν παιδάκι κοντά Της. Τὴν νιώθω Μάνα µου. Πολλὲς φορὲς πηγαίνω καὶ ἀκουµπῶ στὴν εἰκόνα Της καὶ λέω: «Τώρα, Παναγία µου, θὰ θηλάσω λίγο Χάρη».
Νιώθω σὰν µωρὸ ποὺ θηλάζει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς µάνας του ξέγνοιαστο, ἀµέριµνο, καὶ νιώθει τὴν µεγάλη της ἀγάπη καὶ τὴν ἀνέκφραστη στοργή της, καὶ τρέφοµαι µὲ Χάρη.
Πηγή: Προσκυνητής
Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.
Υ.Γ.
Πάντων, προστατεύεις ἀγαθή,
τῶν καταφευγόντων ἐν πίστει,
τῇ κραταιᾷ σου χειρί·
ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν,
ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεόν,
ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν,
ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν,
Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου·
ὅθεν σοι προσπίπτομεν ῥῦσαι,
πάσης περιστάσεως τοὺς δούλους σου.
Πάντων θλιβομένων η χαρά, καί αδικουμένων προστάτις, καί πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καί βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καί αντίληψις, καί ορφανών βοηθός, Μήτερ τού Θεού τού Υψίστου, σύ υπάρχεις, Άχραντε, σπεύσον, δυσωπούμεν, ρύσασθαι τούς δούλους σου.
Η Κατάθλιψη μας είναι η Αξόδευτη Αγάπη μας Απρίλιος 11, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , 1 comment so far
Είναι κάτι καρδιές που έχουνε τόση αξόδευτη αγάπη και δεν ξέρουνε πώς να την ξοδέψουν και γι’αυτό βασανίζονται. Βασανίζονται όχι γιατί αγαπούν, αλλά γιατί αγαπούν πολύ κι όμως φοβούνται να το εκφράσουν, να το δείξουν.
Μην φοβάσαι μη παρεξηγηθείς, μην φοβάσαι εάν φέρεις τους άλλους σε «δύσκολη θέση». Συνήθως η αγάπη κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα, γιατί μάθανε να μένουνε στους τύπους και στον καθωσπρεπισμό· μια γνήσια αγκαλιά και ένα φιλί συνήθως ξαφνιάζει τους ανθρώπους που συνθηκολόγησαν με τις τυπικές χειραψίες και τα αδιάφορα νεύματα «ενδιαφέροντος».
Ξόδεψε λοιπόν την αγάπη σου δείχνοντάς την. Ξόδεξέ την γιατί αλλιώς μπορεί να γίνει ιδιοτροπία, απομόνωση, σκληρότητα ακόμα και κατάθλιψη.
Όπως πολύ σωστά είπε ένας πάτερ: «Η κατάθλιψη μας είναι η αξόδευτη αγάπη μας»
π. Παύλος Παπαδόπουλος (FB)
Το Μυστικό της Χαράς των Χριστουγέννων Δεκέμβριος 29, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
π. Δημητρίου Μπόκου
Προτοῦ ξημερώσει, νύχτα ἀκόμη, ξύπνησε, καθὼς τὸ συνήθιζε, ὁ γέρο-Φιλάγριος. Ἄλλαξε φυτίλι στὸ καντήλι ποὺ τρεμόσβηνε κι ἀνάβοντας δυὸ κεριὰ μπρὸς στὶς εἰκόνες, διάβασε τὶς ἑωθινές του προσευχές, τὸ Μεσονυκτικὸ καὶ τὸν Ὄρθρο.
Ἔφεγγε γιὰ τὰ καλὰ ὅταν τελείωσε. Τράβηξε τὸ ξύλινο πορτόφυλλο ποὺ ἔκλεινε τὸ ἄνοιγμα τῆς σπηλιᾶς καὶ βγῆκε στὸν ἐξώστη, ἕνα φυσικὸ πλάτωμα τοῦ βράχου πάνω ἀπ’ τὸν γκρεμό. Ἀπὸ χαμηλὰ ἀνέβαινε, μόνιμο τραγούδι στ’ αὐτιά του, τὸ βουητὸ τοῦ νεροῦ, καθὼς κυλοῦσε ὁρμητικὰ στὸ φαράγγι. Τὸ καλοκαίρι μόνο ἡσύχαζε, γινόταν φλύαρο μουρμουρητό, μητρικὸ νανούρισμα στὸν ὕπνο του.
Ἡ ἀνατολὴ ρόδιζε στὸ βάθος κι ἕνα ὑπέροχο σύνολο ἁπαλῶν χρωματισμῶν ξεχυνόταν τριγύρω. Τὰ μάτια του μαγεύτηκαν στὴ θέα τῆς αὐγῆς. Φωνὲς πουλιῶν, θροΐσματα φύλλων, γρυλίσματα ἀγριμιῶν, γέμιζαν ὀμορφιὰ τὴν ἄγρια φύση. Πῶς τ’ ἀγαποῦσε ὅλα αὐτά! Φιλάγριος, βλέπεις!
Ἀνάπνευσε τὸν πρωινὸ ἀέρα κι ἕνα κύμα εὐφορίας φούσκωσε τὴν καρδιά του.
«Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε…»
«Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῆς γῆς… τὰ ὄρη καὶ πάντες οἱ βουνοί, …τὰ θηρία καὶ πάντα τὰ κτήνη, ἑρπετὰ καὶ πετεινὰ πτερωτά…»
Δὲν ἦταν μόνο μιὰ ὄμορφη φθινοπωριάτικη μέρα ἡ σημερινή. Εἶχε κάτι ξεχωριστὸ καὶ γι’ αὐτόν.
Ξαναγύρισε στὸ βάθος τῆς σπηλιᾶς, πῆρε στὰ χέρια του ἕνα μακρὺ ξεφλουδισμένο ξύλο καὶ τό ’φερε ἔξω. Τὸ σήκωσε ψηλὰ καὶ τὸ κοίταξε στὸ φῶς. Ἦταν γεμάτο χαρακιές. Κάθε χαρακιὰ κι ἕνας χρόνος. Πολλὲς χαρακιές, πολλὰ χρόνια!
Χαμογέλασε. Ἔβγαλε τὸν παλιό του σουγιὰ καὶ τράβηξε μιὰ χαρακιὰ ἀκόμα κάτω ἀπ’ τὶς ἄλλες. Ἑκατό!
Σήμερα γινόταν ἑκατὸ χρονῶν! Χαμογέλασε πάλι.
– Ἦρθε ὁ καιρός!… μουρμούρισε.
Ἀνασύροντας τὶς βαρειὲς κουρτίνες τοῦ χρόνου ἡ μνήμη του ἔτρεξε πολὺ πίσω. Τότε πού, δεκάδες χρόνια πρίν, ἀφήνοντας τὸν κόσμο, ξεκινοῦσε τὸ μακρὺ ταξίδι γιὰ τὸ ἀσκηταριό του.
– Θὰ ξαναϊδωθοῦμε στὰ ἑκατό μας, ἂν ζοῦμε, εἶπε στὴ δίδυμη μοναδικὴ ἀδελφή του, βλέποντας τὰ δάκρυα στὰ μάτια της, τάχα ἀστειευόμενος γιὰ νὰ κρύψει καὶ τὴ δική του συγκίνηση. Θὰ γιορτάσουμε μαζὶ τὰ ἑκατοστά μας Χριστούγεννα.
Ἐκείνη χαμογέλασε πικρὰ μὲς στὰ δάκρυά της καὶ τὸν φίλησε γιὰ τελευταία φορά…
– Ἦρθε ὁ καιρός, Μαργαρίτα! ξανάπε καὶ τὰ μάτια του βούρκωσαν. Ποιὸς θὰ τὸ πίστευε! Νὰ ζεῖς ἄραγε; (περισσότερα…)
Η Ευλογία της Καταστροφής Σεπτέμβριος 7, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Είναι σκληρό να κοιτάς τον ουρανό, να μιλάς στο Θεό, και να αισθάνεσαι την απόλυτη σιωπή. Να νιώθεις μοναξιά που σκοτεινιάζει κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου. Εκείνη την στιγμή δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Νιώθεις θλίψη και πλήρη ακινησία. Καμία όρεξη για ζωή. Μα και η πίστη σου χαμένη σε μαύρες σκέψεις και θύελλες λογισμών. Όμως, να θυμάσαι, μετά από λίγο καιρό ίσως και χρόνια, με τα ίδια μάτια, θα κοιτάς τον ουρανό και πάλι, και θα λες στο Θεό: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν με άκουσες τότε και δεν έκανες αυτά που σου ζητούσα. Σε ευχαριστώ όπως λέει και ένας φίλος μου, «που με άφησες να καταστραφώ και βρήκα τον εαυτό μου».
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Ο Άγγελος του Χάσματος: Η Απλή Ερώτηση που Απέτρεψε 160 αυτοκτονίες Μάρτιος 16, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία , add a comment
Παρά την μαγευτική φυσική ομορφιά του, το «Χάσμα» στη Νέα Νότια Ουαλία, της Αυστραλίας, είναι δυστυχώς περισσότερο γνωστό, ως το σημείο στο όποιο επιλέγουν αρκετοί απελπισμένοι άνθρωποι να δώσουν τέλος στη ζωή τους.
Ευτυχώς όμως για πέντε δεκαετίες, ακριβώς απέναντι ζούσε ο Ντόν Ρίτσι, ένας άντρας που με την έγκαιρη παρέμβαση του κατόρθωσε να αποτρέψει πάνω από 160 αυτοκτονίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί τον αποκαλούν «Άγγελο της Αυστραλίας».
Ο Ρίτσι ποτέ δεν εκπαιδεύτηκε για αυτό που έκανε αλλά ούτε και κάλεσε ποτέ τη αστυνομία για να τον βοηθήσει.
Κάθε πρωί στέκονταν με τις ώρες στο μπαλκόνι του και παρατηρούσε τον βράχο.
Μόλις αντιλαμβάνονταν κάποιον που συμπεριφέρονταν «ύποπτα», έβγαινε από το σπίτι του και τον πλησίαζε. Πως έπειθε τους απελπισμένους ανθρώπους να μην αυτοκτονήσουν;
Με μια πολύ απλή ερώτηση:
Ἡ Πηγή τῆς Χαρᾶς καί τῆς Στενοχώριας στή Ζωή μας Δεκέμβριος 20, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Ομιλίες / Ηχογραφήσεις, Σχέσεις , add a comment
Ψυχωφέλιμη ὀμιλία τοῦ Ἀρχιμανδρίτη π. Βαρνάβα Γιάγκου γιά τήν πηγή τῆς χαρᾶς καί τῆς στενοχώριας στή ζωή μας.
- Για ποιούς λόγους ἔρχονται συνήθως ἄνθρωποι στήν Ἐκκλησία & τούς πνευματικούς (αὐτοβελτίωση, προβλήματα κλπ.)
- Παραδείγματα χαρᾶς: ἐτοιμοθάνατη μέ καρκίνο
- «Γιατί Θεέ μου συμβαίνουν ὅλα αὐτά; -Γιατί νόμιζες ὅτι ἤσουν μόνη!»
- Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἐκτροπές στήν Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἐνοχοποίηση τῆς χαρᾶς
- Κύριο ἀποτέλεσμα τῆς ἀμαρτίας εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς χαρᾶς
- Τό κύριο ὑπαρξιακό ἐρώτημα καί πρόβλημα στή ζωή: ὁ θάνατος
- «Ἡ στενοχώρια εἶναί τά κόπρανά μας, καί ὁ στενοχωρημένος τά τρώει!»
- Παγίδα γιά «συνειδητούς χριστιανούς»: Ἡ ὑποκατάσταση τῆς ἀγάπης ἀπό τήν ἄσκηση
- Κάθε σχέση ἐάν εἶναι ἀληθινή θά ἔχει περιπέτεια, ταλαιπωρία
- Ἡ ὠριμότητα μας ἀποδεικνύεται ἀπό τήν ἰκανότητά μας νά σχετιζόμαστε χωρίς προϋποθέσεις καί ἀπαιτήσεις
- Ἡ μεγαλύτερη ἀμαρτία στό ζευγάρι και τή συζυγία εἶναι νά μήν νά μήν ἔχουμε κάτι ὄμορφο νά μοιραστοῦμε, νά ἀπουσιάζει ἡ χαρά, καί νά ὑπάρχει μιζέρια, γκρίνια, κακομοιριά, ἀπαίτηση
- Ἡ κουβέντα στό ζευγάρι (θά ἔπρεπε νά ) εἶναι θεία λειτουργία
- Εἴμαστε γεμάτοι γιά νά «γεμίσουμε» καί τόν ἄλλον;
- Στή σχέση ἔχουμε εὐθύνη νά ἔχουμε θεραπευτική δύναμη, νά ἐκπέμπεις ζωή καί δύναμη γία τόν ἄλλον
- «Ὑπάρχει πιό ἐρωτική πράξη ἀπό τό να ποθείς αὐτό πού σέ ὑπερβαίνει καί νά ἐπιμένεις ὠς τρελός ἐραστής;»
- Πώς μποροῦμε νά γίνουμε δυνατοί στή σχέση (μέσα στήν ἀδυναμία μας)
- «Στήν Ἐκκλησία ἀγωνιζόμαστε νά γίνουμε ἀδύναμοι»
- «Τό πνευματικό καί ἀσκητικό τοῦ γάμου εἶναι οἱ σύζυγοι νά γίνονται (συνολικά) ἄνθρωποι ἀξιαγάπητοι καί ἀξιέραστοι!»
- Ἡ φυσιολογική κατάσταση τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς εἶναι ἡ χαρά
- «Ἡ χαρά εἶναι ἀπόρροια τῆς ὑγιοῦς ψυχῆς πού ἀγαπά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο ἀρνούμενη τόν ἐαυτό της»
- Ἡ κοινωνικότητα, ἡ ἀρχοντιά, ἡ εὐγένεια εἶναι ἀρετή στήν πνευματική ζωή
- Ἡ ἔνδειξη τῆς ἀλήθειας εἶναι ἡ χαρά
Πηγή: Ὁμιλίες π. Βαρνάβα (15/11/2015)
Ζῆσε προτοῦ πεθάνεις: μήν ἀναβάλλεις τήν χαρά Νοέμβριος 29, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Μην αναβάλουμε την χαρά, το χαμόγελο για το μετά, δεν θα υπάρξουν καλύτερες συνθήκες όσο παραμονεύει ο θάνατος. Λέμε «να ζεις τέλεια κι ας μην όλα τέλεια». Και σου λένε, δύσκολο, δεν γίνεται, οι καταστάσεις, οι συνθήκες, κ.α. Μα ναι, δεν αντιλέγει κανείς σε αυτό. Έτσι είναι η ζωή. Έχει πόνο, οδύνη, δυσκολίες. Έτσι είναι ο ψυχισμός μας, πληγές, τραύματα, φόβοι και ανασφάλειες. Όμως δεν πρόκειται να αλλάξει ο καμβάς. Εσύ κρατάς τα πινέλα. Ρίξε χρώμα όχι να φύγει αλλά να σπάσει το μαύρο. Μην περιμένεις να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για να γελάσεις και χαρείς. Όχι δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Ο θάνατος είναι εκεί, πιστός στο τρομακτικό του ραντεβού. Το ερώτημα δεν είναι εάν ο θάνατος είναι εκεί αλλά εάν εσύ είσαι εδώ, στην ζωή; Εάν εσύ θέλεις, να ζήσεις προτού πεθάνεις………
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Η Νεομάρτυς μητέρα Μαρία Γκατσίνσκαγια για την κατάθλιψη (και μικρή βιογραφία της) Σεπτέμβριος 27, 2012
Posted by Παναγιώτα in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Προσωπικά / Σκέψεις , 3Σχόλια
