Λογοτεχνία – Ποίηση

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή

Ας αφήσουμε αυτούς της λύπης τους καιρούς ας πάμε στους παλιούς κι ωραίους στους μελοντικούς κι ωραιότερους αν θέτε, ω

Νικητές και νικημένοι Όλοι προσέχουνε κι επευφημούν τους νικητές οι ηττημένοι δεν υπολογίζονται, είναι σαν να μην υπάρχουν. Κι όμως

Για μένα ο καλλιτέχνης έχει τη ζωηρήν εντύπωση πως ζει μέσα σ’ ένα άπειρο. Έτσι μονάχα βγαίνει όξω από τα

Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή νάναι κανείς μόνος σαν τον Χριστό προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξίδι,τη λόγχη τις ζαριές ν’

Μωρό μου κοιμήσου ο ύπνος λυτρώνει μικρή μου καρδούλα δεν είσαι πια μόνη Είμαι κοντά σου σε νανουρίζω Τα όνειρα

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη· κάθε σπαθί, κάθε

Αγαπημένε, αν τη ζωή τη δώσω πίσω, ‘πε μου, τι θα ωφελήση, αφού δε θα σε βρω; Δε λογαριάζω τη

Ποίηση: Μαρία Πολυδούρη Μουσική: Μιχάλης Ανδρονίκου Ερμηνεία: Σίσσυ Κασσάνδρα Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες στα περασμένα χρόνια και σε

Μια ζωή ενώπιον Σου προσέρχομαι, Κύριε. «Γη και σποδός» Εντός σώματος και εκτός σώματος, κατάστικτος. Τα χέρια μου πάντα δεητικά